یادداشت‌های نجمه عزیزی

🟢بیست و ششمین دوشنبه مراقب آب‌بودن در سرزمینی که کسی مراقب حیاتش نیست پارسال همین روزها بود در واقع درست هشتم تیرماه بود که بوستان طوبی بودیم با زنان آرمانگرا و سرخوش شهر یزد. از آسمان یزد آتش باریده بود و دم غروب حرف‌زدن از تشنگی، قشنگ شنیده و درک می‌شد. می‌خواستم فریاد بزنم که صدای العطش سرزمین بلند شده‌است. نمی‌خواستم برنجانم و بترسانم. روال این نبود. بخاطر همه‌ی اشک‌هایی که بابت حال وطن ریخته بودم قول داده‌بودم به خودم که بیم و زنهار ندهم مگر شنونده را امکان کاری و اقدامی باشد و من آن اقدام را بدانم. می‌خواستم بگویم که ذخایر هزاران ساله‌یمان را بی‌خردی حاکمین و خطاهایشان فرستاده توی لوله‌های مصرف. از خانه‌ها و صنعت گرفته تا کشاورزی نااهلانه و حالا ما چه کنیم؟ مثال دکتر فاضلی در سخنرانی مشهد خیلی کمکم کرد. صرفه‌جویی و مصرف بهینه‌ی شهروندی کار موثر و مفیدی است. بر پایه‌ی پژوهش‌ها و آمار، قضیه پنج درصد و نودوپنج درصد اصلا دقیق و همه‌گیر نیست. دست کم در مناطق شهری و در شهرهای پرجمعیت مثل تهران درصد مصرف خانگی آب خیلی بیش از پنج است. بنابراین علیرغم اینکه در سیاست‌های حاکمیت نقشی نداریم مصرف بهینه‌ی ما می‌تواند سرعت تباهی را کم کند. در بخش دوم از سیاست حکمرانی آب حرف زد و من آن را هم گفتم. چرا؟ چون بارها از آدم‌های تحصیلکرده، بااخلاق و حتی محیط زیستی شنیده بودم که طرحهای انتقال آب را در زمانه‌ی حاضر ضروری و مفید می‌دیدند. دانستن چرایی ناکارآمدی این طرح‌ها کمک می‌کند که ناموافقان آگاه و مجهز به دلیل، بیشتر شوند و در بزنگاههایی که وقت تصمیم است این حرکت‌ها دست کم تشویق نشود. دکتر فاضلی قضیه اضافه وزن را مثال زد. اینکه بروی زیر تیغ و بدهی بتراشند و کوچک کنند کاری زودبازده پرهزینه و پرعوارض است. مثل انتقال آب از آن طرف تغییر سبک زندگی ورزش اصلاح غذا و... جهد و عزم مدام می‌خواهد اما کم‌هزینه و کم ریسک است و البته دیربازده مثل اصلاح الگوی مصرف و تغییر چیدمان توسعه. خلاصه که آن روز علیرغم آشفتگی حال خودم درک و شنیدن را توی چشنهای مخاطبینم دیدم. (ویدیوی صحبت‌های آن روز👇) حالا نشسته‌ام توی حیاط در روزی که شاخص آلودگی هوای یزد رسیده به پانصد و هوا از غبار سنگین است و با خودم مویه می‌کنم: می‌شود کسی بیاید که شور و رویاهای ما کنش‌های فردی ما فرصتش باشد نه تهدیدش؟ کسی که نه عدوی ما باشد نه انکارمان؟ کسی که معجزه نکند اما به زنده‌ماندن ما به نفس‌کشیدنمان اهمیتی بدهد؟ به کلام جادویی آن درویش دلخوشم که: همه‌ی امید امروز ما به چیزهایی است که در آینده خواهیم دانست. نوشته نجمه عزیزی #چهل_دوشنبه‌‌ی_سبز_بانجمه گروه مهربان با آب و خاک یزد

