انجمن علمی جامعه‌شناسی _ دانشگاه مازندران

✍🏻 انجمن‌های علمی دانشجویی در طول حیات خود، محفلی برای ایجاد ارتباطات جدید، فعالیت‌های علمی و پژوهشی، اتصال دانشجوها به محیط‌های دیگر، شکوفایی استعدادها و توانایی دانشجویان و… بوده‌اند. در شرایطی که پشتیبانیِ اندک و حمایت‌های مادی و معنوی بسیار کمی از انجمن‌های علمی در این دانشگاه صورت می‌گیرد، امّا انجمن جامعه‌شناسی همواره با وجود بی‌مهری‌ها و ناملایمتی‌هایی که وجود داشت، سعی کرد تا به ادامه‌ی مسیر خود بپردازد و اعضایش با عشق و علاقه و به دور از هرگونه چشم‌داشتی در مسیر تعالی این انجمن‌ قدم برداشتند. با این‌حال مدتی است که برخی سلایق سیاسی و -احتمالاً- فشارهایی خارج از محیط دانشگاه، باعث جلوگیری از فعالیت این انجمن شده و کنشگری‌ -که حق هر نهاد دانشجویی می‌باشد- را بهانه‌ای جهت سنگ‌اندازی در مسیر این انجمن قرار داده‌اند. اینجانب اعلام می‌کنم با وضعیتی که وجود دارد، علاقه‌ای به همکاری با معاونت فرهنگی دانشگاه مازندران نداشته و دیگر تحت‌ هیچ‌شرایطی در انجمن علمی جامعه‌شناسی حضور نخواهم داشت، امّا تقاضا دارم هرچه سریع‌تر نسبت به تعیین‌تکلیف دبیر و استادمشاور این انجمن رسیدگی شود تا چرخ این نهاد علمی که از فعال‌ترین انجمن‌های دانشگاه مازندران در سال‌های اخیر بوده است؛ همچنان بچرخد. امید است که سلایق شخصی و تمایز‌های فکری موجود، در ادامه‌ی فعالیت‌ها خللی ایجاد نکند و باعث مرگ انگیزه و انرژیِ دانشجوهای فعّال نشود، که نتیجه‌اش جز فرسودگیِ هرچه بیشتر دانشگاه و تضعیف پویایی آن نخواهد بود! محمّدعلی امیرپورسعید ۸ آذر ۱۴۰۱ #انجمن_جامعه_شناسی_دانشگاه_مازندران

انجمن‌های علمی دانشجویی در طول حیات خود، محفلی برای ایجاد ارتباطات جدید، فعالیت‌های علمی و پژوهشی، اتصال دانشجوها به محیط‌های دیگر، شکوفایی استعدادها و توانایی دانشجویان و… بوده‌اند. در شرایطی که پشتیبانیِ اندک و حمایت‌های مادی و معنوی بسیار کمی از انجمن‌های علمی در این دانشگاه صورت می‌گیرد، امّا انجمن جامعه‌شناسی همواره با وجود بی‌مهری‌ها و ناملایمتی‌هایی که وجود داشت، سعی کرد تا به ادامه‌ی مسیر خود بپردازد و اعضایش با عشق و علاقه و به دور از هرگونه چشم‌داشتی در مسیر تعالی این انجمن‌ قدم برداشتند. با این‌حال مدتی است که برخی سلایق سیاسی و -احتمالاً- فشارهایی خارج از محیط دانشگاه، باعث جلوگیری از فعالیت این انجمن شده و کنشگری‌ -که حق هر نهاد دانشجویی می‌باشد- را بهانه‌ای جهت سنگ‌اندازی در مسیر این انجمن قرار داده‌اند. اینجانب اعلام می‌کنم با وضعیتی که وجود دارد، علاقه‌ای به همکاری با معاونت فرهنگی دانشگاه مازندران نداشته و دیگر تحت‌ هیچ‌شرایطی در انجمن علمی جامعه‌شناسی حضور نخواهم داشت، امّا تقاضا دارم هرچه سریع‌تر نسبت به تعیین‌تکلیف دبیر و استادمشاور این انجمن رسیدگی شود تا چرخ این نهاد علمی که از فعال‌ترین انجمن‌های دانشگاه مازندران در سال‌های اخیر بوده است؛ همچنان بچرخد. امید است که سلایق شخصی و تمایز‌های فکری موجود، در ادامه‌ی فعالیت‌ها خللی ایجاد نکند و باعث مرگ انگیزه و انرژیِ دانشجوهای فعّال نشود، که نتیجه‌اش جز فرسودگیِ هرچه بیشتر دانشگاه و تضعیف پویایی آن نخواهد بود! محمّدعلی امیرپورسعید ۸ آذر ۱۴۰۱

