ژَکا🕊

تواین دریا نمی خوام نهنگ کوری باشم پشت این درهای قفل؛ علی کنکوری باشم.

آدم نیاز دارد کسی را در زندگی‌اش داشته باشد که کنارش گریه کند، سکوت کند، بی‌حرکت باقی بماند، و همچنان قوی‌ترین آدمِ زندگیِ آن فرد باشد.

‏در لحظه‌ای که طناب دار را به گردن جووانی می‌انداختند، آوای سوتی از میان شاخه ها شنیده شد.. کوزیمو بالای درخت بود و کتاب را در دست داشت بگو ببینم آخرش چه می شود؟ کوزیمو در پاسخ گفت: متاسفم: قهرمان داستان را به دار می‌زنند _ یعنی همان کاری که با من می کنند..

‏آدمیزاد گاهی به یک نظر هواخواهِ کسی می‌شود گاهی هم صد سال اگر با کسی دمخور باشد، دلش بار نمی‌دهد که با او دست به یک کاسه ببرد.

تو ای ساغر هستی به کامم ننشستی

انگار هرچیزی را برای هدفی غیر از خودش خلق کرده‌اند.

[ من همه جا پی تو گشته‌ام ]

هرچیزی من را برانگیخته نمی‌کند، این یک واقعیت اصیل تنهاکننده است، خاصیتش مثل شوینده‌های قوی است، آلودگی‌ها را برطرف می‌‌کند اما جان تار و پودت را هم می‌گیرد. این درد من است، من در کودکی به برخی عاقبت اندیشی‌ها رسیدم که نباید اتفاق می‌افتاد، اصل لذت‌ی که فروید از آن گفته و تاکید بر ضرورت و کنترلش کرده در من به تندی سرکوب شد، این بزرگترین عامل تنهایی عمیق من است. شما را نمی‌دانم!

‏سلام بر قصیده‌ای که قافیه‌اش پس از تو گم شد.

دل اما در سرمای این سیاه‌خانه می‌تپد. در این غربت ناشاد.