اَرغوانی_اَم

از وقتی به مردن جور دیگه‌ای نگاه می‌کنم، اول‌هاش فکر می‌کردم این جورِ دیگه‌ی جدیدِ غیردینی بهتره اما الان به‌نظرم ترس‌ناک‌تره. تموم‌شدنِ همه‌ی چیزی که تویی. حتی نمی‌فهمیش و حسش نمی‌کنی. قراره در آنی( که اون‌ هم ساخته‌ی قواعد بین‌فردی بشری ماهاست) به عنوان چیزی که وجود داشتی دیگه نباشی. اسمت، کتاب‌هات، موبایل بی‌خاصیتت، لقب‌هات، مقاله‌هات، کسی که حاضر بود به جای تو مرده باشه، فک و فامیل فضولت، آدم‌های مهربونت، چنین و چنان‌هات، افاده‌هات، تابلوهات، غم‌هات، شعرهات، و جورِ احمقانه‌ای که زندگی می‌کردی یا می‌خندیدی، و خلاصه هر چیزی که در حتی کم‌ترین مناسبتی با تو بوده باشه، بعد از تو و بیش‌تر از تو قراره بمونه و «تو» دیگه نه. تصور کن! وحشتناک و غریبه، و اگه در برِ عشق حقیقی پیش بیاد خب آره، زیباست…

گوشیم خراب شده و باتریش باد کرده و فریم اصلی گوشیم پشت و رو باز شده :/ کاش به دیدن بازی فرداشب یورو، پرتغال و چک برسه حداقل :(

منم همین‌طور مریم، منم همین‌طور :(

بی‌حال، بی‌ذوق، کسل، نا امید، خسته، غرق در افکار و کارهایی که نا تموم موندن و کارهایی که هیچ‌وقت شروع نشدن...

« شانه‌ت را دیر آوردی سرم را باد برد … »

ویدیوهای کنسرت عرفان طهماسبی‌رو دارم می‌بینم و واقعا حسرتش موند به دلم. مثل کنسرت اون سال همایون شجریان و کنسرت علیرضا قربانی :(

و از یاد نبر آنکس که تو را در گریه‌ات رها کرد، نباید در خنده‌ات همراه تو باشد.

دلم برای بغل کردن #هوگر هم خیلی تنگ شده :(

کاش الان #آرتین بود تا بغلم کنه و یکم حالم خوبه شه :(

حالا چرا استاد مشاورمون زودتر برنمی‌گرده تهران؟ چون به خاطر حجاج پروازها کمه :|||