𝟓𝟎𝟓

رو سر بِنه به بالین، تنها مرا رها کن تَرک من خراب شب‌گرد مبتلا کن ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها خواهی بیا ببخشا، خواهی برو جفا کن

دلم چالش می‌خواد، خودم یه چیزی تو ذهنمه اما اگر ایده‌ای دارید ..

گلاره این روزها زیادی خسته می‌شوم، دست خودم نیست تا خانه خلوت می‌شود انگار گرد اندوه روی قلبم می‌پاشند. به من نگفتند اقیانوس این چنین است، نگفتند قرار است دائم از هجوم هر ماهی دیگری در گریز باشم. گاهی احساس می‌کنم به کف اقیانوس، همان جای تاریک و ترسناک نزدیک می‌شوم؛ من می‌خواهم اهمیت ندهم اما این روزها با مرگ کنار یکدیگر شنا می‌کنیم. گلاره، من انتخاب نکردم آهسته در باتلاقِ محنت فرو روم، فقط می‌خواستم جسور باشم. کمی شجاعت به خرج دهم و بعد هم‌چون بچه‌ لاک‌پشت‌ها از زیر خاک بیرون آمدم و نورِ ماه را دنبال کردم. من می‌خواستم زندگی کنم. می‌خواستم در همان دریای منواج کنار بقیه شنا کنم و به ساحـل آرزوهایم برسم. حالا خسته و تنها در گوشه‌ای از اقیانوس مانده‌ام و می‌خواهم باری دیگر به سمت ساحل شنا کنم و خود را نجات دهم. اگر زنده نماندم، تو به جای من بنویس:« آن لاک‌پشت کوچکی که در آغوش مرجان‌ها بود و از چنگال کوسه‌ها فرار کرد، یک‌روزی خندید و بعد به جزیره‌ی آرزوهایش رسید.» ﹙نامـه‌هایی‌برای‌گلاره، ورق‌پنجم.﹚ ◞ ִֶָ #آبان‌دخت.◜

مرور خاطرات.

یک روز به امان خدا رهاتان کردم، چه خبره؟- شورش کردید؟😔

ایشون از اون دست کارکترهاییه که دلم می‌خواد پتو بپیچم دورش، بغل و از همه دورش کنم.