ﺩﺭ اﺳﺎﺭﺕ ﻓﺮﻫﻨﮓ

«حماقت» چیست؟ چرا مقاومت در برابر حماقت مهم‌ترین مسئولیت همگانی و همیشگی بشر است؟ «حماقت»، نادانی نیست؛ همه نادان به جهان پا می‌گذاریم ولی می‌توانیم دانش دلخواه را بیاموزیم. اما «حماقت» مرض مرگباری است که به سادگی علاج نمی‌پذیرد، و به شرارت‌های مهیب راه می‌برد. چرا «حماقت» مهم‌ترین مفهومی است که ذهن فیلسوفان را به خود داشته است؟ پیامدهای سیاسی-اجتماعی و اخلاقی حماقت را می‌توان سنجید؟، در فلسفه و ادبیات غرب چه نظریه‌ها یا برداشت‌هایی درباره‌ی حماقت برجسته می‌نمایند؟ برنامه زنده‌/لایو یوتیوب سه و نیم بعدازظهر واشنگتن، نه و نیم شب اروپای مرکزی و نیمه‌شب تهران https://youtube.com/live/7pxxQQjRWRU?feature=share

⭕️ مجموعهٔ یازده مصاحبه‌ی دکتر سرگلزایی با رسانه‌ها با موضوع نقد فرهنگ عمومی: 🔹 سبک زندگی 🔹 عشق 🔹️ معنای بیماری 🔹 حریم خصوصی 🔹 رسانه و غیره ⭕️ تهیه از سایت نشر قطره ⭕️ لطفا به اشتراک بگذارید @drsargolzaei

مصاحبه منوچهرخطیبی (ادمین کانال رادیو دل) با خانم طاهره شیخ الاسلام، مولف کتاب در اسارت فرهنگ این مصاحبه در چهار قسمت ارایه گردیده و برای رعایت فاصله اجتماعی به صورت غیرحضوری انجام شده است. قسمت چهارم – مقایسه مصاحبه منوچهرخطیبی (ادمین کانال رادیو دل) با خانم طاهره شیخ الاسلام، مولف کتاب در اسارت فرهنگ این مصاحبه در چهار قسمت ارایه گردیده و برای رعایت فاصله اجتماعی به صورت غیرحضوری انجام شده است. پی دی اف کتاب در لینک زیر https://t.me/Essarat/1991 و نسخه صوتی کتاب که با صدای مولف ضبط شده است در: http://t.me/shey72 پخش در کانال تلگرامی رادیو دل @RaadioDel

«جانشینِ خامنه‌ای کیست؟» امروز بحث «رهبری آینده‌» را، در برنامه‌ی زنده/لایو یوتیوبِ با دو پرسش دنبال می‌کنم ۱) چرا این پرسش را باید گمراه‌کننده، به سود حکومت، و به زیان جامعه دانست؟ ۲) در عین حال هشداری به جامعه درباره‌ی وخامت بحرانِ فرهنگ سیاسی ایران است؟ ساعت یازده و نیم صبح واشنگتن، پنج و نیم عصر اروپای مرکزی و هفتِ شب تهران https://youtube.com/live/jHzf8lAF_iU?feature=share

شنیدن صحبتهای روشنگرانه فوق را به تمامی کسانی که نگران آینده کشورمان هستند توصیه می کنم، باشد که آگاهی ما از بحران پیش رو از وخامت آن تا اندازه ای بکاهد.

در برنامه‌ی زنده/لایو یوتیوبِ امروز به «احتمال رهبری مجتبی خامنه‌ای» پس از درگذشت پدرش پرداختم، و بر فقدان قرائن و شواهدی کافی برای جدی گرفتن این احتمال استدلال کردم، با بررسی گزارش خبری اخیرِ رویترز در این باره به قلم خانم پریسا حافظی. بحث «رهبری آینده‌» را در روزهای پیش رو پی می‌گیرم، در برنامه‌ی زنده/لایو یوتیوبِ و در ساعت یازده و نیم صبح واشنگتن، پنج و نیم عصر اروپای مرکزی و هفتِ شب تهران https://www.youtube.com/live/8u1Z3R52v2w?si=gvLaiWMRUk4iaqg7

