"مَدکَپ نوشت"

-Breakfast at Tiffany's, 1961📽 -MadcapWrites

من برایت از غزل‌ها‌ی روزگار نوشتم و خواندم؛ از خنده‌های شوق، قهقه های آکنده از عطرِ زندگی. در همان مکان‌ها که در آن‌ها شکستی و بارانِ اشک‌‌هایت، گلگونِ گونه‌هایت را شست و شو داد. در همان روزها که از دست دادی و دریافتی باید از کَفَت می‌رفت، تا آنچه را که باید به دست آوری. من برایت از زندگی نوشتم، از جبرها، از اختیارات اندک اما شیرین؛ برایت خواندم و نوشتم. تو برایم داستان‌های قدیمی را گفتی، دفتر خاطرات را ورق زدی، خط‌ خطی‌هایش را نشانم دادی، دیروزها را به خاطرم آوردی؛ همان تاریکی‌های پس از غروب... . من هم برایت قصه‌ی ساکنان آن سوی کوهستان را تعریف کردم: به هنگامی که مرگ خورشید را به چشمان خود دیدند؛ هرگز باور نمی‌کردند که بار دیگر تلالو خورشید را در قامتِ طلوع، مشاهده خواهند کرد. -MadcapWrites

"Illustrator of Myths and Legends" -Artist: John William Waterhouse -Style: Pre-Raphaelite -MadcapWrites

این پیامو فور کنید چنلاتون شب ازتون پست فور میکنم تا دیده بشید.🌱

- از کتابِ "میشل استروگف" - نوشته‌ی "ژول ورن" -MadcapWrites

《آنکه هم عهد بشکست، هم دل، توبه‌‌اش را نیز بشکند.》 -Psychedelic Rock -MadcapWrites

نمی‌دانم چه شد که دیگر این سبک از نامه‌نگاری‌ها را کنار گذاشتیم. این نامه‌ها عطر داشتند، رنگ داشتند، احساس داشتند؛ و شاید باور نکنید، حتی طعم و نَوا نیز داشتند! تمامی حواسِ پنجگانه را قلقلک می‌دادند و فراتر از چند کلمه‌ی چیده شده پشت سر هم بودند. از فشار قلم بر روی کاغذ، می‌شد احوالِ نامه‌نگار را در هنگامِ نگارشِ آن واژه‌ی خاص متوجه شد. اگر نامه از سوی معشوقت بود بارها و بارها آن را می‌بوییدی، چنان که گویی هر بار تجسمِ کاملِ وصال برایت تداعی می‌شد. حتی گاه از شدت دلتنگی، پاکت‌ نامه را زیر بالشتِ سرت می‌گذاشتی و تمامی شب، مشامت از عطرِ خوشِ نامه آکنده می‌شد. افسوس که نامه‌نگاری‌های این دوره و زمانه، محدود گشته‌اند به چند کلمه‌ی تایپ شده فارغ از هر نوع خلاقیت و احساس، که اکثرا هم با عجله و به کمک کلماتِ پیشنهادی کیبورد (!) نوشته شده‌اند. دیگر نه رنگی هست و نه صدایی، نه احساسی هست و نه محتوایی، صرفا مشتی کلمه‌ی خام‌اند که ناپخته خامَت می‌کنند... . -Old Letters Aesthetic 🪶 -MadcapWrites

-I Still Love You by KISS (کاور از هلیای عزیزم✨) -MadcapWrites

این روزها کم‌تر برایت می‌نویسم، نه بخاطر اینکه حرف‌هایم تمام شده‌اند؛ حرف‌هایم با تو تمامی ندارند! فقط گاهی اوقات نمی‌توان حرف زد، نمی‌توان تجزیه و تحلیل و استدلال کرد. باید صرفا احساس کرد و احساس کرد... احساس هم از آن جمله چیزهاست که همیشه به خوبی در کلمات نمی‌گنجد. کاش کلماتی بودند که توانِ به دوش کشیدن بارِ این احساسات را داشتند. کاش کلماتی بودند که به اندازه‌ی یک تبسم، یک نگاه، لرزش صدا به هنگام شکستنِ بغض، گویا بودند‌‌. ای کاش که کلماتی بودند که برایت می‌گفتند که همین "ای کاش‌ها" هم حق مطلب را ادا نمی‌کنند! ‌ کلماتم گرچه وام‌داران خوبی برای احساساتم نیستند، اما امانتداران خوبی برای هر آنچه هستند که خواستم به زبان بیاورم و نشد. امانتداران خوبی برای هر آنچه هستند که تبدیل به حرف نشد. حتی اگر شلخته و درهم و برهم بودند، حتی اگر مبدل به سکوت گشتند، حداقل آ‌ن‌ها هم به اندازه‌ی من تلاششان را کرده‌اند. -MadcapWrites