Mohammad-Tabibian

این کتاب را سال ها پیش با دکتر فرجادی ترجمه کردیم اخیرا پی دی اف آن بدست من رسیده کتابی است که ارزش خواندن دارد.

سلام دوستان، این کتاب را دکتر سرزعیم ارسال کردند

The United States Army has officially sent a pair of high-energy laser weapons overseas to defend American troops and US allies against enemy drones, the service recently revealed, marking the first publicly known deployment of a directed-energy system for air defense in military history. And, according to a top official, those weapons are actively blasting threats out of the sky. The weapon, known as the Palletized High Energy Laser (P-HEL) and developed by the American defense contractor BlueHalo based on the company’s 20-kilowatt Locust Laser Weapon System, first arrived in an unspecified location overseas and “commenced operational employment” in November 2022, according to an April press release from the company. A second system arrived overseas “earlier this year.” While the Army initially declined to indicate where the P-HEL systems were sent and whether they had achieved a “kill” against an adversary drone, citing operational security concerns, the service’s top acquisition official recently confirmed that the new laser weapons had in fact succeeded in neutralizing incoming threats in the Middle East.

به نظر می رسد سلاح لیزری بالاخره عملیاتی شده است این ایده سال ها موضوع داستان های علمی تخیلی بود. سلاحی که با تاباندن شعاع هدف را نا بود می کند. سال‌ها پژوهش آزمون و تجربه هم موفقیت عملی نا چیزی فراهم کرده بود. اخیرا گزارشی که در زیر آمده حاکی از عملیاتی شدن این ایده است. دولت امریکا دو دستگاه از این سلاح را برای مقابله مواثر با پهباد‌ها در اختیار اسراییل قرار داده است.

برخی خبر ها فقط عجیب هستند در خبر ها نکته جالبی بود رابرت اف کندی جونیور ، از بازماندگان مشهور خاندان کندی فرزند برادر رئیس جمهور اسبق، که تلاش می کند به عنوان کاندید ریاست جمهوری مستقل وارد صحنه رقابت انتخاباتی آمریکا شود، خبر داده که چند سال پیش یک کرم انگل وارد مغز او شده و بخشی از مغز او را خورده است. عصر جدیدی است نازنین! ظاهرا وجود مغز برای ریاست جمهوری لازم نیست. … .

آیا کمونیست ها در حال تسخیر آمریکا هستند؟ یکم، اخیر عناوین مختلفی در نشریات داخلی و شبکه های اجتماعی داخلی مطرح می شود که گویا کمونیست ها در امریکا مشغول قدرت گرفتن هستند و تظاهرات دانشجویی در حمایت از فلسطین هم نشان از عروج جنبش های کمونیستی است و عن قریب سرنگونی سیستم سرمایه داری در امریکا است. همچنین مطرح می شود برخی از بخش های حزب دموکرات را هم کمونیست ها گرفته اند و این دلیل دیگری بر که یک جنبش کمونیستی سرمایه داری را سرنگون خواهد کرد (ایضا عده ای در داخل هم تصور می کنند امریکا دچار جنگ داخلی و تجزیه خواهد شد). این ارزیابی ها تا چه حد صیحیح و واقعی است؟ عرض کنم تا حد صفر. در داخل ایران عده ای منتظر نشسته اند تا سرنگونی نظام امریکا را جشن بگیرند و از احساس خجالت از عملکرد خودشان فارغ شوند. ده سال پیش یک روزنامه نگار در مصاحبه‌ای از من پرسید همه سیستم‌های سیاسی اجتماعی یک عمری دارند و سیستم سرمایه داری هم باید عمری داشته باشد عمر این سیستم به نظر شما کی سر می رسد؟ به آن مصاحبه کننده جوان عرض کردم بر اساس ارزیابی بنیادی بنده (که بحث آن دراینجا به درزا می کشد) در طی عمر بنده و شما (که بیست و پنج سالی از من جوان تر بود) و فرزندان و نوه های شما هم چنین رخدادی تحقق نخواهد یافت. منتظران اکنون ده سال پیر تر شده اند و برخی هم به جهان باقی شتافته اند و در مقابل آن پرسش امروز هم همان ارزیابی را عرض می‌کنم. دوم، همیشه در تاریخ امریکا وقتی این کشور درگیر جنگ شده مخالفت های اجتماعی رخ داده است، این مخالفت ها ابتدا هم در دانشگاه ها ظاهر می شود. در زمان جنگ ویتنام و دوران نیکسون هم دانشگاه ها دچار التهاب شد و زد خورد پلیس با دانشچویان مکرر گردید و در دانشگاه ایالتی کنت یک داتشجو هم بقتل رسید که بار سیاسی کمر شکنی به دولت وقت تحمیل کرد و بحران اجتماعی دامنه دار و مخالفت و مقاومت داخلی و نه شکست نظامی بود که دولت امریکا را مجبور به عقب نشینی از ویتنام کرد. هم اکنون هم در مقابل حمایت امریکا از اسرائیل چنین بحرانی ظاهر شده است. سوم، طرفداران اسرائیل و راست گرایان افراطی همیشه با کارت کمونیسم بازی می کنند. برای متوحش کردن مردم و جلب همکاری جامعه اینبار هم چنین است. ترامپ مرتبا مخالفین خود را کمونیست معرفی می کند و جامعه را برای نجات از دست آنان به سوی حمایت از خودش دعوت می کند. در زمان ریاست جمهوری هم چنین سر و صدایی راه انداخت که باید ورود و مهاجرت کمونیست ها و کسانی که دشمن امنیت امریکا هستند قطع گردد. نتیجه این سر و صدا تبدیل شد به محدودیت مسلمین و آن هم نه عرب‌ها و پاکستانی‌ها که از جمله مسئول عملیات تروریستی یازده سپتامبر هم بوده اند بلکه ختم شد به ممنوعیت ورود ایرانیان که به اعتراف آمار بهترین مهاجرین به امریکا هستند از نظر کیفیت تخصصی و علمی، کار آفرینی، فرهنگ و اجتناب از بزهکاری. بنابراین نبایستی چشم بسته به این نوع تبلیغات دل داد. چهارم، واقع امر این که در امریکا یک حزب کمونیست هم وجود دارد و آزاد است فعالیت کند. اما تعداد اعضاء این حزب در حد ۱۵۰۰۰ نفر است. مسئولین حزب مدعی هستند که سالی دو هزار نفر به حزبشان اضافه می‌شود. از نظر فعالیت سیاسی در برخی مناطق توانسته اند مدیریت برخی مدارس را بدست گیرند. حتی در حد مجالس شهرستان هم تا کنون نتوانسته اند نماینده انتخاب کنند. بنابر این می توان دریافت که ارزیابی های داخلی خیال پردازانه تا چه حد از واقعیت فاصله دارد.

