دانشوران همگام (دکتر هاشمی مازندرانی)

چرا اکثریت مردم ایران ، حداقل هفتاد در صد آنان از حاکمان خود نفرت و حاکمان هم از مردم خود وحشت دارند ، بنده به عنوان یک شهروند در تمام محافل خصوصی و عمومی ، شاهد اوج خشم و نفرت و نارضایتی و بغض درونی پیر و جوان و زن و مرد از حاکمان خود هستم ، چرا چنین شد ، مگر حاکمان چه کردند ، برغم آنکه مدام از خدا و پیامبر و علی و شهید و ستم ستیزی و مردم سالاری دم و بازدم می زنند ؟ پاسخ آن ساده است ، اولا چهل و پنج سال وعده های دروغ دادند ، ثانیا تقریبا همه حتی مدیران شهری از رانت دولتی سود برده و از بیت المال اختلاس نمودند ، ثالثا بین حامیان حزبی خود با مردم اِعمال تبعیض کردند، رابعا بیش از توجه به ملت خود به گروه های جهادی بیرون کشور پرداختند ، خامسا مهمتر از همه چهل و پنج سال احتیاج و اعتراض و انتقاد مردم را با شدیدترین نوع خشونت سرکوب کردند ، پس حق دارند که از مردم خود بترسند و مردم هم آز آنان بترسند و ترس حاکم از محکوم و محکوم از حاکم یعنی انتظار انتقام ، حالا آیا حکومت می خواهد همچنان این شکاف و سجاف وحشتناک بین خود با مردم را با گزینه کسانی بر مسند ریاست قوه مجریه که منفور و مطرود و عامل این نفرت و خصومت بودند رفع و رفو کند و یا آنرا ادامه دهد؟ من والله نمی دانم ولی اگر شما پاسخ مستدل بدهید حتما یک روشنفکر زمان آگاه هست ... شهربند دردمند ، هاشمی مازندرانی غریب

👈ظریف: به در خانه‌های مردم بسته ارزاق و کارت 300 هزار تومانی می‌فرستند/ مگر رای این مردم خریدنی است؟ ✅ @AloNews

