𝘑𝘢𝘱𝘢𝘯;

در پشت یک کالبدِ سخـت و محکـم قلبـش را می‌بینم که می‌تـپـد. می‌گویـد از نـور در هـراس است که مبـادا قلـبِ عـاشقِ تاریکـی‌اش را بسوزانـد. اما بـاران را دوست دارد. وقتی قطـراتِ گـردِ کوچـک از آغوش خاکستـری ابـر فرار می‌کنند، شاد می‌شود. گویی پرنده‌ای را از قفس رهانیده     بـاشی. تنـاقضِ زیبـایی‌ست. راستَـش، مشتـاقِ شنـاختـش بودم که برای نخستیـن بار لبخنـد زد. و من تنها توانستـم دستم را به سمتش دراز کنم. احسـاس می‌کنم که این بار کائنات متفاوت تصمیم گرفته‌اند!