توئیتای حتی طولانی‌تر

۱- ای یارِ من ای یارِ من ای یارِ بی‌زنهارِ من ای دلبر و دلدار من ای مَحرم و غمخوارِ من ای در زمین ما را قمر ای نیم‌شب ما را سحر ای در خطر ما را سپر ای ابرِ شکّربارِ من خوش می روی در جانِ من خوش می کنی درمانِ من ای دین و ای ایمانِ من ای بحرِ گوهردارِ من ای شبروان را مشعله ای بی‌دلان را سلسله ای قبلۀ هر قافله ای قافله‌سالارِ من ۵- هم رهزنی هم رهبری هم ماهی و هم مشتری هم این‌سری هم آن‌سری هم گنج و استظهار من چون یوسفِ پیغُمبری آیی که خواهم مشتری تا آتشی اندرزنی در مصر و در بازارِ من هم موسی‌ای بر طورِ من عیسای هر رنجورِ من هم نورِ نورِ نورِ من هم احمدِ مختارِ من هم مونسِ زندانِ من هم دولتِ خندانِ من واللَّه که صدچندانِ من بگذشته از بسیارِ من گویی مرا برجِه بگو گویم چه گویم پیش تو؟ گویی بیا حجت مجو ای بندۀ طرّارِ من ۱۰- گویم که گنجی شایگان گوید «بلی؛ نی رایگان؛ جان خواهم و آنگه چه جان!» گویم «سبُک کن بارِ من» ۱۱- گر گنج خواهی سر بنه ور عشق خواهی جان بده در صف درآ واپس مَجِه ای حیدر کرّارِ من چیزِ خیلي سختي نداره. تو بیتِ یک، «یارِ بی‌زنهار» در معنای یاریه که به آدم مهلت نمی‌ده. تو بیتِ پنج، استظهار یعنی دارایی. اندوخته. مال. اصطلاحِ حقوقی بوده تا جایي که می‌دونم. تو بیتِ شیش، در اصل «پیغامبر» نوشته شده‌بوده. تو نسخه‌های اصیلِ آثارِ مولانا، پیغمبر رو همین‌شکلی می‌نویسن و باید پیغُمبر خوند. تو بیتِ ۹، اون «تو» رو در آخرِ مصرعِ اولش باید tu خوند. یادمون باشه با you تو انگلیسی و toi تو فرانسوی و du تو آلمانی و tú تو اسپانیولی و tu تو ایتالیایی هم‌ریشه‌ست. تو بیتِ ۱۰ شاعر به معشوق می‌گه گنجِ شاهانه هستی؛ معشوق می‌گه آره اما رایگان به دست نمیام. جان می‌طلبم و اونم چه جاني. شاعر می‌گه خیلي خب؛ [جانم رو بردار و] بارم رو سبُک کن. بیتِ آخر هم که تفسیرِ همین بیتِ شاهکاره. اگه گنج (یعنی معشوق) رو می‌خوای سر بذار (بندگی کن؛ یا این‌که سرتو در راهِ معشوق بده. هر دو معنی) و اگه خودِ عشق رو می‌خوای جون بده؛ تو که مثلِ حیدرِ کرّار هستی مثلِ همون حیدرِ کرّار (امام علی) باش و از صفِ جنگ فرار نکن. عقب‌نشینی نکن. مشهوره که زرهِ امام علی پشت نداشت و هیچ‌کس پشتش رو در میدونِ جنگ ندیده‌بود. واللهُ اعلم.

دو سه ساعته دارم همین ترَک رو گوش می‌کنم.

غزلِ ۱۷۹۸ مولانا با دکلمۀ عبدالکریم سروش

این کلیپ رو گذاشتن تو اینستاگرام مردم ببینن و ناراحت بشن، صد هزارتا لایک خورده و همگی گفتن دستش درد نکنه. 😁😂 ✍🏻 رویا هستم🌈 @PRetweet

#هدایت_نامه ۱۶ #وغ_وغ_ساهاب ؛ خودِ کتاب

#هدایت_نامه ۱۵ #وغ_وغ_ساهاب طنزِ هدایت هدایت در زمینۀ طنز نابغه بود. هیچ حرفي توش نیست. یکي از کتابایي که در این باب نوشت، با کمکِ مسعود فرزاد (خیلي خوب معلوم نیست هر کدومشون کدوم تیکه از کتاب رو نوشته؛ ولی ظاهراً با کمکِ هم نوشته‌ن و با ایده و نبوغ هدایت)، کتابي بود به‌نامِ «وغ‌وغ‌ساهاب»؛ اسمِ مسخرۀ بی‌هدفي که از یه اسباب‌بازیِ مرسوم تو اواخرِ قاجار و اوایلِ پهلوی گرفته شده‌بود. چیزي که اساساً هدفِ کتاب بود. سرگرم‌کنندگیِ مسخرۀ بی‌معنی. طنزِ ابسوردِ کاملاً پوچ؛ چیزي که تو فارسی سابقه نداشت و حتیٰ تو اروپا هم بدیع بود (گرچه نویسنده‌ها و شاعرای بزرگي مثلِ جاناتان سوئیفت - نویسندۀ سفرهای گالیور - یا مثلاً دُنی دیدِرو، تو کتابِ «ژاکِ قضاوقدری و اربابش» از چیزایي مشابهِ این سبک استفاده کرده‌بودن.) کتابش از همۀ ابزارای دمِ دست برای دو منظور استفاده می‌کنه: ۱- پوچی ۲- مسخرگی. نتیجه‌ش اثرِ بی‌نهایت درخشاني شد که از اول تا آخرش آدم رو از شدتِ بی‌مزگی و پوچی، به خندۀ شدید می‌ندازه. آدم اصلاً تشخیص نمی‌ده به چی باید بخنده اما می‌خنده. هی می‌گه این چرا این‌قدر واضح و مسخره‌ست؟ و حیرت می‌کنی که چطور همچی چیزي رو هدایت سالِ ۱۳۱۶ نوشته. هزار صفحه هم که توضیح بدم اندازۀ یه صفحه از خودِ کتاب ارزش نداره. خودِ کتاب رو براتون می‌ذارم. چن تا قضیه‌ش رو بخونید تا بحث رو ادامه بدیم: ۱- قصۀ خارکَن (ص ۱۲) ۲- قضیۀ چهل دخترون (مشهور به ملک‌القضایا [ص ۵۷]) ۳- قضیۀ برندۀ لاتار و ۴- قضیۀ بعدیش؛ «قضیۀ داستان باستانی یا رومان تاریخی (از ص ۶۸) ۵- قضیۀ آقابالا و اولاده کمپانی لیمیتد (ص ۸۳.)

هی می‌بینم چه صدایي داره وسطِ غمِ سنگینِ آهنگش خنده‌م می‌گیره. :))))) چه وضعیه آخه؟ :)))))))))) چرا آدم باید این‌قدر صدا داشته باشه؟

بهترین ابوعطایي که من و تمامِ رفقای اهل موسیقیِ سنتیم در زندگیمون شنیدیم. سه‌تارِ احمد عبادی.

اجرای بانو #پریسا همراه با گروه مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به سرپرستی #پرویز_مشکاتیان در باغ فردوس موسیقی سنتی @SonnatiMusic