کردمدیا | Kurd Media

تحلیلی به نام «رأی قومی» برای فرار از توضیح واقعی تحولات جدید سیاسی در ایران کسانیکه نمیتوانند منطق تحولات سیاسی را توضیح دهند، به ناچار انتخابات اخیر را با مفهومی برساخته بنام رأی قومی میفهمند. اینها دو دسته اند:«برخی» طرفداران جلیلی که نمیتوانند بگویند دلیل واقعی باخت او چه بود؛ و در آنسوی طیف قومگرایان که میخواهند جایگاه خود را از زیرحاشیه به متن سیاست بکشانند. ‏گروه سوم که مایل به تفسیر پراکندگی آرا با توسل به رأی قومی در انتخابات هستند، احزاب یا کارتل هایی مانند اینترنشنال در اپوزیسیون هستند. این گروهها مدت ها است سیاست را بر اساس شعر و شعار «اصلاح طلب، اصولگرا/دیگه تمومه ماجرا» تحلیل کرده اند، ولی الان نمیتوانند بگویند که اصلاح طلبان در انتخابات رأی آورده اند و سرشت متحول سیاست، اثر خود را بر رابطه نیروها گذاشته است. از این رو ناچار باید به بیراهه بروند تا سرپوشی بر اشتباه تحلیلی گذشته باشد. هرکس علم سیاست خوانده باشد میداند که منطق مناسبات قدرت و رابطه «ناپایدار» نیروها، از ویژگی های اصلی پراتیک سیاسی است. اکنون چه بخواهیم چه نخواهیم، رابطه نیروها براساس اصل ناپایداری آن به نفع اصلاح طلبان تغییر کرده ولی کسانی مثل مراد ویسی و «حزب» اینترنشنال یا نمیدانند یا نمیخواهند این تغییر را بپذیرند، از این رو به ناچار از یک طرف بر آمار رسمی مشارکت تشکیک وارد کنند و از طرف دیگر بر اساس همان آمار رسمی مجبورند مشارکت انتخاباتی را بر مبنای رأی قومی توضیح دهند تا مبادا خدشه ای بر داستان «دیگه تمومه ماجرا» وارد شود. اما بنیادهای سیاست چیزی نیست که بتوان آنرا بر اساس شعر و متل ۷ سال قبل تفسیر کرد. رابطه نیروها مدام در حال تغییر است و این اصل منطق خود را بر همه امور تحمیل میکند، چیزی که دیروز تمام شده بود، امروز ممکن است دوباره ظاهر شود و برعکس. هیچ ماجرایی در سیاست برای همیشه تمام نمیشود اما امور پیوسته در حال تغییر اند. اینکه پزشکیان خوب است یا بد، اصلاح طلبان کارآمد هستند تا نه، موضوعی است جدا و ربطی به تحلیل ساده انگارانه مانند «رأی قومی» ندارد. میتوان بی اندازه با پزشکیان یا اصلاح طلبان مخالفت کرد اما زدن به بیراهه «رأی قومی» چیزی بیش از یک خود فریبی نیست. چنین تفسیرهایی برای فرار از تناقضات قبلی ساخته میشوند ولی به نوبه خود به پارادوکس های بیشتری دامن می زند. سیاست عرصه واقعیت است و با «ایدئولوژی براندازی» نمیتوان پیچیدگی های آن را توضیح داد، اگر کسی چنین کرد لاجرم سر خود کلاه گذاشته زیرا روابط و مناسبات تغییر میکنند و ثابت نیستند. دیروز، دیروز بود، امروز، امروز. نکته پایانی: اعضای ملت ایران یا شهروندان آن، صغیر یا سفیه نیستند که بر اساس عصبیت قومی رأی بدهند و یا مصالح عمومی را فدای اوهام قبیله ای کنند. اگر چنین بود در انتخابات ۱۴٠٠ همتی و مهرعلیزاده که بیشترین نمادسازی های قومی را صورت دادند باید رئیس جمهور می شدند. کسانیکه چنین تفسیرهایی ارایه می دهند در درجه نخست به شعور شهروندی، مردم توهین کرده اند زیرا با این تحلیل مرجع تصمیم گیری آنها را از عقل به غریزه، منتقل کرده اند. 👇👇👇 @Salar_Seyf