خانقه

وای وای

وای وای افسوس

البته اونو برگردوندم👍

یکی هم دستم خورد ریموو کرد😂😂

خدا کنه گتی نفهمه😂😂😂

یه خانوم زیبا حوصله نداشت لفت داد

داستان پورِ فَرُّخزاد را سر كن. آن كه گويی ناله اش از قَعرِ چاهی ژَرف می آيد؛ نالَد و مويَد، مويَد و گويَد: آه، ديگر ما فاتحانِ گوژپشت و پير را مانيم. بر به كشتی هایِ موج بادبان از كف، دل به ياد بَرّه هایِ فَرَّهی، در دشتِ ايّامِ تَهی، بَسته تيغ‌هامان زنگ خورد و كُهنه و خسته، كوسهامان جاودان خاموش، تيرهامان بال بِشكَسته. ما فاتحان شهرهای رفته بر باديم. با صدايی ناتوانتر زآنکه بيرون آيد از سينه، راويانِ قصّه هایِ رفته از ياديم. كَس به چيزی، يا پشيزی، برنَگيرد سكّه هامان را. گويی از شاهی ست بيگانه. يا زِ ميری دودمانش منقرض گشته. گاه گَه بيدار می خواهيم شُد زين خوابِ جادویی، همچو خواب هَمگِنانِ غار، چشم می ماليم و می گوييم: آنك، طرفه قصرِ زرنگارِ صبحِ شيرينكار. ليك بی مرگ است دَقيانوس! وای، وای، افسوس.»

پايتخت اينچنين قرنی كو؟ بر كدامين بی نشان قله ست، در كدامين سو؟  ديدبانان را بگو تا خواب نفريبد. بر چَكادِ پاسگاهِ خويش، دل بيدار و سر هشيار، هيچ شان جادويی اختر، هيچ شان افسون شهر نقره ی مهتاب نَفريبد.   بر به كشتی هایِ خشمِ بادبان از خون، ما، برایِ فتح، سویِ پايتختِ قرن می آييم. تا كه هيچستانِ نُه توی فَراخِ اين غبار آلودِ بی غم را با چَكاچَاكِ مَهيبِ تيغهامان، تيز غرّش زهره دَرانِ كوسهامان، سَهم پرّش خارا شِكافِ تيرهامان، تُند؛ نيك بگشاييم. شيشه هایِ عُمرِ ديوان را از طلسمِ قلعه یِ پنهان، ز چَنگِ پاسدارانِ فسونگرشان، جَلد برباييم. بر زمين كوبيم. ور زمين - گهواره ی فرسوده ی آفاق- دست نرم سبزه هايش را به پيش آرد، تا كه سنگ از ما نهان دارد، چهره اش را ژرف بشخاييم.   ما فاتحان قلعه های فخر تاريخيم، شاهدان شهرهای شوكت هر قرن. ما يادگارِ عصمتِ غمگينِ اَعصاريم. ما راويانِ قصه های شاد و شيرينيم. قصه های آسمانِ پاك. نور جاری، آب. سرد تاری، خاك. قصه های خوشترين پيغام. از زلال جويبار روشن ايام قصه های بيشه ی انبوه، پشتش كوه، پايش نهر. قصه های دستِ گرم ِ دوست در شب های سردِ شهر. ما كاروانِ ساغر و چَنگيم. لوليانِ چَنگِمان افسانه گویِ زندگيمان، زندگيمان شعر و افسانه. ساقيانِ مستِ مستانه.   هان، كجاست، پايتخت قرن؟ ما برای فتح می آييم، تا كه هيچستانْش بگشاييم...» اين شكسته چنگِ دلتنگِ محال انديش، نغمه پرداز حريم خلوت پندار، جاودان پوشيده از اسرار، چه حكايت ها كه دارد روز و شب با خويش! ای پريشانگویِ مِسكين! پرده ديگر كن. پورِ دَستان جان ز چاهِ نابرادر دَر نخواهد برد. مُرد، مُرد، او مُرد.