• 🔻بیانیه انجمن علمی جامعه‌شناسی دانشگاه مازندران در اعتراض به مجازی‌کردن کلاس‌های درس فضای دانشگاه همواره می‌بایست مأمن رشد و بالندگی علم و دانش باشد. پویایی دانشگاه به حضور دانشجویان و کنشگران آن است. حال باید دید به چه علت این پویایی از کنشگران علمی دریغ می‌شود؟ هفته‌ی گذشته با بهانه قرار دادن تعطیلی و ادعا به اینکه رفاه حال دانشجویان مدنظر مسئولین دانشگاه می‌باشد، اقدام به تعطیلی کلاس‌های درس کردند. دقایقی پیش نیز متوجه شده‌ایم که کلاس‌های تمام مقاطع‌تحصیلی را تا اطلاع ثانوی بصورت مجازی اعلام کرده‌اند. حال سوال اینجاست که با توجه به اختلال موجود در اینترنت کشور، چه لزومی مبنی بر کشاندن کلا‌س‌های درس به فضای‌مجازی وجود دارد؟! این اقدام توهین بی‌شرمانه به دانشجو و محروم کردن وی از حضور در محیط آکادمیک است و دیگر بحث رفاه حال دانشجویان هم درمیان نیست و قطعاً بوی دیگری به مشام می‌رسد! دانشگاه بدون حضور دانشجویانش خالی از معناست... به همین علت از تمامی اساتید و دانشجویان دانشگاه مازندران دعوت می‌کنیم تا زمانی که دلیل موجه برای مجازی بودن کلاس‌ها اعلام نشده است، از حضور در کلاس‌ها خودداری نمایند. امید است که دانشگاه و دانشجو‌ را بازیچه‌ی دست خود ندانید! #انجمن_جامعه‌_شناسی_دانشگاه_مازندران 🆔@sfs_umz

🛑 بیانیه اتحادیه انجمن‌های علمی علوم اجتماعی کشور درباره‌ی اتفاقات اخیر 📌 در روزهای گذشته، شاهد اعتراضات مردمی‌ای بودیم که محمل مطالبات مشخصی از سوی گروه‌های اجتماعی مختلف بوده است. نوع مواجهه‌ با این اعتراضات به‌گونه‌ای پیش‌رفته که به کشته شدن و دستگیری بسیاری از مردم من‌جمله دانشجویان انجامیده است. این وضعیت نه تنها در سطح شهر که در دانشگاه هم به همین شکل پیش‌رفته است. این امر ما را بر آن می‌دارد که موضع خود را به عنوان اتحادیه انجمن‌های علمی دانشجویی علوم اجتماعی کشور طی بیانیه‌ای اعلام کنیم. هم‌زمان با شکل‌گیری وضعیت موجود، دانشگاه‌ها اقدام به مجازی کردن کلاس‌های خود در شرایطی که قطعی و اختلالات شدید اینترنتی اعمال شده است کرده‌اند. اما از این اقدام توهین‌آمیزتر این است که به دانشجویان حتی اجازه ورود به دانشگاه برای استفاده از فضاهای مطالعاتی یا کتابخانه‌ها یا … در این دوره داده نمی‌شود. متاسفانه در این اعتراضات نیز شاهد برخورد خشونت‌بار و دستگیری گسترده دانشجویان هستیم. هر چند این امر بی‌سابقه نیست اما به‌نظر می‌رسد گستردگی این ماجرا این‌بار بسیار بیشتر از دفعات پیش است و جایگاه دانشجو و دانشگاه به عنوان اصلی‌ترین نهاد علمی کشور را زیر سوال می‌برد. آیا حق دانشجو این است که وقتی مطالبه‌ای را از درون گروه اجتماعی خویش مطرح می‌سازد با خشونت و بازداشت به آن پاسخ گویند؟ اتحادیه انجمن‌های علمی علوم اجتماعی کشور این دست اقدامات قهری در برابر مطالبات مردمی و نهاد دانشگاه را محکوم می‌کند. این نهاد ضمن مطالبه‌ی ازسرگیری روال معمول دانشگاه‌ها و برگزاری حضوری کلاس‌ها، به طور رسمی از نهاد بالادستی خود (وزارت علوم) خواستار پیگیری اوضاع دانشجویان بازداشتی و آزادی فوری و بی‌قید و شرط آن‌هاست. ⭕️ اسامی برخی دانشجویان بازداشت شده (تاکنون) به نقل از کانال شوراهای صنفی دانشجویان کشور: کامیار شریفی بهروز شیربیگی فرهاد شجاع‌حیدری بردیا شکوری‌فرد احمدرضا افشار محمد نوری محمد عرب علیرضا صابریان زهرا کشککی کرم‌الله سلیمانی مهدی باقرزاده شیوا موسی‌زاده مجید اماموردی سهند مرتضوی آذین سعیدی‌نسب وحید فراهانی بهنام دارابی رامتین موثق نگین آرامش مائده جمال‌لیوانی خبات ویسی مائده دلبری یوسف تیموری هومن محمدی‌زاده بنفشه کمالی محمد عرب پدرام معینی علیرضا غمگسار مهدیار گرامی ریحانه ناصری محمد غلامزاده 🔻🔻🔻🔻 @SocialUnion_ir

🎵 ⭕️ داغِ جوون‌دیده‌ی پَرپَر منم... #مهسا_امینی | #mahsa_amini

💢 بیانیه انجمن جامعه‌شناسی ایران درباره حوادث منجر به بروز اندوه و خشم عمومی مرگ غم‌انگیز مهسا امینی که در پی بازداشت از سوی گشت ارشاد روی داد، افکار عمومی را جریحه دار کرد و موجب اندوه و فوران خشم در بین کثیری از مردم ایران شد. در اعتراض به این اتفاق ناگوار، احزاب سیاسی، گروه‌ها و نهادهای مدنی، شخصیت‌های فرهنگی، اجتماعی و دینی بیانیه‌های متعددی منتشر کردند. در فضای مجازی هم تعداد زیادی از افراد اندوه و خشم خود را از این اتفاق و نحوه عمل گشت ارشاد ابراز داشتند. گستردگی و شدت واکنش نسبت به این واقعه دردناک در اندازه‌ای بود که معمولاً در مواقع مصیبت‌ها و فاجعه‌های جمعی شاهد آن هستیم. این اتفاق، بخش بزرگی از ایرانیان را متاثر کرد، همدلی با خانواده قربانی را برانگیخت، موج انتقادات سهمگینی را به سوی گشت ارشاد روانه کرد و فوران خشم عمومی را موجب شد. متاسفانه این اتفاق در زنجیره‌ای از اتفاقات گذشته روی داده است و نمی‌توان آن را حادثه‌ای موردی و تصادفی دانست. این اولین مورد نیست ولی امیدواریم با تغییر رویه‌ها، آخرین مورد از این دست حوادث باشد. متاسفانه دستگاه‌های مسئول بیش از آن که به دنبال حل ریشه‌ای این نوع مشکلات باشند، تمام تلاش خود را مصروف آن کرده‌اند که این حادثه را یک اتفاق طبیعی معرفی کنند. مسئولان بیشتر از آن که به افکار عمومی توضیحات قانع‌کننده بدهند و یا سعی کنند با بازماندگان قربانی همدلی کنند، واکنش‌هایی را ابراز می‌دارند که به افزایش خشم منجر می‌شود. امیدواریم دستور مقامات مبنی بر پیگیری موضوع و ارائه گزارش، ابعاد مختلف