ابرک

هان مَشو نومید چون واقِف نِه‌ای از سِرِّ غیب؛ باشد اندر پرده بازی‌هایِ پنهان غم مخور.

غوز نکنید؛ نه گفتن رو یاد بگیرید و از آدم‌های لجباز و حسود تا می‌تونین دوری کنید.

من کوهم؛ کوهی از حرفای تلنبار شده، کارهای انجام نشده، کوهی از نشنیدن ها.

دوستای خوبی دارم که زندگیمو آبی کردن. زندگیم رو نظمه، شبا زود میخوابم و صبحا زودتر بیدار میشم، هر روز کتاب میخونم فیلم میبینم و هشت لیوان آب می‌خورم. و اون بچه همسایه‌ای‌ هستم که پدر مادرا چماقش می‌کنن .با آدمای عزیزم وقت میگذرونم. کار می‌کنم و دستم تو جیب خودمه. به خودم اهمیت میدم و روتین دارم. در کنارش درس میخونم زبان جدید یاد می‌گیرم، ورزش میکنم و قوز نه. ولی حس میکنم زندگی یه باتلاقه که توش فرو رفتم و هر لحظه ممکنه خفه شم از حجم افسردگی که گریبانمو گرفته.

🩵

اتفاقا کینه‌ای باشید و فراموش نکنید. نبخشید. تازه تلافی هم بکنید.

کوهی از عشق نه، اما پر کاهی دارد. سینه ای کز غم دوری تو آهی دارد. نوکر شاه نجف منصب شاهی دارد. دل ما نیز به ایوان تو راهی دارد.

ترسیدن ما هم چو از بیم بلا بود اکنون ز چه ترسیم که در عین بلاییم.

[وقتی با من می‌مونی، تنهایی‌مو باد می‌بره.]