عزلتِ نوشته

مسئله خشونت جنسی در سینمای ایران همواره نادیده گرفته شده است. از آن‌جا که زنان در سینمای ایران فاقد بدن و تن هستند و هر چیزی که توجه مخاطب را به ابعاد جسمانی زن جلب کند، حذف می‌شود و زن حتی در خانه و خلوت شخصی‌اش نیز باید پوشش کامل داشته باشد و امکان پرداختن به مسائل جنسی وجود ندارد، بنابراین طرح خشونت جنسی پیرامون زنان نیز تابو به حساب می‌آید و کمتر فیلمسازی به سراغ آن می‌رود و نوعی مقاومت در برابر نمایش خشونت و تجاوز جنسی نسبت به بدن زنان در سینما وجود دارد و بازنمایی پروسه بازیابی بدن فرد پس از تجاوز به دلیل ممنوعیت نمایش تن زن دشوار و گاه ناممکن به نظر می‌رسد و نمونه‌های اندک ساخته شده نیز یا توقیف می‌شوند و یا مورد سانسور قرار می‌گیرند. اکنون باید دید فیلمسازانی که به سراغ موضوع خشونت جنسی رفته‌اند، چقدر به نمایش بدن زن آزاردیده و تروماهای ناشی از آن اهمیت داده‌اند و توانسته‌اند در راستای آشنایی‌زدایی از کلیشه‌های جنسیتی پیرامون تجاوز موثر باشند. متن کامل را می‌توانید از طریق لینک زیر در سایت "کایه دو فمینیسم" بخوانید http://cahiersdufeminisme.com/تجاوز-به-بدن‌های-نامرئی/ @cahiersdufeminisme

مروا نبیلی از نخستین فیلمسازان زن در سینمای ایران به حساب می‌آید که نامش در کنار زنان فیلمساز پیشگام سینمای جهان مطرح و فیلم او "خاک سربه‌مهر" از سوی موسسه فیلم بریتانیا اولین فیلم فمینیستی ایرانی معرفی شده است. نبیلی در دوران تسلط فیلم‌فارسی که با فقدان زن به عنوان سوژه اصلی مواجهیم، فیلم "خاک سربه‌مهر" را درباره یک زن و انتخاب فردی او می‌سازد و شخصیت روبخیر که جسارت ابراز وجود در محیط مردسالار پیرامونش را دارد، همچون مابه‌ازایی برای مروا نبیلی و سرپیچی‌اش از جریان غالب مردانه در سینمای ایران به نظر می‌رسد. با وجود اهمیت مروا نبیلی و فیلمش در تاریخ سینمای ایران، تعداد اندکی او را می‌شناسند و فیلمش را دیده‌اند و به‌سختی می توان نشانی از او در منابع سینمایی ایران پیدا کرد. امیدواریم پرونده‌ای که در سایت "کایه دو فمینیسم" منتشر کرده‌ایم، بتواند به شناخت مخاطبان از مروا نبیلی به عنوان کسی که در کنار فروغ فرخزاد و کبری سعیدی آغازگر سینمای متفاوت زنان بوده، کمک کند. مطالب پرونده را می‌توانید از طریق لینک زیر در سایت "کایه دو فمینیسم" بخوانید http://cahiersdufeminisme.com/فیلمسازان/مروا-نبیلی @cahiersdufeminisme

