سَدا

تحصن در بیمارستان رازی رشت در اعتراض به استفاده از آمبولانس برای سرکوب

🔹قدرت، بدن، زنانگی و سیاست ✍سینا جهاندیده رانسیر فیلسوف معاصر فرانسه، سیاست را نوعی توزیع امر محسوس می‌داند. به همین دلیل بین سیاست و استتیک رابطه می‌بیند. البته منظور رانسیر از استتیک یا زیبایی‌شناسی محدود به هنر نیست بلکه امر حسانی را در نظر دارد. سیاست با تخالف از امر آشنا، آشنایی‌زدایی می‌کند. و این آشنایی‌زدایی همان محسوس کردن امر نامحسوس یا مرئی کردن امر نامرئی‌ است. پوشاندن یا آشکار کردن بدن وقتی تبدیل به حکم می‌شود چیزی را مرئی و محسوس می‌کند که پیش از این نامرئی‌ و نامحسوس بود. از این جهت حجاب و کشف حجاب هر دو دال سیاسی‌اند. وقتی بدن با تحکم پوشانده یا برهنه می‌شود هویت یا «خود» به سوژگی خویش آگاه می‌شود. در این صورت پوشش و برهنگی هر دو می‌تواند یک معنا داشته باشند؛ چرا که بدن سرکوب شده به چیزی دست می‌یابد که پیش از این  محسوس و مرئی نبوده است. در واقع سوژه  دوباره بدن خود را کشف می‌کند زیرا می‌داند که نگاه خیره «دیگری» بدن او را تبدیل به «متن» کرده است. با این آگاهی لباس، دیگر یک پوشش ساده نیست؛ زیرا با این نماد می‌تواند در برابر قدرت مقاومت و آن را تبدیل به رخدادی در عالم محسوس کند. بنابراین آن تعبیر ساده و طنزآمیز که خشم حاکمیت به چند تار مویی بسته است نمی‌تواند تحلیل درستی باشد؛ چنانکه چادر در عصر پهلوی اول, تنها چادر نبود؛ بلکه خود را تا حد یک «نماد سیاسی» بالا کشیده بود. مشکل دولت و ملت حجاب نیست؛ اما چرا حجاب همچنان دال یا عنصر فعال در سیاست است؟ قدرت، بدن‌های منقاد می‌خواهد. کلاه پهلوی تنها یک کلاه نبود، نوعی نماد انقیاد بود؛ چیزی که می‌توان در آن استعاره‌ی ارتش جست. چرا رضاشاه کشف حجاب را با مدرنیته ربط داده بود؟ آیا این مسئله تنها نوعی تقلید از غرب بود؟ تصرف قدرت همان تصرف بدن‌هاست. قدرت به تعبیر فوکو روی بدن‌ها اعمال می‌شود. بنابراین برهنه کردن یا پوشاندن  اجباری بدن‌ها فراتر از حجاب یا کشف حجاب است. سیاست حجاب و کشف حجاب یک حکم را مسجل می‌کند که «بدن یک متن است». این متن باید با متن‌هایی که قدرت وضع می‌کند تطبیق داشته باشد. عدم تطابق متن بدن با متن مسلط قدرت، منجر به تخالف و مقاومت می‌شود در این شرایط امر محسوس سر بر می‌آورد؛ زیرا نوعی تخطی از نگاه خیره قدرت است. با این سازوکار است، که حجاب یا کشف حجاب می‌تواند تبدیل به امر سیاسی شود. قصه‌های هزار و یک شب، یک استعاره - متن یا آرکی‌تایپ است. با این متن می‌توان به این نتیجه رسید که بدن زن در شرق همیشه سیاسی بوده است. در هزار و یک شب «مرگ» و «عیش» دو استعاره مردانه‌‌اند برای انقیاد زن. شهریار به بدن زن بدگمان است او این بدگمانی را با مرگ درمان می‌کند؛ اما نمی‌تواند بدن زن را فراموش کند. ابتدا از آن بهره می‌برد و سپس با مرگ نابودش می‌کند. فراموش نکنیم که از نظر ریشه‌شناسی کلمه‌ی «مرد» از ریشه‌ی «مردن»، کلمه‌ی «حوا» از ریشه‌ی «حی و حیات» و کلمه‌ی «زن» از ریشه‌ی «زندگی» است. ظهور شهرزاد نشان می‌دهد که زن در شرق در جستجوی راهی برای گریز از مرگ و پیوستن به زندگی است. شهرزاد با روایت، مرگ را به تأخیر می‌اندازد. او «استعاره‌ی تأخیر» را باز از زیست‌-جهان مرد گرفته است. بنابراین جای لذت جنسی را با «لذت روایی»عوض می‌کند و داستان‌ها را به گونه‌ای روایت می‌کند تا اوج به تأخیر بیفتد. شهریار ناچار است برای شنیدن ادامه‌ی داستان تا شب دیگر صبر کند. تعلیقی که شهرزاد ایجاد می‌کند تنها تعلیق در روایت نیست بلکه تعلیق مرگ و رسیدن به زندگی است. شهرزاد چند تأخیر را با هم می‌آمیزد و البته می‌داند همه‌ی این تأخیرها نوعی استعاره‌ی جنسی هستند؛ زیرا مرد را تنها این استعاره است که اسیر خود می‌کند. کشف بزرگ شهرزاد این است که روایت با عمل جنسی رابطه دارد و مرد در هر روایتی بی‌شک دنبال همین استعاره است. شهرزاد با تعلیق روایت‌ها آنقدر زمان را به تأخیر می‌اندازد تا مرگ را تبدیل به زندگی کند. @tabarshenasi_ketab

