عاشقانه های رنگی

خدا واست بسازه؛ بی منت، یهویی، ابدی...ابدی....

خودِ عزیزم؛ برای همه روزایی که گریه کردی و بعدش، بلند شدی و ادامه دادی چون مجبور بودی، از ته قلبم ممنونم…

تو آمدی و در گوشه‌ای از دیوانگی من ایستادی ابرها نیز آمدند و بالای سرت ایستادند چشم‌هایت خود رحمت بودند ابرها باریدند بارانی آرام که زلفکان مهربانی را می‌خیساند ابرها آمدند و زیر آن ایستادیم تو حرف زدی و من آفتاب را به یاد می‌آوردم بدیع بودی و صدایت پر از طراوت و تازگی بود صدایت شبیه برف آرامی بود که موهایم را نم می‌کرد. دندان‌هایت شبیه صورت کودکانی که بوسه بر گونه‌هاشان نشسته، دندان‌هایت چون آبگینه‌هایی کوچک که رو به آفتاب بازشده‌اند دندان‌هایت به مانند شراب‌هایی تلخ و عطرهای تند... و تو خندیدی باران‌های رنگارنگ بارید... بارانی که انسان را به گریستن وامی‌داشت. صدایت گرم بود به داغی چشمانِ آهویی زخمی، صدایی داشتی پراحساس به لطافت قلبِ آهویی زخمی... تو آمدی و در گوشه‌ی جنونم ایستادی ابرها آمدند و بالای سرت ایستادند چشم‌هایت خود نهایتِ رحمت و مهربانی بود... سزائی کاراکوچ

‌ آمدمت که بنگرم، گریه نمی‌دهد امان ...🌱 ابتهاج

تو مثلِ خنده‌ی گل ، مثلِ خواب پروانه تو مثل آن‌چه که ناگفتنی است ، زیبایی چگونه سیر شود چشمم از تماشایت که جاودانه‌ترین لحظه‌ی تماشایی... #حسین_منزوی