Chanella

دیروز داشتم اینو انجام می‌دادم مامانم اومد تو، گفت برمی‌داری خودتو گره می‌زنی معلومه تهش گریه‌ت می‌گیره 😂😂

از این حرکته خیلی خوشم میاد. انگار آدمی گیاهه و می‌رویه 🌱

باورم نمی‌شه از 2019 اون کانالو دارم 🥹 اولش اسم نودلیمیا همچین چیزی بود، با ایدۀ تصادفی پیدا کردن چیزهای قیمتی. یادم نمیاد

بچه‌هاااااااااااااااااااا من اصلا یادم رفته بود که ریشگی وبلاگ هم داشته 😭😭😭😭 آخرین پستش مال 98 ئه 🚶🏻‍♀️

یکی از اقوام که توی روم «فائزه جووووون» از دهنش نمیوفته و پشت سرم بی‌امان 💩 میل می‌فرمایه، پیام داده که فردا دارم میام خونه‌تون که برای زمینمون یه طرحی بدی. دقت کنید، نگفته آیا فردا هستی بیام؟ وقت داری بیام؟ اصلا تمایلی داری ریخت نحسمو ببینی که بیام؟ اینا اصلا مهم نیست، مهم اینه که من می‌خوام قدم رنجه کنم که برام حمالی مفت کنی ای رعیت.

کاش اینو می‌ذاشتم توی ریشگی. انقدر اونجا پست نذاشتم که فکر کنم تلگرام آیدیش رو گرفته باشه :))

گالی یکی از زبانهای کلتی (celtic) بوده که توی منطقۀ گال یا گالیا (یکی از مناطق غرب اروپا) صحبت می‌شده، و سیستم عددیش بر مبنای بیست یا vigesimal بوده. این سیستم عددی توی بعضی از زبانهای قدیمی دیگه هم دیده می‌شه، مثل Tzotzil (یکی از زبانهای مایایی مکزیک)، یا Yoruba (یکی از زبانهای نایجر-کونگویی غرب آفریقا). بقایای سیستم عددی زبان گالی رو همچنان توی بعضی از زبانهای اروپایی مثل زبانهای ایرلندی و ولزی می‌بینیم. در زبان فرانسوی، اعداد 70 تا 99 همچنان از این سیستم پیروی می‌کنن: هفتاد می‌شه شصت-ده ( soixante-dix)، هشتاد، چهار تا بیست (quatre-vingts ) و نود، هشتاد-ده (quatre-vingt-dix). دلیل اینکه چرا اعداد فرانسوی از دوتا سیستم متفاوت پیروی می‌کنن خیلی مشخص نیست، ولی یکی از دلایلی که مردمان اون دوره از اول از سیستم بیست‌تایی استفاده می‌کردن، اینطور گفته شده که این مدلی برای فروشنده‌ها و بازرگانا و کلا کسایی که کارشون با اعداد بوده، راحتتر بوده. البته سیستمهای عددی بر اساس دلایل مختلفی تعریف می‌شدن، مثلا Oksapmin یا مردم بومی گینه نو، سیستم عددیشون بر اساس 27 بوده، که هر عدد نشانگر یه عضوی از بدنه. Ndom و Alamblak هم زبانهای دیگه‌ای از گینۀ نو هستن که سیستم عددیشون متفاوته. #linguaphile

یه بار وسط تبلیغ پریمیوم دوئولینگو، خانومه گفت «هر چقدر که نیاز دارید، اشتباه کنید» و فکر کردم که من همیشه تمام تلاشمو می‌کردم که اشتباه نکنم، قلب از دست ندم یا امتیازم پایین نشه، ولی واقعا گاهی نیاز دارم مرتکب اشتباه بشم تا اون مطلب برام جا بیوفته. اصلا توی همه چیز بالاترین امتیاز رو بگیرم، ولی مطلب توی مغزم ننشینه، چه فایده‌ای داره؟ این‌همه سال واسه راضی نگه داشتن والدین و معلم و استاد و فلان تلاش کردم، الان باید یه اپ رندوم رو هم از خودم راضی نگه دارم؟ 🫥

یکی از چیزهایی که زمان ما توی ذهن بعضیا (خصوصا والدین) خیلی ارزش بود، این بود که با کمترین میزان تلاش یا خرج کردن یا زمان گذاشتن، بهترین نتیجه رو بگیری و بقیه رو شگفت‌زده کنی. اینکه یه مطلبی رو یه بار بخونی حفظ بشی، بدون کلاس و معلم فلان چیز رو فول بشی، نخونده بری سر امتحان و پاس بشی، ساز رو برداری و یهو شروع کنی به نواختن، انگار هیچکس اون مرحله تلاش و تمرین و اشتباه کردن رو نمی‌خواست ببینه. کسر شان بود که تمرین و اشتباه کنی. اگه کسی تمرین یا اشتباه می‌کرد، می‌شد بچه خنگه، بقیه رو می‌کوبیدن توی سرش که ببین فلانی نخونده رفت هیجده شد، تو خوندی و شدی هیجده و نیم. فلانی از فلان مطلب هیچی بلد نبود و تونست از پسش بربیاد، تو کلی کلاس رفتی و فقط یکم از اون بهتر بودی. اینکه اون اونطوری تونسته ارزش داره، تو که هنر نکردی. و این طرز تفکر با من موند، سالهای ارزشمند عمرم رو تلف کردم که بدون برنامۀ منسجم و کلاس و معلم، چیزهای مختلف رو یاد بگیرم که خب مسلما روند طولانی‌تری باید براش طی می‌کردم و گاهی راه اشتباهی رو می‌رفتم، فرصتهای زیادی رو از دست دادم، حتی وقتی توی فشار بودم هم، از کسی کمک نخواستم. چون پس ذهنم این بود که فقط اگه خودت انجامش بدی ارزش داره. یه روز فکر کردم اصلا چه اهمیتی داره که «ارزش» داشته باشه؟ اصلا این ارزش رو کی تعیین می‌کنه؟ من «نیاز» دارم برای یادگیری x، زمان صرف کنم، کورس بگذرونم، اشتباه کنم، چند بار بخونم یا بفهمم، و با راهی که مغزم باهاش راحته و اطلاعات رو خوب دریافت می‌کنه، اون مطلب رو یاد بگیرم. هیچ اهمیتی هم نداره که بقیه فکر کنن فلانی صد ساله داره با این ور می‌ره و هنوز توی فلان مرحلۀ ابتداییه. ما به کسی شگفت‌زده کردن و اقناع کردن حس achievement بدهکار نیستیم.

دوستان پرسیدن انگشتره که دستته چه شکلی است؟ این شکلی است.