یادداشت های من

بار اولی که در آی سی یو بستری شدم، تخت ۱۰ بودم و تخت ۱۲، که نمیدانم کی بود و اصلا مرد بود یا زن، فوت شد. به گمانم اتاق ته آی سی یو، مال جسدها بود. چون هر کس از پرستارها و یا نیروهای کمکی، جدید می آمد و می‌خواست تخت ۱۲ را تحویل بگیرد، با ایما و اشاره حالی‌اش می‌کردند که آنجا، در آن اتاق است! بالاخره ساعت دو بعدازظهر بود که تخت ۱۲ را از آن اتاق و کلا از بخش خارج کردند. دفعه بعدی در تخت ۱۱ سی‌سی‌یو بستری شدم! و حس کردم یک قدم به آن اتاق ته آی‌سی‌یو نزدیکترم. البته این بخش دیگر اتاقی ته‌ش نبود. راستش ترسیدم از آشناها بپرسم که واقعاً آن اتاق مخصوص متوفی‌هاست آیا؟ اصلا پرسیدنش صلاح هم نبود. بالفرض می‌گفتند آره. خب نتیجه؟! من و احتمالا تخت ۱۱ در آی‌سی‌یو، با اینکه کمی ترسیده بودیم از نزدیکی‌مان به فوت، اما وقتی دوباره به هوش می‌آمدیم و انگشتان دست و پایمان تکان می‌خورد، خوشحال می‌شدیم! گرچه آدمیزاد فراموشکار، الان گاهی که دردهای روزگار باز خسته ام می کند با خودم می گویم: خوش بحال همون تخت ۱۲ ؛ حالا دفعه بعدی اگر تخت ۱۲ بودم نمیدانم چه حالی خواهم داشت. اما هر چه هست از شما چه پنهان، از آن اتاق ته آی‌سی‌یو می‌ترسم و تحریم و تورم و توهین و تحقیر و تمام اینها را ترجیح می‌دهم به آن جسد مشما کشیده اتاق ته آی‌سی‌یو !!! #خاطرات_یواشکی 1

غروب آن دورها و سهم غربت من از این‌همه آسمان و غروب... #پس_از_اندکی_باران

عکس تزیینی‌ست... گفتم سو تفاهم نشه.

سلام تابستان. خوش آمدی. لطفا، برکت به دستها و سفره های آدمها بده. دل آدمها را گرم کن به زندگی، به فردا، و از الان، سرشارشان کن. لطفا؛

سلام ❤️ ❤️ بالاخره یک چیزه غیر تکراری وادی کردوم که برات بفرستوم. رفیده ی نو پزی مامام که یک عمره نون پنجه کش مپوختیان و صندوق نون را تا سر پور مکه. هفته ی دو بار خمیر مکردیان نه فریزر و نه کپک زدنه بیا اوو وختا. چن عدال عاخه😍

داشتم نون‌هایی که خریده بودم، فریز می‌کردم. با خودم گفتم: اییینهمه نان!!! برای چننند روز ... یادم به آدمهای توی صف آمد. بیست‌تا می‌خواستند اما سقف خرید برای هر نفر ۱۶ تا بود. اینرا شاطر با صدای بلند گفت. اما آخر وقت شان که می‌شود خمیر کم می آورند همان پنج تا را هم به زور می دهند تازه اعلام می‌کنند که: توی صف کسی واینسته. نمی‌رسه! القصه، با خودم گفتم ای آدمیزاد حریص! اینهمه نان پس‌انداز که چه؟! بقول مادرجان، نون خوبه تازه به تازه و روز درمیان خرید بشه! اما ما آدمهای مثلا متجدد قرن دود، از پس‌انداز کردن و فریز کردن بیشتر دلمان خوش است تا تازگی و در حال زیستن! نمونه اش همین عمرمان!!! روزهای‌مان را، پول مان را، وقت مان را، آرزوهای‌مان را پس می‌اندازیم تا روزی روزگاری ... اما عمر که نان لواش نیست که بشود داغش کرد و خورد. تازه همان نان هم تاریخی دارد. دیر کنی، بیات می‌شود. از خوردن می‌افتد. عمر که از آن بدتر... داشتم می‌گفتم از نان! باز زدم جاده فرعی... ولی قربان خدا بروم. آنقدر امید داده به ما که نان هفت روز آینده مان را یکجا می گیریم. مگر نه؟ #محبوبه_احمدی در باره عکس باید نوشته فرستنده را بخوانید و لذت ببرید

محبوب من! در مملکت ما، دعوی قدرت بیداد می‌کند. مدعیان صاحب منصب، سخت به جان هم افتاده‌اند. یا حداقل ما اینطور حالی‌مان می‌شود که چیزی که مهم است این‌ست که رأی بیاورند. اینکه بعدش از پس اوضاع برخواهند آمد یا حریف اوج گرفتن دلار خواهند شد و بلد خواهند بود حرف هم بزنند و عمل هم بکنند، چیزی ست که حداقل الآن یاد کسی نیست! محبوب من؛ ما مثل تماشاچیان مسابقات جهانی پینگ‌پنگ، سرمان اینور آن‌ور می‌چرخد. گاهی مثل توپ بدمینتون، به دیوار کوبیده می‌شویم و پلاس روی زمین! گاهی هم بعضی ها، حرکاتی انجام می‌دهند که به نمایش سیرک بیشتر شباهت دارد. نمی‌دانم! این جنگ‌ها، جنگ‌های زرگری هستند یا نمایش قدرت‌اند یا بازی‌های سیاست؛ من از اینها چیزی سر در نمی‌آورم و از همه درسهای دنیا، تا «صداقت» بیشتر نخوانده‌ام. محبوب من؛ دنیا، محل بازی ست. من بازی یاد نگرفته ام. شما که سواد داری بگو برایم بدانم، حق کجا خواب مانده که بیدارش کنم... #م_احمدی

تنهایی! اگر عکس داشت...

🖼تک عکس

آدم ، به یکی احتیاج دارد که درباره چیزهای مهم مثل شکل ابرها در آسمان آبی، با او حرف بزند، ستاره‌ها را تماشا کند. یا، یا مثلا تا بالای تپه با او مسابقه بگذارد. دنبال پروانه‌های سفید بدود. از زیر درختان، کاج جمع بکند. گلهای قاصدک را فوت کند! یا مثلا قاصدک‌ها را در مشت‌شان بگیرند و در گوشش آرزو کنند و بدهند باد ببرد. آدم احتیاج دارد به یکی که دیوانگی بلد باشد. زندگی را که همه یاد دارند. #محبوبه_احمدی