تا مادامی که مجمعه این عاملین اقتصادی دیدمان و پارادیم علمی برای اداره منطقی اقتصاد و سیاست نداشته باشند و در اجرایی شدن آن کوشش نکنند، هر کسی سهمی را به سوی خود می کشد و موفق ترینشان در کانادا بازنشسته می شوند.

توقع معقول بخش خصوصی تصویر این نامه در شبکه های اجتماعی منتشر شده است. بخش خصوصی تولیدی که خداوند توفیق و برکتشان بدهد و تعدادشان را زیاد کند دو درخواست مطرح کرده اند. یکی آزادی نرخ ارز در معاملات بین المللی و اما علاوه بر آن در خواست کنترل دستوری نرخ بهره را هم دارند. این دو درخواست متعارض است . یکم، در مقایسه با دهه‌های قبل تولید کنندگان صنعتی یک قدم به جلو هستند چون قبلا مرتبا متقاضی سهمیه ارزی با نرخ ترجیحی بوده اند، اکنون که در امر صادرات فعال شده‌اند درک می‌کنند که ارز ترجیحی کنترل شده حکومتی چه بلایی بر سر تولید و اقتصاد کشور و حتی رفاه مصرف کننده می‌آورد. اکنون همه واقف هستند که نرخ های کنترل شده حکومتی فقط به نفع کیسه پرداز‌های رانتی است. دوم، چند سال پیش در یکی از دولت های قبل و یکی از اطاق‌های بازرگانی ایده‌ای به این مضمون مطرح شد و پیگیری هم می‌شد که ما فعالان بخش خصوصی علاقه‌ای به شرایط رانتی و محبت‌های خاله خرسه دولتی نداریم، اجازه دهید محیط عمومی فعالیت اقتصادی سالم و رقابتی باشد و مکانیزم بازار کار کند، در این صورت مثل کشورهای دیگر بخش خصوصی و اقتصاد شکوفا خواهد شد ودر آمد ملی، شرایط اشتغال و سطح زندگی هم بهبود خواهد یافت. اکنون آن زمزمه هم خاموش به نظر می رسد. سوم، بخش خصوصی به دنبال منافع خویش است. این منظقی است. اما هنگامی این امر می تواند پایدار و مستدام باشد که منافع بخش خصوصی با منافع عمومی در یک راستا قرار گیرد. یکی از درس های بنیادین اقتصاد همین است که این دو در شرایطی در یک راستا قرار می گیرند و در شرایط هم جهت عکس دارند که بحران زا است. شرایطی که این دو در یک جهت قرار می گیرند هم به زبان خلاصه وجود رقابت و کار کرد بازار های رقابتی و شفافیت در اطلاعات کار کرد بخش خصوصی است، و وجود یک ناظر بی طرف، عقلائی، و غیر ذی نفع دولتی و قانونی فقط برای تضمین همین دو مورد. چهارم، بخش خصوصی و عموم مردم حق دارند که از نرخ ارز و نرخ بهره شاکی باشند. اگر سیاست و دیپلماسی و مدیریت اقتصادی و سیاسی به گونه روال رایج کشور های موفق بود چنین دستمایه ای حاصل نمی گردید. دلار طی حدود چهار دهه از حدود هفت تومان به شصت هزار تومان ۸۵۷۱ برابر. نباید چنین می شد عامل عمده این نیز تورم و عامل آن نیز از هم گسیختگی نظم بودجه ای، وجود خزانه های متعدد ( برخلاف صراحت قانون اساسی)، از هم گسیختگی نظم پولی، گسترش اقتصاد حکومتی و خصولتی…وجود سوراخ های مختلف پنهان در اقتصاد و نشتی منابع واقعی به خارج که ناظران و مردم ممکن است آن را نبینیم اما اقتصاد می بیند. پنجم، چند سال پیش در جمعی از مدیران جوان بخش مالی این پرسش از من پرسیده شد. نرخ بهره در بازار حدود ده درصد بالاتر از نرخ تورم است. آیا این طبیعی است؟ عرض کردم طبیعی نیست شاید با اقتصاد راکد ما نرخ بهره بازار بایستی به عنوان روند دو تا چهار درصد بالاتر از نرخ تورم انتظاری باشد. یعنی نرخ حقیقی بهره (نرخ اسمی منهای نرخ تورم انتظاری) نمی بایستی بیش از دو تا چهار درصد باشد. عرض کردم نرخ ارز هم نباید چنین باشد. اما چرا چنین است؟ یک دلیلی که به نظر بنده می رسد وجود سوراخ های اساسی است که از آن منابع حقیقی به خارج نشت می کند. منظورم قاچاق کالا نیست چون آن معمولا جریان دو طرفه است بلکه منظور خالص خروج منابع از اقتصاد است. این را اقتصاد کشور می بیند و در نرخ ها منعکس می کند و اما ممکن است از چشم عموم پوشیده باشد. ششم، در سال ۱۹۱۶ در آمریکا بخش خصوصی منابع فراهم کرد و یک نهاد ایجاد کردند تحت عنون ‘انستیتوی پژوهش های دولتی’، امروزه به موسسه بروکینز مشهور است. و یک مرکز مهم پژوهش در امور عمومی سیاست اقتصاد و سیاستگذاری است. دلیل این امر هم این بود که بخش خصوصی می‌دید که باید مالیات دهد اولین تلاش آنان کمک در بهبود سیستم حسابداری دولتی بود تا حد اقل معلوم شود دولت با پول آنان چه می‌کند و آن موسسه به این ترتیب پایدار شد و از مهمترین نهاد های پژوهشی در آمریکا است و بسیار تاثیر گذار. کلام آخر، در از اوائل دهه ۱۳۷۰ بیاد دارم که هرسال شورای اقتصاد باید در مورد چند نکته تصمیم می گرفت، میزان بن کارگری کارگران، پاداش آخر سال و میزان تغییر در حد اقل دستمزد، مجموعا ‘چندرغاز’. ( این فرایند هم اکنون نیز ادامه دارد)این هم با توجه و علاقه از طرف نهاد های کارگری ، که عملا تحت کنتزل حکومتی هم بودند، پیگیری می‌شد. بسی اسباب افسوس ،تحسر و تاسف اینجانب بود. در زمانی که کارگران و همکاران مشابه ایشان در انگلستان و برخی دیگر کشور ها از طریق حزب پایه حکومت هستند کارگران ما علاقه ای به درک سیاست و اقتصاد و مشارکت بنحوی که کارآفرین و کارگر و کل جامعه منتفع شوند نداشته اند. متاسفانه کارآفرینان ما هم در همین حدود.

روز معلم به تمام معلمین و آموزگاران و همچنین دانش آموزان و دانشجویان و دوستان فرهیخته مبارک. مجددا یادم آمد به این شعر گویا از شاعر فقید و فرهنگ پرور نظام وفا. این شعر را زنده یاد نظام وفا ( ۱۲۶۷-۱۳۴۳ خورشیدی) به مناسب روز معلم سروده است. گرچه این شعر در دهه های ۱۳۳۰-۴۰ یعنی حدود هفتاد سال پیش سروده شده اما گویا شرایط زندگی و محیطی معلمان در خور همان گلایه‌ها باقی مانده است؛ معلم چو كانوني از آتش است همه كار او سوزش و سازش است همی سوزد از مهر و گرمی دهد به سنگین دلان درس نرمی دهد. چو در مجلس درس آيد دبير در آنجا است يكسان غني و فقير به روز معلم كه روزي «نو» است بر آن ز آفتاب خرد پرتو است. يكي ديگر از گفتني‌هاي من كه ناگفته مانده است در انجمن، شكايت بود زين محيط ادب كه زو گشته روز معلم چو شب. محيط خرد، آوخ آباد نيست معلم در اين ملك دلشاد نيست! معلم در اين محفل تيره راي چراغي است در بين كوران به پاي.