عرفان ناب نيز از آفت مصون نمانده است. عارف نمايان زيادى در طول تاريخ به شيوه‌هاى مختلف خود را به رنگ عارفان واقعى در آورده و عده‌اى ساده لوح را در اطراف خود جمع كرده و رطب و يابس‌هاى خود را به جاى عرفان به خوردشان داده‌اند. آنان باطل خود را در كنار حق بلكه با آميختگى به حق و در لباس حق، به نورسيدگان و گرم و سرد روزگار نديدگان عرضه مى‌دارند. زانک بی حق باطلی ناید پدید قلب را ابله به بوی زر خرید گر نبودی در جهان نقدی روان قلبها را خرج کردن کی توان تا نباشد راست کی باشد دروغ آن دروغ از راست می‌گیرد فروغ بر امید راست کژ را می‌خرند زهر در قندی رود آنگه خورند گر نباشد گندم محبوب‌نوش چه برد گندم‌نمای جو فروش گندم نمايان جو فروش از جايگاه والاى عرفان ناب كه توسط‍‌ انبياء و اوليا به عارفان والامقامى چون بايزيد و جنيد و محيى‌الدين و ابن فارض و مولوى و حافظ‍‌ و... رسيده است آگاهند. آنان با استفاده از اصطلاحات عرفانى كه در آثار اين عارفان به كار رفته است. كلاه آنان را به سرگذاشته و اداى آنان را در آورده‌اند و اباطيل واراجيف خود را در لباس عرفان به عارف دوستان و عرفان‌طلبان نورسيده عرضه داشته‌اند. به قول مولانا، اينان زهرشان را در قند عارفان تزريق كرده و به خورد عرفان جويان مى‌دهند. مولوى مى‌گويد تنها راه نجات از دام اين عارف‌نمايان رجوع جوانان و افراد غير خُبره به عالمان و خبره‌هاى اين فن است. همان‌گونه كه فقط‍‌ تجّار با تجربه اجناس خالص را از ناخالص تشخيص مى‌دهند؛ در اينجا نيز عالمان با تجربه مى‌توانند عارفان واقعى را از عارف‌نمايان تشخيص دهند. در میان دلق‌پوشان یک فقیر امتحان کن وانک حقست آن بگیر مؤمن کیس ممیز کو که تا باز داند حیزکان را از فتی گرنه معیوبات باشد در جهان تاجران باشند جمله ابلهان پس بود کالاشناسی سخت سهل چونک عیبی نیست چه نااهل و اهل امروزه در همۀ زمينه‌ها خالص و ناخالص غلط‍‌ شده است. از كالاهاى مصرفى گرفته تا كالاهاى صنعتى و اتمى و... مغشوش و غيرمغشوش در هم تنيده شده و براى تشخيص سره از ناسره در هر زمينه‌اى بايد به متخصصان آن رجوع كرد. عرفان به جهت جايگاه خاص و رفيعش بيشتر در معرض تحريف وتخليط‍‌ قرار گرفته است. از اين رو به وجود عالمان عارف يا عارفان عالم بيش از خود عرفان نياز است. زيرا براى حصول اطمينان به آنچه تحت عنوان عرفان عرضه مى‌شود به متخصصين تغذيه نيازمنديم و يقين داريم كه غذا نخوردن بهتر از غذاى آلوده خوردن است. در عرفان نيز چنين است. زيرا عرفان غذاى روح بوده و عرفان آلوده موجب آلودگى روح مى‌شود. همان‌گونه كه غذاى آلوده موجب آلودگى جسم مى‌گردد. اهميت و حساسيت فراوان مسأله عرفان و وجود عارف نمايان زياد در اين عرصه باعث شده است كه بزرگان عرفان، عرفان جويان را قبل از هر چيز به پيران طريقت رهنمون سازند تا از وسوسه‌هاى شياطين الجن و الانس مصون بمانند و از همان ابتدا در مسير درست قرار گرفته و از مراتب اوليه عرفان ناب شروع كنند تا به مراحل و مراتب بالاتر نايل آيند.

