دکتر حسن بشیر

(خاک حاصلخیز) این زخم می ماند به دل تا یاد باشد از دوست می آید که دشمن شاد باشد بر دردهایم گر نمک پاشیده دوران از مدعی، بر درد، بی تعداد باشد تمرین آزادی در این میدان آشوب تا کی به جایش <مرگ بر...> آزاد باشد با چشم های بسته، دیدن ناتوان است با هر دهان بسته هم، فریاد باشد پاکیزه باید کرد ذهن هر گلی را هر خار همراه وی، استبداد باشد هر زخم ناپیدا و پیدا در خیابان آیا همیشه مرهمش ارشاد باشد؟ این خاک حاصلخیز لم یزرع نگردد هر دانه، در هر کاشت، با بنیاد باشد حسن بشیر ۲۹ فروردین ۱۴۰۱

(ای وجه خدا و اسم اعظم) (برای بزرگمرد عالم بشریت حضرت امام علی -ع-) ای مرد بزرگِ آفرینش و ای حضرت عشق و نور و بینش آدم به تو افتخار دارد عالَم ز تو بر گرفته جنبش ای وجه خدا و اسم اعظم و ای فخر خدا به هر پرستش بی نام تو جنّت خداوند با هر چه در آن، ندارد ارزش بخشنده توئی، به هر دو عالم ای قاسم خُلد و نار و آتِش ای صاحب کوثر کرامت از توست تمام علم و دانش فرخنده کسی، توئی امیرش بازنده، اگر نشد، پذیرش بی قدرت تو زمین و کیهان هرگز نشدش توان گردش هر کس که تو را شناخت دانست کُنه تو خداست در نمایش ای مهبط وحی عقل و تدبیر قران ز تو بود در نگارش ای روح خدا درون توحید ایمان ز تو بر گرفت سنجش فرمان تو، فرمان الهی است در هر سخنی، بدون چالش ای عنصرِ پاک ذات اقدس ای وسعت بی حدود بخشش شرمنده زبان ماست قاصر در مدح تو با هزار پوزش حسن بشیر

(عاقبتِ روزگار) آب که از سر گذشت، خفّه شود هر نَفَس فکر که تعطیل گشت، فیل شود چون مگس یار اگر قهر کرد، عاقبتت با خدا است روزِ تو چون شب سیاه، می کُنَدَت در قفس گر تو بنازی به عقل، عقلِ تو دیوانگی است وَهم چو قدرت گرفت، پشّه شود خرمگس شاه گدایی کند، بر دَرِ هر عاشقی عشق اگر پیش او، معنی تسلیم و بَس عاقبتِ روزگار، نقشه ی راه تو نیست گر چه به سعی تو نیز، راه شود پیش و پَس عشق اگر جای داشت بر دَرِ هر خانه ای ارزش آن می شود، قیمت هر خار و خَس علم اگر کوه بود، کَندن آن ساده است جهل اگر کاه بود، با تو شود همنَفَس ای که نَفَس می کشد، نفسِ تو در هر تپش تا به کجا می روی، با لجنِ این هوس شیشه ی عمر تو نیز خالی و پُر گر چه بود حاصل رنج تو هست، از طرفِ هیچکس حسن بشیر 10 تیر 1401

(عاقبتِ روزگار) آب چو از سر گذشت، خفّه شود هر نَفَس فکر که تعطیل گشت، فیل شود چون مگس یار اگر قهر کرد، عاقبتت با خدا است روزِ تو چون شب سیاه، می کُنَدَت در قفس گر تو بنازی به عقل، عقلِ تو دیوانگی است وَهم چو قدرت گرفت، پشّه شود خرمگس شاه گدایی کند، بر دَرِ هر عاشقی عشق اگر پیش او، معنی تسلیم و بَس عاقبتِ روزگار، نقشه ی راه تو نیست گر چه به سعی تو نیز، راه شود پیش و پَس عشق اگر جای داشت بر دَرِ هر خانه ای ارزش آن می شود، قیمت هر خار و خَس علم اگر کوه بود، کَندن آن ساده است جهل اگر کاه بود، با تو شود همنَفَس ای که نَفَس می کشد، نفسِ تو در هر تپش تا به کجا می روی، با لجنِ این هوس شیشه ی عمر تو نیز خالی و پُر گر چه بود حاصل رنج تو هست، از طرفِ هیچکس حسن بشیر 10 تیر 1401