انسیه ملکی از زنان صداگذار و طراح صدای سینماست که کارشناسی ارشد رشته طراحی و ترکیب صدا از دانشگاه بونمورث انگلستان دارد و دوره پیشرفته طراحی صدا را در شرکت لوکاس فیلم در آمریکا گذرانده است. او تاکنون طراحی صدا و صداگذاری فیلم‌های بلند داستانی همچون 24 فریم، آ‌ی آدم‌ها، دلم می‌خواد برقصم، حکایت دریا، مادر و پسر و مستندهای میدان جوانان سابق، نیمه پنهان ماه، در جست‌وجوی فریده، رادیوگرافی یک خانواده ، جایی برای فرشته‌ها نیست و کاغذپاره‌ها را بر عهده داشته و جوایز مختلفی همچون تندیس خانه سینما را برای فیلم‌های در جست‌وجوی فریده و مانکن‌های قلعه حسن‌خان، تندیس جشن مستقل سینمای مستند را برای فیلم جایی برای فرشته‌ها نیست و تندیس جشنواره سینما حقیقت را برای کاغذپاره‌ها دریافت کرده است. گفت‌وگویی که می‌خوانید، حاصل بحث ما پیرامون پیشینه و سابقه ایشان و زنان صداگذار در سینماست که امیدوارم به شناخت مخاطبان از حضور زنان در عرصه صداگذاری و دستاوردهایشان کمک کند. متن کامل را می‌توانید از طریق لینک زیر در سایت "کایه دو فمینیسم" بخوانید http://cahiersdufeminisme.com/فراتر-از-کلیشه‌های-شغلی/ @cahiersdufeminisme

خوشحال می‌شویم ما را در پیج "کایه دو فمینیسم" در اینستاگرام همراهی کنید https://instagram.com/cahiers_du_feminisme @cahiersdufeminisme

باربارا شارس پروگرامر آمریکایی فیلم است که به مدت 45 سال در مرکز فیلم «جین سیسکل» شیکاگو کار کرده و برنامه‌هایی همچون جشنواره فیلم‌های اروپایی، آسیایی و ایرانی را برگزار کرده است. شارس برای نشریات مختلفی همچون «راجر ایبرت دات کام»، «فیلم کامنت»، «شیکاگو ریدر»، «شیکاگو سان تایمز»، «ورایتی»، «امریکن سینماتوگرافر» و «ایندیپندنت» نوشته است. زهرا خسروشاهی، محقق ایرانی- آمریکایی و دانشجوی فوق دکترا در دپارتمان ادبیات انگلیسی است که به عنوان محقق و مدرس در دانشگاه تورنتوی کانادا فعالیت دارد و تخصص اصلی او در زمینه اکتیویسم در سینمای معاصر ایران است و بر این موضوع که فیلم‌سازی به شکلی از مقاومت در ایران تبدیل شده است، تمرکز دارد. گفت‌وگویی که می‌خوانید، حاصل دیدار ما در زوم و بحث پیرامون وضعیت زنان منتقد در فضای سینمایی آمریکاست تا ببینیم در کشوری که سینما به شکل جدی و فراگیر در آن جریان دارد، زنان منتقد از چه جایگاهی برخوردارند. متن کامل گفت‌وگو را می‌توانید از طریق لینک زیر در سایت "کایه دو فمینیسم" بخوانید http://cahiersdufeminisme.com/صدای-شکستن-سقف-شیشه‌ای/ @cahiersdufeminisme

