آسمان

ای در آتش از هوایت نعل هر سیاره‌ای از بیابان تمنای تو خضر آواره‌ای می‌تواند مهربان کرد آن دل بی‌رحم را آن که سازد آب و آتش جمع در هر خاره‌ای بی‌قراری گر کند معذور باید داشتن هرکه دارد در گریبان چون دل آتشپاره‌ای در شکست ماست حکمت‌ها که چون کشتی شکست غرقه‌ای را دستگیری می‌کند هر پاره‌ای در سخن پیچیده‌ام زان رو که چون طفل یتیم غیر اشک خود ندارم مهرهٔ گهواره‌ای قطع کن امید صائب یارب از اهل جهان چند جوید چاره خود را ز هر بیچاره‌ای؟ #صائب_تبریزی | #آسمان #شهریار

بر حربگاه چون رهِ آن کاروان فتاد شور و نشور و واهمه را در گمان فتاد هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند هم گریه بر ملایک هفت آسمان فتاد هرجا که بود آهویی، از دشت پا کشید هرجا که بود طایری، از آشیان فتاد شد وحشتی که شور قیامت ز یاد رفت چون چشم اهل بیت بر آن کشتگان فتاد هرچند بر تن شهدا چشم کار کرد بر زخم‌های کاری تیغ و سنان فتاد ناگاه چشم دختر زهرا در آن میان بر پیکر شریف امام زمان فتاد بی‌اختیار، نعرهٔ «هذا حسینِ» او- -سر زد؛ چنانکه آتش از او در جهان فتاد پس با زبان پر گله، آن بضعهٔ بتول رو در مدینه کرد که: یا ایهاالرسول این کشتهٔ فتاده به هامون حسین توست وین صید دست و پا زده در خون حسین توست این نخلِ تر، کز آتش جان‌سوز تشنگی دود از زمین رسانده به گردون حسین توست این ماهیِ فتاده به دریای خون که هست- زخم از ستاره بر تنش افزون، حسین توست این غرقهٔ محیطِ شهادت که روی دشت- از موجِ خون او، شده گلگون؛ حسین توست این خشک‌لب‌فتادهٔ دور از لبِ فرات کز خون او زمین شده جیحون حسین توست این شاه کم‌سپاه که با خیلِ اشک و آه خرگاه زین جهان زده بیرون حسین توست این قالبِ تپان که چنین مانده بر زمین شاهِ شهیدِ ناشده‌مدفون، حسین توست #محتشم_کاشانی | آسمان

از کنارت نمی‌توانم رفت... غربت از حد چو بگذرد وطن است...

ز چشم بد، خدا آن چشم میگون را نگه دارد! که در هر گردشی مستِ تماشا می‌کند ما را #صائب_تبریزی | آسمان

یا مشامت را ز بوی سنبلش مشکین مخواهیا هم آغوش صبا یا هم نشین شانه باش #فروغی_بسطامی | آسمان

#حسین_ستوده اللهم اجعل وفاتنا تحت قبة الحسین (علیه السلام)

به نیم غمزه جهان جمله قتل عام کنی نعوذ بالله اگر غمزه را تمام کنی #حزین_لاهیجی | آسمان #نفس_مهموم

به بوسه‌ای ز دهان تو آرزومندم فغان که با همه حسرت به هیچ خرسندم تو از قبیله خوبان سست پیمانی من از جماعت عشاق سخت پیوندم برید از همه جا دست روزگار مرا بدین گناه که در گردنت نیفکندم شرار شوق تو بر می‌جهد ز هر عضوم نوای عشق تو سر می‌زند ز هر بندم اگر تو داغ گذاری چگونه نپذیرم و گر تو درد فرستی چگونه نپسندم پدر علاقه به فرزند خویشتن دارد من از تعلق روی تو خصم فرزندم زمانه تا نکند خیمه‌ات نمی‌دانی که من چگونه از آن کوی خیمه برکندم به راه وعده خلافی نشسته‌ام چندی که زیر تیغ تغافل نشانده یک چندم معاشران همه در بزم پسته می‌شکنند شکسته دل من از آن پستهٔ شکرخندم به گریه گفتم از آن پسته یک دو بوسم بخش به خنده گفت مگس کی نشسته بر قندم ز باده دوش مرا توبه داد مفتی شهر بتان ساده اگر نشکنند سوگندم نجات داد ملک هر کجا اسیری بود من از سلاسل زلفش هنوز در بندم ستوده ناصردین شه که از شرف گوید به هیچ دوره ندید آفتاب مانندم کسی سزای ملامت به جز فروغی نیست که دایم از می و معشوق می‌دهد پندم #فروغی_بسطامی | آسمان #شعر_بلند

یا دستِ رفاقت نده و دست نگه دار یا تا ته خط، حرمت این دست نگه دار یا دست بکش مثل من از هرچه که مستی‌ست یا این که مرا مثل خودت مست نگه دار ای مرد نباید سخن از درد بگویی در سینه ی خود هرچه که درد است، نگه دار دور از توام و مثل تو دوروبر من نیست مثل من اگر دوروبرت هست، نگه دار عشق آخر خطّ است اگر، قصّه ی ما را همواره در این کوچه ی بن بست نگه دار #علیرضا_قنبری | آسمان #شعر_بلند