🟢راهنمای قدم به قدم دوست‌داشتن عزیزانمان چطور دوستشان بداریم وقتی که دوست‌داشتنشان مشکل می‌شود؟ وقتی احساس می‌کنیم اشتباه می‌کنند و می‌توانیم درستشان کنیم و نمی‌گذارند؛ وقتی سکوت و موعظه نکردن و دستور ندادن سخت‌ترین کار جهان می‌شود. به ما گفته‌اند رها کن اما خیلی وقت‌ها حس می‌کنیم حجم محبتمان در رهاکردن و هیچ کاری نکردن جا نمی‌شود و لازم است حتما کاری کنیم. کاری که ممکن است و موثر، هموارکردن مسیر عشق است. نیروی عشق در تمامی لحظات، مرئی و حاضر نیست. خیلی وقتها گم می‌شود پنهان می‌شود. در چنین اوقاتی ما چه کنیم تا این راه باز شود؟ چه کنیم تا وجودمان مهیای نیروی عشق شود و آن را دوباره پیدا کند؟ حس، دستور نمی‌پذیرد اما مغز و بدن چرا. لذا می‌توانیم از طریق منطق و اندیشه‌ و رفتار هدایت شده، حس گم‌شده‌ی‌مان را احضار کنیم. این کار را می‌توانیم در چهار قدم انجام می‌دهیم: قدم اول: وفای به تعهد تعهدمان را به خاطر آوریم. ما به طرف مقابلمان با زاییدن یا عهد ازدواج یا... قول داده‌ایم که دوستش بداریم. به خاطر بیاوریم که ما در جایگاه دوست‌داشتن این آدمی هستیم که حالا از دستش کلافه‌ایم. در این مرحله لازم نیست قلبمان تایید کند همین که مغزمان یادش بیاید کافی است. قدم دوم: بخشش به یاد آوریم که این آدم هم مثل ما انسانی است محدود و در حال تجربه‌ی خود و جهان. به یاد بیاوریم که اشتباه، یکی از راه‌های رسمی آموختن است بلکه مهمترینش. به او حق بدهیم اشتباهاتش را زندگی کند و از آن‌ها بیاموزد. البته این را هم بخاطر بیاوریم که قواعد جهان در زمان و مکان، ثابت نیستند و آنچه ما "اشتباه" می‌بینیم در بسیاری از موارد شکل دیگری از زندگی است که ما فرصت آزمودن آن را نداشته‌ایم. به خودمان یادآوری کنیم که نیاز فرزند یا همسر ما در این لحظه ممکن است نمره‌ی ریاضی خوب یا غذای سالم یا تحرک بیشتر یا اسکرین کمتر نباشد. به خودمان یادآوری کنیم که او و خود ما در این لحظه و در هر لحظه نیاز داریم تا خود را تجربه کنیم. بهترین لطف اطرافیان ایجاد امکان این تجربه و در واقع مانع این تجربه نشدن است. قدم سوم: محبت‌کردن بعد از دو قدم قبلی آماده‌شده‌ایم که عشق را در رفتار و کلام خود نشان بدهیم. نوازش کنیم در آغوش بکشیم و ببوسیم. بگذاریم جادوی تماس محبت‌آمیز حرفهای نزده را بزند. حرف‌هایی با این مضمون که: اینجا و در قاب محدود چشم‌، من از تو جدا هستم؛ اما اینک به تو متصل می‌شوم تا اعلام کنم که: ما یکی هستیم در بدن‌های مختلف. قدم چهارم: مهرورزی وقتی سه قدم قبلی را طی کردیم آماده می‌شویم که حضور عشق واقعی را در قلب خود دریافت کنیم و اینجا است که نور شفا وارد می‌شود. این لحظه‌ی شگفت که علیرغم تعارض‌ها عشق از درون قلب ما می‌جوشد بهترین و امن‌ترین فرصت برای تجربه‌ی خود حقیقی ما است. بشارت نهایی این که این مرض مسری است! کسانی که با ما معاشرت دارند قادر خواهند بود از ما بدون حتی کلامی بیاموزند که عشق را بکارند و منتظر جوانه‌زدنش باشند‌. زندگی شاید کلا همین باشد...پاشیدن عطر عشق بی‌قید و شرط در فضا.‌‌‌.. #مشق_کلاس_قدم #نه_به_دوستت_دارم_اگر ✍ نوشته نجمه عزیزی لینک کانال  👇               https://t.me/njmeazizi

