•زبان من•

(به اجبار با اکانت دیگری می‌نویسم) من دیگر عصبانی هستم. دقیقا اتفاق، باید شبی که همه‌چیز داشت خوب پیش می‌رفت و حالم خوب بود می‌افتاد. دقیقا زمانی که داشتم همه‌ فشارها را هندل میکردم و کم‌کم یک نظمی به حال و اوضاع خرابم میدادم. اتفاقی که به‌نظر ساده و گذرا است؛ اما برای بار چهارم آدم را عذاب میدهد و باعث میشود به سینما فحش بدهی که نمیشود با میزان حقوقش این لامصب‌ِ بی‌مصرف را به کل عوض کرد و یک جدیدش را خرید! به تمام سیستم‌ها و سازمان‌ها فحش بدهی که اطلاعات را از همین طریق اعلام و جا‌به‌جا میکنند و حق انتخابِ نداشتنش را بهت نمیدهند! من عصبانی هستم، و دیگر فرصتی به این شیء قدر نشناس نمی‌دهم و برای بار چهارم پولی برایش خرج نمیکنم. من ادبیات و سینما را دوست دارم و بلدم همه‌چیز را دراماتیک جلوه بدهم؛ بله. اما این اتفاقِ چهار باره تا مغز استخوان مرا سوزاند و احتمالا که چه عرض کنم، صد در صد هیچ‌یک از شما متوجه نمی‌شوید از چه حرف میزنم. دفعه پیش در بله‌برون با گریه میرقصیدم، این بار شبِ قبل از عقد. تا اطلاع ثانوی گورباباش.

#من

به گمانم امشب الناز شاکردوستی در من زنده خواهد شد‌.

تنها مزیت ۲۲ بهمن، مترویِ رایگان و خلوتههه. البته یه آقای ناجوری با یه چیزی مثل کلاشینکف دستش دم دره که ایگنورش میکنیم. ولی خب واقعا چرا ما باید بریم سرکاررر؟

چند سقوط مانده تا پروانه شدنم؟ #من

روز سختی بود و تو هم نبودی.

یه چیزی رو ولی بگم بهتون هرکسی که به نظر میاد دوستتون داره و براتون آرزوی موفیقت میکنه، لزوما دوستتون نداره و براتون آرزوی موفقیت نمیکنه. چه توو تحصیل، چه توو کار، چه توو رابطه، چه توو زندگی‌.

شاید بتوان گفت زودرنجم ، احساساتم به این راحتی ها تغییر نمی کند ولی عقیده ام تغییر می‌کند و اگر عقیده‌ام نسبت به کسی تغییر کند تا ابد تغییر می‌کند .

دوباره رسیدم به اون تایمی که بگی موحده، پقی میزنم زیر گریه.