#برگه_شوندان 🔹قدرت، بدن، زنانگی و سیاست #سینا_جهاندیده رانسیر فیلسوف معاصر فرانسه، سیاست را نوعی توزیع امر محسوس می‌داند. به همین دلیل بین سیاست و استتیک رابطه می‌بیند. البته منظور رانسیر از استتیک یا زیبایی‌شناسی محدود به هنر نیست بلکه امر حسانی را در نظر دارد. سیاست با تخالف از امر آشنا، آشنایی‌زدایی می‌کند. و این آشنایی‌زدایی همان محسوس کردن امر نامحسوس یا مرئی کردن امر نامرئی‌ است. پوشاندن یا آشکار کردن بدن وقتی تبدیل به حکم می‌شود چیزی را مرئی و محسوس می‌کند که پیش از این نامرئی‌ و نامحسوس بود. از این جهت حجاب و کشف حجاب هر دو دال سیاسی‌اند. وقتی بدن با تحکم پوشانده یا برهنه می‌شود هویت یا «خود» به سوژگی خویش آگاه می‌شود. در این صورت پوشش و برهنگی هر دو می‌تواند یک معنا داشته باشند؛ چرا که بدن سرکوب شده به چیزی دست می‌یابد که پیش از این  محسوس و مرئی نبوده است. در واقع سوژه  دوباره بدن خود را کشف می‌کند زیرا می‌داند که نگاه خیره «دیگری» بدن او را تبدیل به «متن» کرده است. با این آگاهی لباس، دیگر یک پوشش ساده نیست؛ زیرا با این نماد می‌تواند در برابر قدرت مقاومت و آن را تبدیل به رخدادی در عالم محسوس کند. بنابراین آن تعبیر ساده و طنزآمیز که خشم حاکمیت به چند تار مویی بسته است نمی‌تواند تحلیل درستی باشد؛ چنانکه چادر در عصر پهلوی اول, تنها چادر نبود؛ بلکه خود را تا حد یک «نماد سیاسی» بالا کشیده بود. مشکل دولت و ملت حجاب نیست؛ اما چرا حجاب همچنان دال یا عنصر فعال در سیاست است؟ قدرت، بدن‌های منقاد می‌خواهد. کلاه پهلوی تنها یک کلاه نبود، نوعی نماد انقیاد بود؛ چیزی که می‌توان در آن استعاره‌ی ارتش جست. چرا رضاشاه کشف حجاب را با مدرنیته ربط داده بود؟ آیا این مسئله تنها نوعی تقلید از غرب بود؟ تصرف قدرت همان تصرف بدن‌هاست. قدرت به تعبیر فوکو روی بدن‌ها اعمال می‌شود. بنابراین برهنه کردن یا پوشاندن  اجباری بدن‌ها فراتر از حجاب یا کشف حجاب است. سیاست حجاب و کشف حجاب یک حکم را مسجل می‌کند که «بدن یک متن است». این متن باید با متن‌هایی که قدرت وضع می‌کند تطبیق داشته باشد. عدم تطابق متن بدن با متن مسلط قدرت، منجر به تخالف و مقاومت می‌شود در این شرایط امر محسوس سر بر می‌آورد؛ زیرا نوعی تخطی از نگاه خیره قدرت است. با این سازوکار است، که حجاب یا کشف حجاب می‌تواند تبدیل به امر سیاسی شود. قصه‌های هزار و یک شب، یک استعاره - متن یا آرکی‌تایپ است. با این متن می‌توان به این نتیجه رسید که بدن زن در شرق همیشه سیاسی بوده است. در هزار و یک شب «مرگ» و «عیش» دو استعاره مردانه‌‌اند برای انقیاد زن. شهریار به بدن زن بدگمان است او این بدگمانی را با مرگ درمان می‌کند؛ اما نمی‌تواند بدن زن را فراموش کند. ابتدا از آن بهره می‌برد و سپس با مرگ نابودش می‌کند. فراموش نکنیم که از نظر ریشه‌شناسی کلمه‌ی «مرد» از ریشه‌ی «مردن»، کلمه‌ی «حوا» از ریشه‌ی «حی و حیات» و کلمه‌ی «زن» از ریشه‌ی «زندگی» است.  ظهور شهرزاد نشان می‌دهد که زن در شرق در جستجوی راهی برای گریز از مرگ و پیوستن به زندگی است. شهرزاد با روایت، مرگ را به تأخیر می‌اندازد. او «استعاره‌ی تأخیر» را باز از زیست‌-جهان مرد گرفته است. بنابراین جای لذت جنسی را با «لذت روایی»عوض می‌کند و داستان‌ها را به گونه‌ای روایت می‌کند تا اوج به تأخیر بیفتد. شهریار ناچار است برای شنیدن ادامه‌ی داستان تا شب دیگر صبر کند. تعلیقی که شهرزاد ایجاد می‌کند تنها تعلیق در روایت نیست بلکه تعلیق مرگ و رسیدن به زندگی است. شهرزاد چند تأخیر را با هم می‌آمیزد و البته می‌داند همه‌ی این تأخیرها نوعی استعاره‌ی جنسی هستند؛ زیرا مرد را تنها این استعاره است که اسیر خود می‌کند. کشف بزرگ شهرزاد این است که روایت با عمل جنسی رابطه دارد و مرد در هر روایتی بی‌شک دنبال همین استعاره است. شهرزاد با تعلیق روایت‌ها آنقدر زمان را به تأخیر می‌اندازد تا مرگ را تبدیل به زندگی کند. @tabarshenasi_ketab https://t.me/shavandanpage

