𝒕𝒉𝒆 𝑵𝒊𝒈𝒉𝒕𝒎𝒂𝒓𝒆

به نظرم فراموشیه کامل بی معنیه، هیچکس مطلقا فراموش نمیشه، فقط جاش تو قلبت تغییر میکنه! مثلا تصمیم میگیری بفرستیش ته قلبت تو یه اتاق؛ و درو قفل کنی.

حالا درسته زیاد به روم نمیارم ولی واقعا خستم.

اون ‏حسی که تو برخورد اولمون از طرف میگیریم؛ میتونه درست ترین فکت راجب اون شخص باشه!

‌ تو یهو نرفتی؛ سیگار شدی رفتی کنج لبم نشستی، دود شدی رفتی تو ریه هام.

حیفِ قلبی که شد عاشقِ تو…

وضعیت اعتماد کردنم به درجه ای رسیده که جدیدا فکر میکنم همه چی از قبل برنامه‌ ریزی شده.

‏اکثر وقتایی که گفتم نه دیگه مهم نیست، مهم بود؛ فقط دیگه حوصلشو نداشتم.

یه روزی انقدر عاقل میشی که به جای اینکه با همه‌ی وجودت بحث کنی و ساعت‌ها حال بد رو به جون بخری، راحت ول میکنی و میری.

و در آخر؛ یک سکوت غیر منتظره میماند بین خنده هایه بلند.