اولین فیلم آنیس واردا با عنوان "لاپوینت کورت" توسط منتقدان فرانسوی به عنوان نقطه عطفی در تاریخ سینمای مدرن شناخته و از سوی ژرژ سادول اولین فیلم موج نوی فرانسه یاد شده است و واردا که در آن زمان فقط 26 سال داشت، به عنوان مادربزرگ هنری موج نوی فرانسه نام می‌گیرد. در آوریل 1962 عکس فیلم "کلئو از 5 تا 7" روی جلد مجله کایه دو سینما می‌رود و در مقاله‌ای با عنوان "نیروی یک زن" از آنیس واردا ستایش می‌شود که "زنی برای اولین بار با ما سخن می‌گوید. با چه شوری! چه کسی قبل از آنیس واردا توانایی این را داشته است که به ما به این روشنی نشان دهد که زن بودن به چه معناست؟" و ژان لویی بوری بعد از تماشای فیلم "کلئو از 5 تا 7" واردا را "ویرجینیا وولف سینمای مدرن" می‌نامد و بیان می‌کند که فیلم همان‌قدر در تکنیک‌های روایی خود پیش‌گامانه است که رمان "خانم دالووی" در دوره خودش پیش‌رو به حساب می‌آمد. آنیس واردا از مهم‌ترین فیلمسازان فمینیستی سینمای جهان است که به واسطه شیوه "سینما - مقاله" که از مبدعانش به حساب می‌آید، خودبیانگری را به مثابه کنش فمینسیتی به کار می‌برد و در آثارش به کنکاشی عمیق پیرامون چیستی زن بودن می‌پردازد که زنان نه به عنوان ابژه‌ای از نگاه مردان، بلکه در جایگاه سوژه‌ای در حال نگریستن به خود، بازتعریف می‌شوند. آنیس واردا می‌گوید "اینکه هویتت را به عنوان یک زن پیدا کنی، کار سختی است. هم در جامعه و هم در زندگی خصوصی و هم در بدنت" و در این دوره که بر شناخت و تحلیل آثار واردا مبتنی بر نظریات نقد فیمنیستی فیلم تمرکز دارد، می‌کوشیم تا بیبینم چطور شخصیت‌های زن در فیلم‌هایش به جای اینکه مدام بیندیشند دیگران زنان را چطور می‌بینند، به این پرسش مهم می‌رسند که زنان چطور خود را می‌بینند. برای کسب اطلاعات بیشتر می‌توانید با "آکادمی علم" تماس بگیرید @nozhatbadi

دوره مجازی شناخت فیلمسازان فمینیست: آنیس واردا خودبیانگری به‌مثابه کنش فمینیستی @nozhatbadi

وضعیت زنان روزنامه‌نگار و منتقد در مطبوعات سینمایی جدا از جامعه نیست و آن‌ها مجبورند با نابرابری‌ها و تبعیض‌های بی‌شماری مبارزه کنند و چالش‌ها و دشواری‌های شدیدتری را پشت سر بگذارند تا راه خود را در فضایی که بیشتر در اختیار مردان است، باز کنند. پرونده "زنان ژورنالیست سینمایی" به بهانه یک سالگی سایت "کایه دو فمینیسم" آماده شده است و در این پرونده می‌توانیم ببینیم چطور وضعیت شغلی و حرفه‌ای زنان روزنامه‌نگار تحت تاثیر کلیشه‌های جنسیتی، ساختارهای اجتماعی و سیاسی و ازادی‌های مدنی قرار می‌گیرد و نحوه مواجهه با آنها نشان می‌دهد که چقدر جامعه پذیرای تغییر برای دستیابی به یک فضای آزاد و برابر است. یک سال از تلاش ما در سایت "کایه دو فمینیسم" در زمینه طرح مسائل زنان در سینما که همواره جایش خالی بود، می‌گذرد و با وجود همه موانع و محدودیت‌ها دوام آوردیم و ادامه دادیم و حالا می‌توانیم افتخار کنیم که آغازگر مطالعات و تحلیل‌ها و نقدهای فمینیستی در فضای مطبوعات سینمایی ایران هستیم و امیدوارم بتوانیم به مرجع معتبر و قابل‌اعتماد برای سینما و خانه‌ای امن و آرام برای زنان بدل شویم. پس با مهر و احترامی عمیق این پرونده را به همراهانم و همه زنان روزنامه‌نگاری تقدیم می‌کنم که برای موفق شدن به کسی جز خود تکیه نمی‌کنند. آنچه در این پرونده می‌خوانید: ۱.سرمقاله: نقد فمینیستی در راستای خوشی‌کُشی نوشته نزهت بادی ۲.معرفی زنان منتقد پیش‌گام سینمای ایران نوشته عباس بهارلو ۳.معرفی زنان منتقد پیش‌گام سینمای جهان نوشته نزهت بادی و محمد ابراهیمیان ۴.نقش پلتفرم‌های جدید در آزادی بیان زنان نوشته فهیمه خضر حیدری ۵.واکاوی دلایل تردید در موفقیت زنان در مطبوعات نوشته پژند سلیمانی ۶.گفت‌وگوی نزهت بادی با مینا اکبری درباره زنان روزنامه‌نگار ۷.گزارشی درباره آزارهای جنسی در مطبوعات سینمایی ایران نوشته نیلوفر حامدی ۸.مروری بر دورانی که تماشا و نقد فیلم، جرم بود نوشته مهشید زمانی ۹.گفت‌وگو با لورا مالوی درباره زندگی شخصی و حرفه‌ای‌اش ترجمه فرنوش زندیه ۱۰.رنج‌ها و امیدهای نوشتن برای زنان نوشته نیوشا صدر ۱۱.دشواری‌های روزنامه‌نگاران مادر نوشته الهه خسروی یگانه ۱۲.گفت‌وگو با مالی هاسکل درباره زندگی شخصی و حرفه‌ای‌اش ترجمه فرنوش زندیه ۱۳.گزارشی پیرامون وضعیت زنان منتقد سینما ترجمه دنیا میرکتولی ۱۴.چرا درباره زنان باید نوشت نوشته الناز بهنام ۱۵.تصویر زنان روزنامه‌نگار تاثیرگذار در سینما نوشته آرام روانشاد ۱۶.گفت‌وگوی نزهت بادی با باربارا شارس و زهرا خسروشاهی درباره زنان منتقد امریکایی مطالب پرونده را می‌توانید از طریق لینک زیر در سایت "کایه دو فمینیسم" بخوانید http://cahiersdufeminisme.com/پرونده-زنان-ژورنالیست-سینمایی/ @cahiersdufeminisme