بخشی از نوشتار خانم عرفان نظر آهاری، که قلمشان پر دوام باد. 🌀 فرصت شمار یارا مرگ، مرگ است. عبرت آموز و مهیب. همیشه می آید تا فقط یک چیز را به رخ بکشد، سلطه خودش را و بیچارگی انسان را، ناتوانی این یک مشت گوشت و استخوان و تبختر را. مرگ، انتقام نیست؛ ظالم و‌ مظلوم و غنی و فقیر و گدا و پادشاه نمی شناسد همه را می کُشد و همیشه یک چیز می گوید: برو از خانه گردون به در و نان مطلب، کاین سیه کاسه در آخر بِکُشد مهمان را، ما همه مهمان هایی هستیم که سرانجام در این مهمانخانه کشته خواهیم شد. مقامات سیاسی لبخندهایشان را به زور پنهان می کنند و تسلیت فرمایشی می گویند اما شادمانند که صندلی دیگری از قدرت خالی شد و دورخیز می کنند تصاحب تازه ای را. من اما در میان تشییع کنندگان حافظ را می بینم که می گوید: بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است، بیار باده، که بنیاد عمر بر باد است، دیری است «همای سعادت» از شانه ایرانیان پریده است و «شاهین قضا» به سرپنجه های بی تدبیری و توطئه روزگار ما را می درد. سیاست، همه راه های درست را دور می زند و از بیراهه های فساد و کوره راه های تباهی به مسند می رسد «ولی اجل به رهِ عُمر رَهزن اَمل است» همه آدم ها از دری می آیند و از دری می روند اما هر چه به دایره قدرت نزدیکتر باشی، درِ دوم را دورتر می بینی و ضرورت رحیل را کمتر باور می کنی. در این رباط دو در چون ضرورت است رحیل رواق و طاق معیشت چه سربلند و چه پست، ده روز مهر گردون، افسانه است و افسون اما کیست که باور کند؟ کیست که عمل کند؟ کیست که پیش از اجل بگوید: نیکی به جای یاران، فرصت شمار یارا ✍️#عرفان_نظرآهاری @erfannazarahari @essarat 🌹🌹🌹

🌀 فرصت شمار یارا مرگ، مرگ است. عبرت آموز و مهیب. همیشه می آید تا فقط یک چیز را به رخ بکشد، سلطه خودش را و بیچارگی انسان را، ناتوانی این یک مشت گوشت و استخوان و تبختر را. مرگ، انتقام نیست؛ ظالم و‌ مظلوم و غنی و فقیر و گدا و پادشاه نمی شناسد همه را می کُشد و همیشه یک چیز می گوید: برو از خانه گردون به در و نان مطلب کاین سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را ما همه مهمان هایی هستیم که سرانجام در این مهمانخانه کشته خواهیم شد. تا چند روز پیش من تنها نشسته بودم کنار موزه مردم شناسی در لیدن و داشتم از افتادن ماریانه از دوچرخه و مرگ نابهنگامش عبرت می گرفتم ولی حالا نشسته ام در جنگل دیزمار، حوالی معدن سونگون و چشم دوخته ام به سپهرِ بر شده که پرویزنی است خون افشان و با چشم خودم می بینم که «ریزه اش سر کسری و تاج پرویز است» مقامات سیاسی لبخندهایشان را به زور پنهان می کنند و تسلیت فرمایشی می گویند اما شادمانند که صندلی دیگری از قدرت خالی شد و دورخیز می کنند تصاحب تازه ای را. من اما در میان تشییع کنندگان حافظ را می بینم که می گوید: بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است بیار باده که بنیاد عمر بر باد است دیری است «همای سعادت» از شانه ایرانیان پریده است و «شاهین قضا» به سرپنجه های بی تدبیری و توطئه روزگار ما را می درد. سیاست، همه راه های درست را دور می زند و از بیراهه های فساد و کوره راه های تباهی به مسند می رسد «ولی اجل به ره عمر رهزن امل است» همه آدم ها از دری می آیند و از دری می روند اما هر چه به دایره قدرت نزدیکتر باشی، درِ دوم را دورتر می بینی و ضرورت رحیل را کمتر باور می کنی. در این رباط دو در چون ضرورت است رحیل رواق و طاق معیشت چه سربلند و چه پست ده روز مهر گردون، افسانه است و افسون اما کیست که باور کند؟ کیست که عمل کند؟ کیست که پیش از اجل بگوید: نیکی به جای یاران، فرصت شمار یارا ✍️#عرفان_نظرآهاری @erfannazarahari @essarat 🌹🌹🌹

قابل توجه مردان مسلمان یک آتشه به بالا و رفقای طالبانی آنها