نور می‌آید.

نفرینت خواهم کرد، به در خاطرت ماندن. به طعم یادآورِ گسِ الکل، به واژه ی همیشه در خودآگاهِ بیگانه ی تو، دوست! به آخرین نخ سیگارت که هدیه ی من شد ، به یادگار های همیشه جا مانده از من.. که اگر دور نیاندازی و اما اگر هم یادگاری ها همانند من و دستان من دور انداخته شد. لبخند های از ته دلمان، هر بار که مقابل آیینه بایستی و لبخند بزنی.. در چهره ی زیبای دخترک کوچکت، اگر خدا آن چنان تورو قابل بداند که تو را صاحب فرزندی روشن دخترکی کوچک به پهنای زیبایی لبخندهایت بکند. هر دمش شکل من میشود و هر بازدمش همانند لبخند های کشیده و تراشیده ی تو.. نفرینت میکنم به زیبایی در یادگار ماندن، شب بی خوابی ها و اشک های پساپیش مانده و سگ سیاهِ افسردگی و کهیر های نفرت انگیز پوستی که از اضطراب ندیدن تو تمام بدن به آغوش نکشیده ی مرا پر کرده، حتی آن زن که پرسید: در پِی عشق دوست میدوی؟ و پاسخ دادم دشمن، دشمنانی غریب اما آشنا هم باشد در پی نفرین به جا مانده. نفرین فراموش نکردن، همیشه به یادگار تو ماندن به درازای نفرینی سهمگین و همیشگی..! مرا به یاد بسپار رهگذر فراموش نشدنی.