خبر بازداشت آتفه‌ چهارمحالیان، عضو سابق هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران امروز ۱۱ مهرماه، آتفه چهارمحالیان، شاعر و عضو سابق هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران به دست ماموران امنیتی بازداشت شد. تا لحظه‌ی تنظیم این خبر، از نهاد بازداشت‌کننده و محل بازداشت این شاعر خبری در دست نیست. این در حالی است که در روزهای اخیر، حکومت بر ابعاد کشتار و سرکوب افسارگسیخته‌ی خود افزوده است. مامورانش در سیستان و بلوچستان بسیاری را به خاک و خون کشیده‌اند، به دانشگاه‌ها حمله کرده‌اند تا به گفته‌ی خودشان دانشجویان را «رنده» کنند. به خانه‌ی نویسندگان، هنرمندان و فعالان مدنی هجوم برده‌اند و بسیاری را ربوده‌اند. ندا ناجی، مونا برزویی، شروین حاجی‌پور، بهاره هدایت، حسین رونقی، مژگان کاوسی، امیر حسین بریمانی، کرم‌الله سلیمانی، نیلوفر حامدی، الهه محمدی و ... از جمله‌ی این بازداشت‌شدگان هستند. بدیهی است مسئوليت هر گزندی به جان و سلامت آتفه چهارمحالیان و سایر بازداشت‌شدگان بر عهده‌ی حاکمیت است و همه‌ی آنان باید فورا و بدون قید و شرط آزاد شوند.

#زن_زندگی_آزادی #ژن_ژیان_آزادی #مهسا_امینی ویدئوکلیپ زن زندگی آزادی با مشارکت بیش از ۲۰ هنرمند و زنان آزادیخواه و مردم مبارز از سراسر کشور

🎧🎼🎶🎵 #موسیقی 🎼 خون ارغوان‌ها شاعر: سعید سلطانپور آهنگ، تنظیم و رهبری: مهرداد بران گروه کُر بهار و ارکستر پاریس @ZemzemehayeTanhaei

