علی نور🧑‍💻

جنس دلتنگی من فرق داشت. وقتی همو می‌دیدیم دلتنگت بودم. در آغوشت دلتنگ‌تر از همیشه بودم، چون می‌دونستم بلاخره این مکان امن رو از من می‌گرفتند و این کابوس بزرگی برای ذهن من بود. نبودت برای دلتنگیِ عجیب و غریبِ من مثل تشویش روحه. انگار خراش می‌خوره روحم. خراشی عمیق.

کریشنامورتی می‌گه که”هر قدر فقر درونی شدیدتر باشه نمایش‌هایِ بیرونی هم بیشتر می‌شه”. و چقدر خوب زده به هدف. گرچه ما کسی نیستیم بخوایم بفهمیم کدوم رفتار نمایش به حساب میاد.

اگه همیشه موندگار شد و هر غلطی کردیم از ذهنمون کم‌رنگ نشد چیکار کنیم؟ به اینا فکر کردین؟

می‌دونم همیشه درد‌ها موندنی نیستن و ازشون گذر می‌کنیم، ولی اگه یه‌دردی موند و نرفت چی؟

ولی می‌گذره نه؟ بیاین شما هم تصدیق کنین که می‌گذره. بگین تموم می‌شه. درست می‌شه.

نفرین شدم که نمی‌تونم بخوابم. نفرین.

این پیام‌هایِ تایم‌داری که تو چنل هم میاد داستانی شده‌ها. یهو می‌بینی متن بدون ادیت فرستاده شده. عع! آدم باش دیگه بفهم که نباید سند شی. اَی بابا.

بعد از پاسخ ندادنِ به نامه‌ای که برات نوشتم: خواب دیدم روی مبل خوابت برده. ترسیدم، اگه بیدار بشی و ببینی توی خونه‌ی منی عصبانی بشی، اونقدر که از مجاورت من گریزونی. آرومی و انگار داری یه خواب خوب می‌بینی. میام نزدیکت می‌شینم روی زمین و تماشات می‌کنم. منحنی لبات، پلکای بلند بوسیدنیت، گردنت، قوس عجیب سینه‌هات که دعوتم میکنه به ایمان آوردن. چه بی‌پناهم در برابر زیبایی تو. چشماتو باز می‌کنی و می‌بینی نشستم نزدیکت، لبخند میزنی میگی نخوابی یه وقت ها، دیوونه. میگم نادون من دارم خواب می‌بینم، نگران من نشو. میگی میدونم اگه خواب نبود که نگرانت نمی‌شدم. بعدش لبخند میزنی و قلبم تیر می‌کشه از تحمل قشنگ بودن لبخندت. میگم توی بیداری هنوز یادته من دوستت دارم؟ میگی یادمه اما به روی خودم نمیارم. یه پرنده که از بارون ترسیده از پنجره میاد تو و از خواب می‌پرم. بغلش می‌کنم میگم نترس، چیزی نیست، بارونه، فراموشت نکردن، اگه دوستت داشته باشن به روی خودشون میارن، گم نشدی پرنده. آروم میشه، خشکش می‌کنم و میذارمش لب پنجره که بعدِ بارون بره، عین تو که بعد بارون رفتی. دراز می‌کشم روی مبل، بوی تنت رو جستجو می‌کنم که نیست. چقدر نبودن قویه، چقدر مهیبه. علی نظری داره میخونه "بعد مرگم تو گریه خواهی‌کرد، ای که اکنون ز من گریزانی..." صدات میاد: بخواب دیوونه، بسه چشم به راهی. پرنده پر می‌کشه و میره. چشمام رو می‌بندم و اجازه میدم عذاب نبودنت ذره‌ذره تسخیرم کنه. هیچی قشنگ‌تر از با لبخند برای تو مردن نیست. هیچی.

یارو یه زندگی غیرواقعی از خودش نشون می‌ده و سعی می‌کنه بگه هرروز پروداکتیو هست، مستقله، زمین می‌خوره ولی سریع بلند می‌شه، دستش تو جیبِ خودشه، به همه‌جا با تلاش خودش رسیده، زندگی ایده‌آلی داره و...، ولی حقیقت زندگی اینه‌که خیلی وقتا بی‌حوصله‌ای، کارات با برنامه پیش نمی‌ره، وقتی مشکلی برات پیش می‌آد، یا حل نمی‌شه یا اگر بشه زمان زیادی طول می‌کشه، وقتی تلاش می‌کنی،‌ ممکنه به اون چیزی که می‌خوای برسی ولی ممکن هم هست نرسی و درنهایت توی واقعیت هیچ‌وقت صددرصد اون چیزی که می‌خوای نیست، ولی توی زندگی نمایشی این‌جور آدما همیشه همه‌چی رو برنامه‌ست، همه‌چی موفقیت‌آمیزه و همیشه پیشرفت و خوشی و خوشبختیه. بیا پایین بابا نسناس!

اینکه هنوز با وزیدنِ باد تو موهایِ وِلَم، احساسِ خوبی می‌گیرم، یعنی هنوز خوشی‌هایِ زندگی رو فراموش نکردم. هاع.