Шифокор қиз қиссаси (қиссанинг 2-қисми)
Сирли фалокат.
Бу орада қуёш минг марта кўкка
кўтарилиб, шунча мартадан ой билан ўрин алмашди. Aбдумўмин ўқишни битиргач, Тошкентда ишламокчи бўлди. Бунга Толиб бува рози бўлса хам, Мавлуда момо қарши чиқди. Мана,
фарзандини уйлаганига етти йил бўляпти. Хали фарзанд кўришгани йўқ. Аввалига
икки йил харбийда бўлди. Кейин беш йиллик ўқишни деб келини билан тузук-қуруқ
бирга яшамади. Энди эса, ишлайман деб яна Тошкентда қоладиган бўлса, қачон
фарзанд кўришади, қачон набирали бўламан мен, дея ўғлини Деновга қайтаришга
урина бошлади.
-Ахир, иш дегани шу ерда хам тиқилиб ётибди-ку! Шунга энди Тошконга
бориш зарилми?-деди афтини буриштириб.
-Моможон, мени ишга таклиф этишяпти, рад этсам яхши эмасда. Рухсат
берақолинг, ўша ерда иш бошлай, кейинчалик ишимни Деновга кўчираман.
-Хах болам-ма, мен нима дартда-ю, сен нима ташвишдасан-а? Менга набиралар керак, аввал оилангни мустахкамла,
кейин иш бўлаверади.
Халқимиз жуда болажон халқда! Нима бўлса хам, фарзандим фарзанд кўрсин
деркан. Айтишларича, Фарзандсиз оила сувда қалтираб турган хасга ўхшаркан.
Қачонки фарзандлар туғилиб, уйда бошлар сони
кўпайса оила мустахкамланиб бораркан. Абдумўмин ва Феруза ахил яшашарди.
Фарзандсизлик юракларининг бир четини қорайтириб турарди-ю, аммо хали вақти
келиб бир этак бола кўришларига ишонишарди. Ха-а, орадан 8-9 йил ўтиб ўша вақт
етиб келди. Аввалига Хамидабону дунёга келиб, оиланинг қувончига сабабчи бўлди. Хеч қанча ўтмай ўғил фарзанд
Мухсинжон туғилди.
Мавлуда момонинг неваралари кўпайган сари жиккаккина вужудига ёшлиги
қайтиб, серхаракат бўлиб қолди. Тўғри, Мавлуда момонинг қиз фарзандлардан
набиралари бор эди, аммо бу қиз Толиб буванинг вафот этган хотинидан туғилган
бўлиб, қиз хам, набиралар хам Мавлуда момони ўз момолари ўрнида кўрмас,
очиқчасига ундан ўзларини тортиб туришарди. Мавлуда момо Толиб бувага иккинчи
хотин бўлиб теккани, унинг қизини ўз қизидек тарбияласа хам унутилмаганди.
Мавлуда момонинг фарзандлари кўп яшамаган, фақатгина шу кенжатойи Абдумўмингина
яшаб кетганди.
Фарзандлари нобуд бўлганда момонинг юраги яримта бўлиб қолганди. Мана
энди набиралар туғилган сари бу ярим юрак тўлиб, эски яралар бита бошлади.
Лекин, тақдирнинг яна бир аччиқ қамчисини татиб кўришга тўғри келди.
Толиб бува болалар туғилгач, оилани Тошкентга кўчириб борди. Хамида бону
тўртинчи синфда ўқиб юрган кезлари эса оила бошига оғир мусибат тушди.
Адвокатлик сохасида катта ютуқларга эришаётган Абдумўмин сирли равишда
автохалокатга учради.
-Мен ўшанда 4-синфда ўқирдиму, аммо мурғак қалбим билан оиламиз бошига
тушган кулфатни англаб турардим,-деб эслайди Хамида.-Бобомнинг кўз ёшлари
соқолларидан чакиллаб оқарди. Момом эса, телбадек ўзини қаёққа қўйишни билмас,
гох мени қучиб йиғлайди, гох онамни. Унинг нималардир деб айтиб йиғлаётганини,
ичидан мен тушунмаган инграш отилиб чиқаётганини кўриб-эшитиб турардим. Момом
йиғлаб-йиғлаб оларди-да, кенжа укамга хомиладор юрган онамга тасалли хам бериб
қўярди. Нақадар аянчли холат. Ўзлари ич-ичидан куйиб турса-ю, келинини, унинг
хомиласини ўйлаб тасалли берса-я, ажабо!
Онам негадир дод-фарёд солмас, бобом ва момом олдида ўзини тутиб
турарди. Лекин, улар йўғида кўз ёшлари шашқатор оқар, Мухсинжон ва мени бағрига
босиб юм-юм йиғлаб оларди.
Толиб бува ўғлини Деновга дафн қилгандан сўнг, унинг автохалокати тафсилотларини
суриштира бошлади. Суриштиришлар оқибатида
эса, бу фалокат уюштирилган деган тўхтамга келди. Кимга борса, қаерга борса гап
айланиб Абдумўминнинг устозига тақаларди.
-Тавба,-ўйга толади отахон,-қайси тошни кўтарсам, ўғлимнинг устози
чиқиб келяпти-я! Яхшики ўғлим терговчи ёки прокурор эмас, адвокат бўлиб
ишлаган. Нахотки одамларни оқловчи адвокатниям душмани бўлса!?
Азиз ўқувчим эшитганмикан Эйнштейннинг машхур назарияси хақида. Бу
нисбийлик назарияси бўлиб, бутун коинотга тадбиқ қилиш мумкин. Яниким, ёмонлик