🟢مشاهدات زیر پشه‌بند از هشتاد و هشت به این ور چه خندان و چه گریان چه رای دادم چه ندادم دل و اعصاب دیدن مناظره انتخاباتی را نداشتم. دو سال اخیر هم که کلا در خانه‌ام تلویزیون تعطیل شد. اما دیشب هرجوری بود خود را رساندم پای تلوبیون از بس که این دو آدم برایم محترمند. بهشتی و فاضلی. انگار اگر نمی‌رفتم دست رد به دعوت این دو می‌زدم که ادب و شعور و انصاف هرجوری فکر کنی نمی‌گذاشت. بعد هم که شد آنچه شد. در سطحی از وجودم آرزو داشتم تیر خدعه مردک به خطا می‌رفت و فاضلی عصبانی نمی‌شد. او که می‌داند ایران بر لبه‌ی تیغ است  او که دغدغه‌ی ایران دارد و جور دیگر می‌بیند؛ او که از جان و کلام و آگاهی و عشق وجودش آنطور مایه می‌گذارد تا ما دل‌شکسته‌های عمرباخته را متقاعد کند که منابع سرزمین را نفس را جان را تن را دست کم بی که خسته‌اش کنیم تقدیم خصم نکنیم. او که‌ از دو طرف کم فحش نمی‌خورد. اما در سطح آگاهی عمیق‌تر انصاف می‌دهم که او بسیار خسته بود و طزف مصمم در آتش‌افروزی. دیشب با دل پرغم رفتم بخوابم که از دلم گذشت هرچه در این پانزده سال حکومت دینی و دین حکومتی مضمحل‌تر شده خودِ خدا خود بی‌صاحبش خود بی حاجبش خود بی‌فضولباشش چقدر در وجودم بیشتر جان گرفته است. چقدر گشوده‌شدن گره‌های کور و برگشتن عزم‌های بی‌برگشت را بیشتر دیده‌ام و باور کرده‌ام‌. آخ از این خدای دور از مذهب قشری که چقدر مشتی و بامرام است و چقدر معجزه‌های مدرن بی‌عصا بلد است. از پشت توری پشه‌بند طبق عادت به آسمان نگاه کردم و به خدایی که در زمین هم بود چشمکی زدم که: قربونت برم که همه کاری بلدی و همه جا هستی. من هیچ درخواستی ندارم و فقط خسته‌ام بسیار خسته. بدان که من که ما هزار امید داریم و هر هزارش تویی نفس بده صبر بده عزم بده روشنی بده تا آخر این قصه‌ی عجیب را با چشم خودمان ببینیم. ✍ نوشته نجمه عزیزی لینک کانال  👇               https://t.me/njmeazizi بازنشر از اینستاگرام https://www.instagram.com/p/C8bQtvkOzfB/?igsh=MWYwcWhuemIzNWFidw==

رای بدهیم یا ندهیم؟ فکر می‌کنم این روزها اینقدر مردم بی‌حس و خشمگین هستند که جواب‌ات را بیشتر با دشنام بدهند تا یک بله و نه ساده. هزاردرصد حق دارند. مثل این است که از آدمی که در دریا در حال غرق شدن و کمک خواستن‌ است بپرسیم تشنه هستی یا نیستی؟ واقعیت‌اش در 5 ‌سال اخیر آنقدر بر سر ما ایرانی‌ها بلا نازل شده، که بلادونیِ کره‌ی زمین شده‌ایم. هر اتفاق غیرقابل پیش‌بینی که برای یک ملت می‌توانست در جهان رخ دهد، برای ایرانیان هفته به هفته افتاده. تحت این فشار کربن شده‌ایم یا که الماس، بماند. اما طبیعی است با "خشم"، "نفرت" و "بی‌حسی" به پدیده‌های سیاسی ایران نگاه کنیم؛ و به هر چیزی که مربوط به این رژیم منحوس می‌شود، و همینطور به هر چیزی که آن افتضاح و خیانت چهره‌های اپوزوسیون را به یادمان می‌آورد. من هم حال‌ام خوب نیست، و نمی‌خواهم نمکِ از راه رسیده بر روی زخم عمیق جمعی بشوم، ولی خوب، چیزی نوشتم درباره این انتخابات، که تقاضای بسیاری از خوانندگان‌ام از چند روز پیش بود. اما زودتر بگویم این متن واقعا اینقدر ارزش ندارد که وقت گرانبهای‌تان را برای‌اش بگذارید، همین‌طور که در توالت نشستید تا روحاً و جسماً سبک شوید، و یا در ترافیک و مترو و صف نون سنگک معطل هستید و دختر و پسر داف و خوشگلی نیست آن‌طرف‌ها که حظ بصری ببرید، اگر یک‌ مایکروگرم تحمل سیاسی دارید، می‌توانید این را هم مطالعه کنید. به امید حالِ خوبِ جمعی برای مردم ایران. کانال تلگرامی پرنس‌جان .