(عنکبوتی به هر خیال شما) عنکبوتی به هر خیال شما می شود هر زمان، وبال شما می تند تارهای بدبختی بر تن و ر.وحِ بد سگال شما هر فسادی که خوب می دانید رسمِ دیرینه یِ خصال شما همره قاتلان این مردم می شود عزّتِ و جلال شما بدتر از هر زمانِ این دوران شده امسال و پارسال شما با چنین ملتِ شریف و نجیب تا چه مرزی است، انفصال شما در زوال است هر چه می بافید ابتذال است، قیل و قال شما دشمنی تا به کی؟نمی بینید دیده گشته است، اختلال شما با امامِ رئوف می جنگید تا کجا می رود ضلال شما ملت ما به عشق رهبر خویش می کِشد نقشه ی زوال شما صبح نزدیک و شب به پایان است خسته ملت ز انفعال شما آنکه فرمانده است می داند در چنان روز، بد به حال شما حسن بشیر 16/3/1401

(عنکبوتی بر هر خیال شما) عنکبوتی به هر خیال شما می شود هر زمان، وبال شما می تند تارهای بدبختی بر تن و روحِ بد سگال شما هر فسادی که خوب می دانید رسمِ دیرینه یِ خصال شما همره قاتلان این مردم می شود عزّتِ و جلال شما بدتر از هر زمانِ این دوران شده امسال و پارسال شما با چنین ملتِ شریف و نجیب تا چه مرزی است، انفصال شما در زوال است هر چه می بافید ابتذال است، قیل و قال شما دشمنی تا به کی؟نمی بینید دیده گشته است، اختلال شما با امامِ رئوف می جنگید تا کجا می رود ضلال شما ملت ما به عشق رهبر خویش می کِشد نقشه ی زوال شما صبح نزدیک و شب به پایان است خسته ملت ز انفعال شما آنکه فرمانده است می داند در چنان روز، بد به حال شما حسن بشیر 16/3/1401

(بهیــاد آن روز تــلــخــ) یــادڪــردن از روزهاے تــلــخ چــقــدر تــلــخــنــاڪ اســتــ. ۳۴ســال پــیــش در همــیــن روز ۲۵ اســفــنــد ۱۳۶۶ رژیــم صــدام بــا عــمــلــیــاتــے بــه نــام (عــمــلــیــاتــانــفــال)حــمــلــه شــیــمــیــایــے نــاجــوانــمــردانــه اے بــه شــهر حــلــبــچــه ڪــرد و هزاران مــرد و زن و ڪــودڪ را بــه ڪــام مــرگ فــرو بــرد. آنــچهڪــه بــه یــاد دارم یــڪ یــا دو روز بــعــد از آن حــمــلــه بــا یــڪ هلــیــڪــوپــتــر در مــعــیــت وزیــر وقــت ڪــشــور و بــه همــراه تــعــداد ڪــمــے از بــرادران ســپــاه بــه حــلــبــچــه رفــتــیــمــ. ســاےهمــرگ همــه جــا دیــده مــے شــد. هرڪــجــا نــگــاه مــے ڪــردیــم مــردان و زنــان و ڪــودڪــانــے را مــے دیــدیــم ڪــه بــا همــان وضــعــیــتــے ڪــه داشــتــنــد مــرده بــودنــد. فــاجــعهے بــزرگــے بــود.هنــوز ڪــه هنــوز اســت بــه یــاد آن روز هســتــمــ. چــگــونهمــے شــود یــڪ مــوجــود بــه نــام انــســان پــســت تــر از حــیــوان شــود. الــبــتههمــه حــیــوانــات بــه مــراتــب شــریــفــتــر از صــدام هســتــنــد. نــمیــدانــم خــداونــد مــتــعــال بــراے ایــن مــوجــود پــســت تــر از حــیــوان چــه مــڪــافــاتــے را تــعــیــیــن خــواهد ڪــرد؟ اماهر چــه بــاشــد ایــن درد پــایــان نــخــواهد یــافــت چــه در ایــن جــهان و چــه در آن جــهانــ. حــسنــبــشــیــر ۲۵ اســفــنــد ۱۴۰۰