تیه‌کآل‌

[ ۹ آبان ]

من هر روز بیشتر یادم می‌ره چطوری زندگی‌ می‌کردم.

[ ۸ آبان ]

سندرم «ذهنِ بی‌قرار» هم داریم؟ اگه داریم من همونم.

[ ۲۳ شهریور ]

پارسال این‌موقع‌ سفر بودم؛ اون سفر قرار بود منو زنده کنه ولی حتی حالم‌و هم عوض نکرد. خیلی کارها کردم که تغییر ایجاد کنم، که مسیر عوض کنم، که زندگیم رو توی هرجایی جز این زندگی پیدا کنم ولی نشد. من آتیش زیر خاکسترم‌و هم از دست دادم. حالا هرچی فوت می‌کنم فقط خاکستر بیشتری توی چشم‌هام فرو می‌ره. خاموشِ خاموش.

«دوستِ خوبِ من اونیه که صبحِ جمعه باهام بیاد پیاده‌روی، برام قهوه با کروسان نوتلا بخره، باک ماشینم رو هم پُر کنه و بعدش با یه خداحافظی منو با خودم تنها بذاره.»

[ ۱۷ شهریور ]

این قضیه‌ی ٢۵ سالگی به بعد خیلی جالبه. آدم دیگه همچین دوست صمیمی با اون تصوری که توی ٢٠سالگی داشته رو نداره، در عین حال دلش هم می‌خواد همچین چیزی داشته باشه و احساس تنهایی می‌کنه. بعد حالا برای همچین چیزی نهایتاً ٣٠ دقیقه در روز وقت داره که بذاره. بقیه‌اش رو داره می‌دوه که شهروند خوبی باشه و به موقع قبض‌هاش رو پرداخت کنه.