عرفان و جايگاه آن يكى از علومى كه علاوه بر رونق روز افزونش و وسعت فراوانش از تقدس و احترامى خاص برخوردار است، علم عرفان مى‌باشد. علوم ديگر از قبيل فلسفه، حقوق، روانشناسى، جامعه‌شناسى، رياضيات، فيزيك و... در رونق بوده و وسعت داشته. ولى هرگز براى مردم مقدس نگشته‌اند. تنها علمى كه هم خودش و هم عالمش در نظر مردم گرامى بوده و عموم مردم به آن عشق ورزيده‌اند، عرفان و عارف بوده و هست. بى‌جهت نيست كه پس از گذشت قرن‌ها، هنوز هم نام عارفانى چون، بايزيد، منصور حلاج، ابوسعيد ابوالخير، جنيد بغدادى، اويس قرنى، رابعه عدويه، مولوى، ملاصدرا، حافظ‍‌، سعدى، محيى‌الدين عربى و... زنده و نشاط‌آور است. امروزه در ايران خانه‌اى نيست كه در آن اثرى از حافظ‍‌، سعدى، مولوى و... نباشد. در ميان مردم ساير كشورهاى اسلامى، چه عرب و چه غير عرب اثرى از آثار عارفان نامى اسلامى يافت مى‌شود. حتى بعضى از اين بزرگان از مرز مسلمانان هم عبور كرده و در خانه‌هاى غيرمسلمانان شرق و غرب جهان جا گرفته‌اند. بزرگانى چون: مولوى، حافظ‍‌، سعدى و... از اين قبيل‌اند. علت پايدارى و قداست مطالب عرفانى اين عارفان گرانقدر، حق‌مدار بودن عرفانشان است. به عبارت ديگر، عرفانشان عرفان حقيقى است و آنها با اعتقاد تمام به حقّانيت مسير خويش، مطالبشان را بيان كرده‌اند. اول رسيداند و سپس لب به سخن گشوداند. بر خلاف مدعيان عرفان كه طى طريق نكرده و استاد نديده و رياضت نكشيده، چند حرفى از آثار ديگران به عاريت گرفته و به خود نسبت داده‌اند. عارفان واقعى از هزاران مطلب يكى را مى‌گفتند. ولى اينان اگر يك مطلب پيدا كنند هزار تا نيز به آن مى‌بندند و به خورد مردم مى‌دهند. مولوى در مورد خودش مى‌گويد: از پى هرغزل دلم توبه‌كند زگفتگو باز زند ره مرا داعيۀ اله من مى‌گويد من نمى‌خواهم لب به سخن باز كنم، ولى دست خودم نيست، زيرا مرا به سخن وادار مى‌كنند. من کجا شعر از کجا لیکن به من در می دمد آن یکی ترکی که آید گویدم هی کیمسن ترک کی تاجیک کی زنگی کی رومی کی مالک الملکی که داند مو به مو سر و علن جامه شعر است شعر و تا درون شعر کیست یا که حوری جامه زیب و یا که دیوی جامه کن شعرش از سر برکشیم و حور را در بر کشیم فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن كسى كه اينگونه شعر مى‌گويد و حقايق عرفانى را فراخور مستمعينش بازگو مى‌كند نه آنگونه كه خود مى‌داند و مى‌يابد. هر چه مى‌گويم به قدر فهم توست مُردم اند حسرت فهم درست سخنش تا قيامت باقى خواهد ماند. چون او خود سخن نمى‌گويد بلكه سخن از او سرازير مى‌شود. به عبارت ديگر سخنش سرريز مى‌شود. به عبارت مولانا، مطالبش از دل بر مى‌آيد و دل يك امر ماوراى طبيعى بوده و هميشه ماندگار است. امور طبيعى در دل طبيعت مى‌پوسند ولى امر قُدسى و مجرد مافوق طبيعت است. عرفان حقيقى چون از سوى حضرت حق بر زبان بنده‌اش جارى مى‌شود هميشه پايدار است. بعد من صد سال‌ديگر اين غزل چون جمال يوسفى باشد سمر زانكه هرگز دل نپوسد زير خاك اين ز دل گفتم نگفتم از جگر من چو داودم شما مرغان پاك وين غزل‌ها چون زبور مستطر اى خدايا پرّ اين مرغان مريز چون به داودند از جان يارگر بى‌جهت نيست كه هر چه از عمر مولوى و امثال وى مى‌گذرد نامشان جهانگيرتر شده و علاوه بر مسلمانان جوامع ديگر نيز به آنها رو آورده و ازدرياى بيكران عرفانشان استفاده مى‌كنند. اما از آنجا كه هر امر خاص و نابى شبيه‌سازى شده و ناخالص و مغشوش آن را ساخته و پرداخته و به جاى آن در بازار پخش مى‌كنند كه افراد عادى و غير خُبره به اميد جنس خالص به بازار مى‌روند ولى بازيگران بازار، ناخالص را به جاى خالص به آنها تحويل مى‌دهند....

