[Souvenir]

در پارادوکس ترین حالت ممکن به سر میبرم.

بعضی پایان‌ها، شروع خوشبختیه.....

بیداری؟! خواستم بهت بگم اگر قرار نبود هیچوقتِ هیچوقت بهش برسی خدا اصلا تو سرت نمینداختش، شاید باید استراتژیتو عوض کنی، شاید باید از جایی که هستی شروع کنی، شاید فقط باید یکم بیشتر تلاش کنی، شاید باید یه بار دیگه از اول استارت شو بزنی ولی هیچوقت نباید بیخیالش بشی! the

اگه الان ازم بپرسی برگردی عقب دوباره همین راهو میای یا نه؟‏ میگم آره، مو به مو همين مسيرو ميام! شکست های گذشته رو تجربه میکنم؛ ‏تو همون جاده قبلی می افتم، پا میشم و و ادامه میدم.. اونقدری میام که برسم به همون عقل و منطقیِ که الان دارم که بهم میگه پشیمونی درباره ی گذشته هیچ مفهمومی نداره؛ وقتی اون لحظه بهترین تصمیمو گرفتی و زندگیش کردی

‏امروز یکی بهم گفت آدمارو اونقدری بدهکار خودت نکن که از پس بدهیشون بر نیان و فرار کنن تو هرارتباطی آدم نباید اونقدر زیاد باشه اونقدر محبت کنه که طرفو بترسونه از اینکه اون نتونه جبران کنه و بذاره بره یه وقتام لازمه به آدم مقابلمون اجازه بدیم اونم تلاش کنه و بجنگه

کاش می‌شد از آن‌هایی که دنیا را ترک کرده‌اند می‌پرسیدیم ، آیا اندوه پایان گرفت؟

بنظرم قشنگ ترین و آرامش بخش ترین حرف همینه: "من تا جایی که تونستم جنگیدم که اگه نشد، تو دلم نمونه"