نهايت آرزو🎲

کمی آرام بگیر جانم، کمی شش دانگ حواست را جمع خودت کن. چقدر شیرین است اگر برای خودت یک فنجان چای بریزی و بنوشی تا لحظاتت آغشته به آسودگی شود. اگر دیوان حافظ را که در طاقچه‌ی اتاق خاک می‌خورد برداری و واژه به واژه‌ی آن را به درونت بسپاری. زندگی دلچسب‌تر می‌شود وقتی آرامش را چندباره بیآفرینی. وقتی به جنگ های ناتمام ذهنت خاتمه دهی و سررشته‌ی شادی را در دست بگیری. آرام بگیر جانم، تو باید مامنی برای حال خوب باقی بمانی. هیچ‌کس جز تو نمی‌تواند اتاق دلت را از سیاهی و کدورت‌ها بتکاند. هیچ‌کس نمی‌تواند تو را بهتر از خودت، معبودِ خویش قرار دهد. آرام بگیر جانم، در پس هر اتفاق تلخ، عظمتی دلکش شکوفه می‌زند تا از خوشبختی کامی دیگر بگیری، تا از لذت این دنیایِ وارونه مست شوی... @nahayetearsxoo

منتظر نباشیم احساساتمان کمرنگ شوند. منتظر نباشیم که سوگ تمام شود. منتظر تغییر جهان درونی و بیرونی نشویم. منتظر نبودن، به ما کمک میکند بتوانیم در کنار احساساتمان رشد کنیم و از آن‌ها بزرگتر شویم. گاهی دردها قرار نیست گذر کنند، یا ما از آنها عبور کنیم. گاهی بزرگتر شدن از دردهایمان تنها راهِ تمام شدن دردها‌ست. اگر هر روز بر روی زندگی کردن تمرکز کنیم؛ روزی چشمانمان را باز می‌کنیم و خواهیم دید بزرگتر از تصمیم‌های گذشته‌مان شده‌ایم. بزرگتر از رابطه‌های قبلی‌ بزرگتر از وابستگی‌ها بزرگتر از رفتارها و واکنش‌ها بزرگتر از آزارها و رنج‌ها بزرگتر از سوگ‌ها و بزرگتر از تمام آنچه که تجربه کرده‌ایم شده‌ایم. زمانی که می‌آموزیم چطور بدون انکارِ دردهایمان، هر روز در کنارشان بیدار شویم و به زندگی‌مان اجازه دهیم جریان داشته باشد، تغییری درونی رخ خواهد داد. تغییری که آهسته اتفاق می‌افتد. تغییری که نه تنها درون‌مان را تحت تاثیر قرار میدهد که حتی کم‌کم نگاه ما را نسبت به رنج و درد هم تغییر میدهد. نتیجه ی صبور بودن با دردهایمان، سالها بعد دیده خواهد شد. روزی، شاید در یک صبح بارانی، همانطور که در حال قدم زدن و نگاه کردن به برگ‌های زردی هستید که با باد میرقصند و بر زیر پای شما آرام میگیرند، ناگهان احساس میکنید چیزی هم درون شما آرام گرفته است. آن لحظه را شاید نتوانید بنویسید یا در مورد آن صحبت کنید، احتمالا از آن لحظاتی‌ست که فقط با قلبتان میتوانید درکش کنید نه با کلمات. اما درست در همان لحظه خواهید فهمید، آنقدر بزرگ شده‌اید که تمام گذشته و آدم‌ها و تصمیم‌ها و اشتباهاتتان در درونتان آرام گرفته‌اند. درست همانطور که برگ‌ها، بر روی زمین آرام گرفته‌اند. درختان بر روی تنه‌شان آرام گرفته اند. اردک‌های پشت سرتان بر روی موج‌ها آرام گرفته‌اند، و شما در درون سرمای خیس پاییزی آرام گرفته‌اید، حال گویی همه چیز در درون یک بزرگ‌ِ نامرئی، آرام گرفته است. اکنون میدانید که بزرگ شده‌اید و از دور به آن کسی که بوده‌اید نگاه میکنید، به آن کسی که سخت تلاش میکرد فرار کند، یا منتظر فرا رسیدنِ زمان مناسبی بود که دردهایش تمام شود. به کسی نگاه میکنید که سالها پیش به او گفتید بیا منتظر نباشیم و باهم به جلو حرکت کنیم، هر روز، فقط چند قدم. و آن لحظه میدانید که تصمیم درستی گرفته بودید که منتظر هیچ چیز نماندید. نزدیک تر میشوید و به چشمان خود رنج کشیده‌تان نگاه میکنید، به سلامتی‌اش نوشیدنی‌تان را بالا میگیرید و به او میگویید: ما بزرگتر از گذشته و دردهایمان شدیم…دیدی تونستیم؟ پونه_مقیمی

شنبه ۰۳/۴/۱۶ زندگی رسم پذیرایی از تقدیر است سهم من هرچه که هست من به اندازه این سهم نمی اندیشم وزن خوشبختی من وزن رضایتمندی است شاید این راز همان رازِ کنار آمدن و سازش با تقدیر است سلام ،صبح به خیر @nahayetearezoo

بالاخره یک جایی دل می‌کَنی، بالاخره یک جایی می‌پذیری که فایده‌ای ندارد، یک‌جایی دست می‌کشی، در نهایت سرعت و عادت، می‌زنی روی ترمز و دور می‌زنی و بر می‌گردی. تمام عمر روی مسیر یا آدمِ اشتباه اصرار می‌کنی و بالاخره یک‌جایی به خودت می‌آیی و می‌بینی که نه اشتباه و رنج را دوست داری و نه از آن نفعی می‌بری، فقط به آن عادت کرده‌ای و آنقدر خسته‌ای که حال و حوصله‌ای برای تغییر نداری. ولی همت که کنی و مسیر را که عوض کنی تازه می‌فهمی که تا امروز اصلا زندگی نمی‌کردی و چه خطای بزرگی کردی که تمام عمر، روی اشتباهت ایستادی و روی ناخوشِ جهان را دیدی و به همان تاریکی و عذابِ تحمیل شده تن سپردی و هم خودت را و هم دیگران را بارها و بارها و بارها به ستوه آوردی، چون جسارتِ بریدن و رها کردن نداشتی... نرگس_صرافیان_طوفان @nahayetearezoo