عرفان ناب نيز از آفت مصون نمانده است. عارف نمايان زيادى در طول تاريخ به شيوه‌هاى مختلف خود را به رنگ عارفان واقعى در آورده و عده‌اى ساده لوح را در اطراف خود جمع كرده و رطب و يابس‌هاى خود را به جاى عرفان به خوردشان داده‌اند. آنان باطل خود را در كنار حق بلكه با آميختگى به حق و در لباس حق، به نورسيدگان و گرم و سرد روزگار نديدگان عرضه مى‌دارند. زانک بی حق باطلی ناید پدید قلب را ابله به بوی زر خرید گر نبودی در جهان نقدی روان قلبها را خرج کردن کی توان تا نباشد راست کی باشد دروغ آن دروغ از راست می‌گیرد فروغ بر امید راست کژ را می‌خرند زهر در قندی رود آنگه خورند گر نباشد گندم محبوب‌نوش چه برد گندم‌نمای جو فروش گندم نمايان جو فروش از جايگاه والاى عرفان ناب كه توسط‍‌ انبياء و اوليا به عارفان والامقامى چون بايزيد و جنيد و محيى‌الدين و ابن فارض و مولوى و حافظ‍‌ و... رسيده است آگاهند. آنان با استفاده از اصطلاحات عرفانى كه در آثار اين عارفان به كار رفته است. كلاه آنان را به سرگذاشته و اداى آنان را در آورده‌اند و اباطيل واراجيف خود را در لباس عرفان به عارف دوستان و عرفان‌طلبان نورسيده عرضه داشته‌اند. به قول مولانا، اينان زهرشان را در قند عارفان تزريق كرده و به خورد عرفان جويان مى‌دهند. مولوى مى‌گويد تنها راه نجات از دام اين عارف‌نمايان رجوع جوانان و افراد غير خُبره به عالمان و خبره‌هاى اين فن است. همان‌گونه كه فقط‍‌ تجّار با تجربه اجناس خالص را از ناخالص تشخيص مى‌دهند؛ در اينجا نيز عالمان با تجربه مى‌توانند عارفان واقعى را از عارف‌نمايان تشخيص دهند. در میان دلق‌پوشان یک فقیر امتحان کن وانک حقست آن بگیر مؤمن کیس ممیز کو که تا باز داند حیزکان را از فتی گرنه معیوبات باشد در جهان تاجران باشند جمله ابلهان پس بود کالاشناسی سخت سهل چونک عیبی نیست چه نااهل و اهل امروزه در همۀ زمينه‌ها خالص و ناخالص غلط‍‌ شده است. از كالاهاى مصرفى گرفته تا كالاهاى صنعتى و اتمى و... مغشوش و غيرمغشوش در هم تنيده شده و براى تشخيص سره از ناسره در هر زمينه‌اى بايد به متخصصان آن رجوع كرد. عرفان به جهت جايگاه خاص و رفيعش بيشتر در معرض تحريف وتخليط‍‌ قرار گرفته است. از اين رو به وجود عالمان عارف يا عارفان عالم بيش از خود عرفان نياز است. زيرا براى حصول اطمينان به آنچه تحت عنوان عرفان عرضه مى‌شود به متخصصين تغذيه نيازمنديم و يقين داريم كه غذا نخوردن بهتر از غذاى آلوده خوردن است. در عرفان نيز چنين است. زيرا عرفان غذاى روح بوده و عرفان آلوده موجب آلودگى روح مى‌شود. همان‌گونه كه غذاى آلوده موجب آلودگى جسم مى‌گردد. اهميت و حساسيت فراوان مسأله عرفان و وجود عارف نمايان زياد در اين عرصه باعث شده است كه بزرگان عرفان، عرفان جويان را قبل از هر چيز به پيران طريقت رهنمون سازند تا از وسوسه‌هاى شياطين الجن و الانس مصون بمانند و از همان ابتدا در مسير درست قرار گرفته و از مراتب اوليه عرفان ناب شروع كنند تا به مراحل و مراتب بالاتر نايل آيند.

عبدالکریم سروش: یکی از عزیزان محبوس و محبوسان عزیز از من خواست تا نام آن طبیب حبیب را برجسته کنم و لذا آنرا که عیان است به بیان هم میگویم : جلیلی خلیلتان نیست. پزشکتان پزشکیان است. @DrSoroush

🎥 علی لاریجانی، محسن رضایی، علی اکبر ولایتی، جواد ظریف و ... می‌گویند جلیلی نگذاشت، جلیلی می‌گوید اطلاعات شما درست نیست #صبح_ما 🆔️ @sobhema_ir