پرونده "زنان ژورنالیست سینمایی" http://cahiersdufeminisme.com/پرونده-زنان-ژورنالیست-سینمایی/ @cahiersdufeminisme

مارجوری روزن، نویسنده فمینیست و نظریه پرداز آمریکایی است که در سال های ابتدایی دهه هفتاد در کنار مالی هاسکل و جوان جلن در تشکیل اولین فستیوال فیلم های زنان در ادینبرو و چاپ اولین نشریه فمینیستی فیلم به نام "زنان و سینما" نقش مهمی دارد. مهم ترین کتاب او "ونوس پاپ‌کورن، زنان، فیلنها و رویای امریکایی" درباره نقش و جایگاه زنان در صنعت فیلمسازی بحث می کند و می گوید که فیلمهای تجاری برای تضمین موفقیت اقتصادی خود از جذابیت جنسی بازیگران زن بهره می برند که منجر به شکل گیری کلیشه های سطحی از زنان می شود. او از طریق مرور فیلمهای مختلف در هر دهه، سیر تحولات تاریخی تصویر زن در سینما را ترسیم می کند و با توحه به سبک و لحن و نگرش هر فیلم نسبت به زنان و شرح ویژگی های ظاهری و شخصیتی هر ستاره های زن همراه با ارایه اطلاعاتی درباره زندگی و روابط شان با کارگردانها و نقل قول هایشان، وضعیت و جایگاه زن / بازیگر در سینما را مورد تحلیل قرار می دهد و با مطالعات پیرامون زنان در فیلم ها، درباره عملکرد تبعیض جنسی در فرهنگ عامه و فیلمهای هالیوودی بحث می کند‌ و می گوید فیلمهای اروپایی بهتر از هالیوودی تصویری پیچیده و چند بعدی و انسانی از زنان ارایه می دهند و از کلیشه سازی دوری می کنند. نام روزن با کتاب "بوم تاون: چگونه وال مارت یک شهر تمام آمریکایی را به یک جامعه بین المللی تبدیل کرد" که درباره سام والتون و چگونگی ترقی شهر کوچک بنتونویل در آرکانزاس است، بیش از پیش بر سر زبان ها افتاد. او همچنین به عنوان نویسنده و ویراستار و سردبیر در نیویورک تایمز و people به فعالیت خود ادامه داده است.