مَرد سان‌فرانسیسکویی

«زور خدا از همه بیشتره» این روزا من با این جمله زندگی می‌کنم.

عشق یعنی من برات قلاب می‌گیرم، تو می‌ری بالا و دستم رو می‌گیری.

شد شد نشد؟ یک‌کاری‌ش می‌کنیم دیگه. چای‌ت را بنوش.

اون ممکنه فراموش کنه اما تو یادت باشه؛ یادت باشه که همیشه بهش یادآوری کنی که چقدر زیباست.

از این‌که با این واقعیت رو‌به‌رو می‌شم که چقدر نمی‌دونم و از اون سمت وقت کافی برای یادگیری‌ش ندارم، ناراحتم می‌کنه.

زندگی رو بردی، اگه تو اوج دلخوری حواسش بهت هست.

"بُگذَر بُگذار بُگذَرَد".

حتی وقتی می‌خوام از هوا تعریف کنم می‌گم: "امروز هوا چقدر دونفره‌ست". حتی توی تعریفاتمم نمی‌تونم خودم رو تنها تصور کنم. بعد این آدم همیشه تنهاست.

تنها چیزی که توی آدمیزاد فراتر می‌ره حدشه. مثلا تویی که تا دیروز صدای ترقه می‌شنیدی زَهره‌ات می‌ترکید، دوبار توپ کنار گوش‌ت صدا بده، دیگه صدای ترقه برات خنده‌دار می‌شه. این توی همه‌چیز صادقه؛ توی ناراحت‌شدن، عصبانی‌شدن، توی حساس‌شدن، انتظار‌داشتن، امیدوار بودن، کلا هروقت هرچیزی شمارو از حالت طبیعی‌تون خارج کرد نگاه به حدتون کنید، اون خودش گویای همه‌چیزه.

ولی بی‌شوخی همون‌طور که یاد می‌گیرید تلاش کنید، همون‌اندازه هم یاد بگیرید بین تلاش‌‌هاتون بعضی‌‌روزها کمتر به خودتون سخت بگیرید و کمی بیش‌تر استراحت کنید. چیزی که امروز از خودتون سلب می‌کنید، فردا می‌شه همون زده‌شدن بدن از ادامه و زمین‌گیری چندین‌روزه‌ی طولانی. گرچه اگر می‌بینید امروز من شل کردم، از زمین‌گیر‌ شدنم نیست، همون شل‌کردن و استراحت‌کردن برای ادامه‌ست. استراحت بدید تا بعدا تاوان‌ش رو پس ندید. بدن حساب دودوتا چهارتای خودشو داره، امروز خودتون بهش ندید فردا به‌زور ازتون پسش می‌گیره.