#ɪsʜǫ_ᴛɪᴋᴏɴʟᴀʀɪ
Oʻrtaga parda tortildi. Zahro bu ishdan labini burib qoʻydi. Toʻgʻri oʻzi ham hohlab turgandi oʻrtada parda boʻlishini, lekin ichidagi gʻimirdek bir narsa uni Usmonni koʻrishga boshlayotgan edi.
— Kimning qizisiz? Koʻchada nima qilayotgan edingiz? Va yana erkak kishi koʻrinishida..? — Usmon savollarini berar ekan pardaning bu tarafidagi Zahro arazlaganini yaqqol bildirdi.
— Elina xola, unga dadam vafot etganini va koʻchaga majburan chiqqanimni aytib qoʻying, — deya labini burdi.
Bu gaplarni eshitgan qozining qoshlari chimirilib ketdi.
— Koʻchaga sizni majburan nima olib chiqdi?
— Elina xola unga aytib qoʻying... — Zahro yana bir nimalar demoqchi edi. Usmon gaplari kabi hayollarini ham boʻlib yubordi.
— Bas qiling! Siz onangizning uyida emas, qozi xonadasiz! — Usmonning bu qahridan Zahroning arazi tarqagandek boʻldi. Sal choʻchib, tomogʻini bir qirib oldi-da, gapini boshladi.
— Elina xola dadam vafot etganlaridan keyin roʻzgʻor ishi menga qolgan. Onam keksalar, gilam toʻqib beradilar. Men esa sotaman. Bittagina akam bor. U ham boʻlsa faqat ichib kelib, uxlaydi. Kecha akam tunda kelmadilar. Onam havotir olganlari uchun noiloj chiqqan edim koʻchaga. Erkak kishi koʻrinishida chiqishim kerak edi. Qiz bola boʻlib, sharobxonaga bora olmayman ahir... Menga tuxmat qilishdi. Men hech kimni oʻldirmadim. Men bir guvohman halos...
Zahro gaplarini shu yerga tugatdi. Usmon boshini eggancha bir nimalarni oʻyladi.
— Uyingizga borishingiz mumkin. — birdan hech kim kutmagan fatvoni berdi Usmon.
— Nima?! — hayron qoldi Zahro, — rostdanmi? Menga hech qanday jazo bermaysizmi? Butkul halosmanmi? Yo Alloh oʻzingga shukur! — u Usmonning gaplarini kutib oʻtirmay, ridoni boshiga yopgancha mahkamadan yugurib chiqib ketdi. Hursand boʻlgancha qayta qayta shukur aytar ekan, oldinroq oʻzimni fosh qilmaymanmiya?! deb oʻzini koyib ham qoʻydi.
— Qozi janoblari nima uni rostdan ham shundoq qoʻyib yubordingizmi? — Yaʼqub dedi hayron.
— Ha, oʻz rejam bor. Yaʼqub sen ikki soqchi tayinla. Uni surishtirishsin, va yaralangan shaxs oʻz holiga kelibdi. Tabib oldiga bor-da, yaralangan insondan aybdorni soʻra — dedi Usmon oʻychan.
— Nima desangiz shu afandim, — Yaʼqub chiqib ketar ekan qozi janoblarining qanday rejasi borligini oʻylab qoldi.
Yaʼqub chiqib ketgach, Usmon Zahro bilan boʻlgan voqealarni esladi. Uning qiliqlarini eslar ekan, bir kulgisi bir jahli chiqar edi. Yoʻq boʻlmadi, Zahroning ohirgi qiligʻi "Elina xola" deb aytgan gaplarini eslagan Usmon ovozini chiqarib kulib yubordi...