این اتفاق و نحوه روی دادن آن را روشن کند و پاسخی شفاف و قانع‌کننده به افکار عمومی ارائه شود. این نکته را نباید از نظر دور داشت که رویه‌های معمول در زمان خریدن و به فراموشی سپردن ماجرا موثر نیست، چنان که امروز هم مشاهده می کنیم اتفاقات گذشته از حافظه جمعی پاک نشده است و در هر فرصتی بازتولید می‌شود و پاسخ امروز مسئولان را با آن محک می‌زنند. تعویق موضوعات و بی‌اعتنایی به ارائه پاسخ‌های شایسته، مشکلی را حل نمی‌کند بلکه ته‌مانده اعتماد مردم به دستگاه‌های رسمی را از بین می‌برد. جدا از این نوع اقدامات رسمی و اداری، به‌عنوان یک نهاد علمی، مسئولان کشور را به ریشه‌یابی این اتفاق و اتفاقات پیاپی دعوت می‌کنیم. ما بر این باوریم که این یک اتفاق موردی نیست بلکه نتیجه اجتناب‌ناپذیر رویکردها و سیاست‌هایی است که به تحولات اجتماعی بی‌اعتناست. فیلم های متعددی که از برخوردهای گشت ارشاد با زنان و دختران در فضای عمومی منتشر شده است، حاکی از برخوردهای خشن، آن هم در ملاء عام است. ما به مدارک معتبر دسترسی نداریم که بدانیم در سالن‌های گشت ارشاد چه گذشته و می‌گذرد ولی نمی‌توانیم خوش‌بین باشیم که در غیاب چشم ناظر عمومی، برخورد ماموران با زنان و دختران گرفتار، متفاوت از رفتاری باشد که در ملاءعام انجام می‌شود. یکی از مهم‌ترین ریشه‌های این نوع برخوردهای خشن زبانی و بدنی را باید در فاصله‌ فزاینده‌ بین ارزش‌های حاکمیت با ارزش‌ها و هنجارهای عمومی جامعه جستجو کرد. هر چه این فاصله بیشتر می‌شود و نهادها و دستگاه‌های تبلیغاتی، فرهنگی و آموزشی در پر کردن این فاصله ناتوان‌تر و ناکارآمدتر می‌شوند، میل به کاربرد روش‌های قهری برای کاهش این فاصله بیشتر می‌شود. امروز سطح نارضایتی عمومی از شیوه اداره کشور بالاتر از گذشته است. مردم در تامین نیازهای اساسی خود درمانده شده‌اند و هر روز سطح معیشتی آنان نازل‌تر می شود. جامعه ما درگیر مشکلاتی چون فقر و فساد فراگیر و گسترده، بیکاری و تورم مهارگسیخته، ناکارآمدی در اداره امور، بحران زیست‌محیطی و مانند آن است. اکثریت مردم از این وضعیت ناراضی‌اند و به انحاء مختلف آن را ابراز کرده اند. آثار این وضعیت را می‌توان در پدیده‌هایی مانند گرایش به مهاجرت به ویژه در بین نسل جوان و تحصیل‌کرده مشاهده کرد. افکار عمومی با این پرسش بدون پاسخ درگیر است که چرا مسئولان به جای آن که همت و منابع خود را مصروف حل این نوع مشکلات کنند، مسائل فرعی مثل کنترل حجاب را در اولویت گذاشته‌اند که نه‌تنها رافع مشکلات موجود نیست، بلکه سطح تنش و ناامنی روانی در بین کثیری از زنان و دختران و خانواده‌های آنان را افزایش می‌دهد. متاسفانه مسئولان و دستگاه‌های مسئول این نوع دغدغه‌ها و پرسش‌های افکار عمومی را پاسخ نمی‌دهند. ادامه این مطلب را روی وب سایت انجمن جامعه شناسی ایران بخوانید. yun.ir/diebw9 @iran_sociology #انجمن_جامعه_شناسی_ایران