rey’s vignette

«شاید وقتی از خواب بیدار شدم سوالام یادم رفته باشه.»

ناظم حکمت

با این، همیشه یاد اون کافه‌ی آفتابی با آهنگای خوب می‌افتم که کنار قهوه‌هاشون مارشمالو‌های سبز می‌ذاشتن. @reysvignette

✌🏻معاينه✌🏻

امروز استاد بعد از اینکه توی درمانگاه معاینات شکم رو نشونمون داد، با خودش بردِمون بخش داخلی که دو تا مریض رو «معاینه» کنیم. یکیشون خودش پزشک بود و بچه‌ها وقتی داشتن دق می‌کردن بهشون می‌گفت که نترسن و محکم‌تر بزنن؛ یکی هم یکم بدحال‌تر بود و یک توده در ناحیه‌ی هایپوگاستریکش داشت. بعدش استاد رفت و گفت اگر می‌خواید می‌تونیم یکم دیگه توی بخش داخلی چرخ بزنیم. از سرپرستار پرسیدیم که اگر می‌تونه بگه که اینترن بخش بیاد و یکم راهنماییمون کنه، ولی گفت نیست؛ نهایتا خودمون رفتیم توی یکی از اتاقا که به نظر می‌اومد مریضش خیلی بدحال نیست و ازشون اجازه گرفتیم که روشون «معاینه» انجام بدیم. خیلی مهربون بودن و اجازه دادن و کلی هم باهامون شوخی کردن. وقتی شکمش رو دق می‌کردیم بهمون می‌گفت «کسی خونه نیست». آخرش هم رفتیم نمازخونه و روی همدیگه یکم معاینه‌ها رو تمرین کردیم؛ اینطور موقع‌ها، خیلی موقع‌ها، از بدنم جدا می‌شم و خودمو می‌بینم که سال‌ها بعد به این لحظات لبخند می‌زنم. دیروز که توی درمانگاه می‌خواستم فشار خون رو روی بچه‌ها امتحان کنم و صدای جیبش خیلی بلند بود و می‌ترسیدیم بندازنمون بیرون. امروز که قبل از اومدن استاد پشت میزش عکس گرفتیم. اینکه رخت‌کن بیمارستان رو پیدا کنیم، یا به پاویون سرک بکشیم. وقتی بچه‌ها توی آسانسور می‌رن و میان برای اینکه خالی پیدا کننش و عکس بگیرن. وای که انسان بودن یک اوقاتی جدا جالبه.

“فرانکو ادامه داد:«اما مسئله‌ای حتی مهم‌تر وجود دارد. وقتی سرود‌های مذهبی و ترانه‌های عبری را همراه با تمام مردم خود می‌خوانم، احساس امنیت می‌کنم. حس می‌کنم در خانه‌ام و تقریباً با مردم خود یکی شده‌ام و آگاهی از اینکه همهٔ ما در نومیدی و اشتیاقی یکسان سهیم هستیم، مرا سرشار از عشق به تک‌تک آن‌ها می‌کند.»” مسئلهٔ اسپینوزا، دکتر اروین د. یالوم، انتشارات ترانه