بیانیه کانون نویسندگان ایران در اعلام همبستگی با جنبش آزادی‌خواهی مردم ایران بر آنچه مردم بی‌باک در خیابان‌ها با جان خویش فریاد می‌کنند چیزی نمی‌توان افزود. اما بر همه‌ی نویسندگان و هنرمندان، تشکل‌های صنفی و فرهنگی، و نهادهای آزادی‌خواه و مستقل است که حمایت خود را، به صراحت و به دور از عافیت‌طلبی‌های مرسوم، از جنبش آزادیخواهی مردم اعلام کنند؛ جنبشی که برای تداوم، بیش از هر چیز به همبستگی نیاز دارد. جنبشی که هم اکنون تقریباً همه‌ی کشور را در بر گرفته است حاصل خشمی چهل ساله است. حاکمیت جمهوری اسلامی از بدو تأسیس تا کنون با استفاده از ضرب و زور و صرف مبالغ هنگفتی از بودجه‌ی عمومی کشور در پروژه‌های به اصطلاح فرهنگی و عقیدتی و حذف و سانسور هنر و ادبیاتی که بازتاب دهنده‌ی روح جاری زندگی انسان امروز است کوشیده است مردم ایران و به ویژه نسل جوان کشور را از حق طبیعی ِ آزادانه زیستن محروم کند و آن‌ها را در قالب دلخواه خود بگنجاند. بدیهی است که دود چنین سیاست ستمکارانه‌ای بیش از همه به چشم زنان جامعه فرو می‌رود؛ زنانی که از انواع تبعیض‌های جنسیتی رنج برده‌اند و در هر فرصتی زبان به اعتراض گشوده‌اند. زنان پیشرو و آگاه ایران از همان نخستین سال‌های اجباری شدن حجاب در فردای انقلاب ۵۷ به درستی دریافتند که تحمیل حجاب بر آن‌ها، تنها تحمیل نوعی پوشش نیست، بلکه توهین به شأن انسانی آن‌ها و فراتر از آن «در حجاب بردن» نفس آزادی است و بدین‌سان جنبش برابری‌خواهی زنان ایران همواره بخشی مهم در جنبش آزادی‌خواهی مردم ایران در چند دهه‌ی اخیر بوده است. جنبشی که این بار با نام زنی جوان و از دست رفتن جانِ گرامی‌اش گره خورده است. از نقطه‌ی آغازینِ این جنبش، قتل مهسا (ژینا) امینی، تا شعار فراگیرِ «زن، زندگی، آزادی (ژن، ژیان، ئازادی)»، گروه‌های زنان که به انواع روش‌ها سرکوب و پراکنده شده بودند، گرد آمدند و در ادامه‌ی اعتراض زنان سقز و سنندج، نخستین فراخوان اعتراض خیابانی را پس از قتل مهسا امینی رقم زدند. خیابان «حجاب» را برگزیدند تا این نمادِ آشکارِ سلطه و آزادی‌ستیزی را به تمامی افشا کنند. حجاب که چهل و چند سال ابزارِ خشونتِ نظام‌مندِ جمهوری اسلامی علیه جان و زندگی نیمی از جمعیت ایران بود، به نماد سلطه و سرکوبِ همه‌ی مردم ایران بدل شد. حضور گسترده‌ی مردم در خیابان‌ها، پیوستن آنها به روسری‌سوزان و تکرار شعارهای مترقی، بر تلاش‌ حکومت برای تقلیل خواست مردم به برچیدن «گشت ارشاد» خط بطلان کشید و نشان داد مسیر آزادی جامعه از آزادی زنان می‌گذرد. خشونت لجام‌گسیخته‌ی جمهوری اسلامی در برابر معترضان و انکار حق طبیعی مردم برای بیان و ابراز مطالبات خویش، بار دیگر خیابان را به قتلگاه شریف‌ترین و شجاع‌ترین فرزندان ایران بدل کرد. در پاسخ، مردم بر تعداد نقاط تجمع افزودند، محله به محله به میدان آمدند، درهای خانه‌هاشان را به روی مجروحان و معترضان گشودند و خیابان به خیابان با دست‌های خالی نیروی خود را سامان دادند. نیروی عظیمی که ریشه در آزادی و خواست‌های دموکراتیک دارد. اصل نخست منشور کانون نویسندگان ایران در بیش از ۵۰ سال گذشته نقطه‌ی اتصال کانون به جنبش‌های آزادیخواهی بوده است. کانون در این سال‌ها بی‌وقفه بر حق آزادی بیان، «بی هیچ حصر و استثنا برای همگان» پای فشرده است. آزادی بیان مسأله‌ای صرفاً صنفی برای نویسندگان نیست؛ آزادی بیان بستر شکل‌گیری تشکل‌ها و جنبش‌ها و شاهرگ تداوم حیات آنهاست. حکومت به پشتوانه‌ی سال‌ها سرکوب نظام‌مندِ آزادی بیان، سانسور همه‌جانبه، کنترل و محدود کردن فضای مجازی که این روزها به اوج خود رسیده است و انحصار رسانه‌ای، در خیابان‌ها معترضان را می‌کشد و می‌رباید. اما مردمِ درخفقان‌زیسته نیز راه‌ها و روزنه‌های خود را در دل این تباهی گشوده‌ و صدا و خواست خود را به عرصه‌ی عمومی آورده‌اند. کانون نویسندگان ایران همبستگی خود را با جنبش آزادیخواهی مردم ایران اعلام می‌کند و از نویسندگان و هنرمندان که حیات حرفه‌ایشان به آزادی بیان گره خورده است، و نیز از تشکل‌ها و نهادهای همسو در سراسر جهان می‌خواهد که صدای جنبش آزادیخواهی مردم ایران باشند. کانون نویسندگان ایران ۱ مهر ۱۴۰۱ https://telegra.ph/%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86%DB%8C%D9%87-09-23