نقطه‌ویرگول؛

با آدم‌ها که هستم، چه خوب باشند چه بد، تمام احساساتم تعطیل و خسته می‌شوند، تسلیم می‌شوم. مودبم. سر تکان می‌دهم. تظاهر می‌کنم می‌فهمم، چون دوست ندارم کسی را برنجانم. این یکی از ضعف‌هایی است که بیشترین مشکل را برایم درست کرده. معمولا وقتی سعی می‌کنم با دیگران مهربان باشم روحم چنان پاره‌پاره می‌شود که به شکل ماکارونی در می‌آید. مهم نیست. کرکره‌ی مغزم پایین می‌آید. گوش می‌کنم جواب می‌دهم و آن ها احمق‌تر از آن‌اند که بفهمند من آنجا نیستم. ‌-بوکوفسکی 🎬The Face of Another @lastsecondl

‏چه زیبا و غم‌انگیز است تماشای آدم‌های آرامی که علایق کوچکشان را در جهان کوچک پیرامونشان گرد آورده‌اند تا از چنگ رنج‌های بزرگی که در برشان گرفته‌است، در امان بمانند. @lastsecondl | Colonel

‏«برای فرار از کابوس‌هایت از رویاهایت دست کشیدی… چه معامله‌ بدی کردی» - کورمک مک کارتی (مسافر) @lastsecondl | آدورنو

‏شفا از فراموشی حاصل نمی‌شود، از یادآوری بدون احساس درد حاصل می‌شود و این یک فرآیند است. زیگموند فروید @lastsecondl

«نمی‌توانم چیزی بخوانم. نمی‌خواهم به خانه برگردم. از خیالات و خاطرات تیره، تاریک شدم. رفتن به سراغ درختم تا حالم بهتر شود…» - روزها در راه؛ شاهرخ مسکوب @lastsecondl | آن؛

یک مرد واقعی همیشه با احترام به یک زن نگاه می‌کند. 🎬🍿 Heeramandi @lastsecondl

می‌گویند زیاد فحش می‌دهی. یعنی چه؟ برای آن‌هایی که زندگی‌ام را به کند کشیده‌اند شعر بنویسم؟ @lastsecondl | بوکوفسکی

‏مرگ‌هایی وجود دارند که به خاکسپاری ختم نمی شوند. -هوراکی‌موراکای

اندوهِ جهان چیست ؟ تویی داغِ یگانه دلسوختگان را چه به اندوهِ زمانه؟ ‌ -سجاد سامانی #Music @lastsecondl

آلبرکامو در افسانه سیزیف می‌گوید: شکاف عمیقی وجود دارد بین آرزوهای انسان و تلاش‌هایی که برای رسیدن به آن آرزوها انجام می‌دهد.“ انسان دست خودش نیست. رویا می‌پرورد و لزوما هرچقدر خودش را به آب و آتش بزند به تمامیت رویاهایش نمی‌رسد. در آن شکاف، در آن شکاف که لزوما با تلاش آدمی پر نمی‌شود. در آن شکاف که رویاهایی دست نخورده و نرسیده و کال باقی می‌مانند به زعم من، تمامی دردها و ملال‌های یک انسان نهفته است. شکافی که مملو از نرسیدن‌ها و شکست‌ها و خیرگی‌های انسان به آرزوهای ممتد و مدامش هستند. و روزی می‌رسد که انسان می‌پذیرد بعضی از آرزوها قرار است در شکوه یک رویا باقی بماند. نه برای آنکه انسان از تلاش دست کشیده. نه، بعضی از آرزوها باید آرزو بمانند. و انسان تنها خودش می‌داند که چرا دست از خیرگی به آن بر نمی‌دارد. آدم‌های فیلم آنجلوپلوس، آنقدر از برف شنیده‌اند و ندیده‌اند که رویای بارش برف را دارند. آنها به رویایشان خیره‌اند. حتی اگر اداره پلیس باشد و خواهر و برادری که در میانه‌ی راه دستگیر شده‌اند فرصت فرار پیدا کنند. آنها به لمس رویایشان مشغولند. 🎥چشم اندازی در مه شاهکار آنجلوپلوس -هومن شریفی @lastsecondl