رای بدهیم یا ندهیم؟ فکر می‌کنم این روزها اینقدر مردم بی‌حس و خشمگین هستند که جواب‌ات را بیشتر با دشنام بدهند تا یک بله و نه ساده. هزاردرصد حق دارند. مثل این است که از آدمی که در دریا در حال غرق شدن و کمک خواستن‌ است بپرسیم تشنه هستی یا نیستی؟ واقعیت‌اش در 5 ‌سال اخیر آنقدر بر سر ما ایرانی‌ها بلا نازل شده، که بلادونیِ کره‌ی زمین شده‌ایم. هر اتفاق غیرقابل پیش‌بینی که برای یک ملت می‌توانست در جهان رخ دهد، برای ایرانیان هفته به هفته افتاده. تحت این فشار کربن شده‌ایم یا که الماس، بماند. اما طبیعی است با "خشم"، "نفرت" و "بی‌حسی" به پدیده‌های سیاسی ایران نگاه کنیم؛ و به هر چیزی که مربوط به این رژیم منحوس می‌شود، و همینطور به هر چیزی که آن افتضاح و خیانت چهره‌های اپوزوسیون را به یادمان می‌آورد. من هم حال‌ام خوب نیست، و نمی‌خواهم نمکِ از راه رسیده بر روی زخم عمیق جمعی بشوم، ولی خوب، چیزی نوشتم درباره این انتخابات، که تقاضای بسیاری از خوانندگان‌ام از چند روز پیش بود. اما زودتر بگویم این متن واقعا اینقدر ارزش ندارد که وقت گرانبهای‌تان را برای‌اش بگذارید، همین‌طور که در توالت نشستید تا روحاً و جسماً سبک شوید، و یا در ترافیک و مترو و صف نون سنگک معطل هستید و دختر و پسر داف و خوشگلی نیست آن‌طرف‌ها که حظ بصری ببرید، اگر یک‌ مایکروگرم تحمل سیاسی دارید، می‌توانید این را هم مطالعه کنید. به امید حالِ خوبِ جمعی برای مردم ایران.  کانال تلگرامی پرنس‌جان .

این متن را یک مشاهده‌ی نسبتا سالم دیدم و خوندنش را دوست داشتم. 👇

🟢بیست و چهارمین دوشنبه دوشنبه‌ای که قضا شد این دوشنبه بنا بود یک دوشنبه خیلی خاص باشد. داشتم تدارک می‌دیدم که میزبان جمعی از همراهان پایه مهربان با آب و خاک باشم و به همراه خانم آیه حمداوی عیش و نوشی به سبک بی‌پسماند خودمان داشته باشیم. بنا بود کلی رجز پسماندصفری برای هم بخوانیم و هی جواب دهیم: این که چیزی نیست من فلان قدم را هم برداشتم! بنا بود هی کیف کنیم از عقب ماندن از هم در این رقابت بی‌‌هیاهو و دریچه‌های تازه کشف کنیم در دل دیوار روزمرگی. بنا بود غذای پایدار بخوریم و در خانه‌ی پایدار چرخی بزنیم و شیوه‌های مهربانی با طبیعت در عمارت فروغمان را تماشا کنیم. بنا بود و نشد. بنا نشده فروریخت. به خاطر اقدام دیرهنگام، بلیط در زمان مناسب گیر سازمان بازیافت نیامد و همه برنامه به هم ریخت. به همین سادگی بی‌نظمی و اهمال، مثل گاوی بی‌خبر سرش را پایین انداخت و علف اشتیاقمان را چرید و رفت. حالا نشسته‌ام به تماشای جای خالی و دارم تلاش می‌کنم دوباره چراغ دلم را روشن کنم. این چهار سال یاد گرفته‌ایم که همواره به عطر نافه‌ی خود خو کنیم و هرجوری پرت شدیم چهار دست و پا پایین بیاییم؛ وگرنه متلاشی می‌شویم. به زودی تور مجازی خانه پایدار را همین جا برگزار می‌کنم. #چهل_دوشنبه‌‌ی_سبز_بانجمه لینک گروه تلگرام مهربان با آب و خاک یزد لینک مطالعه مطلب آب خاکستری عمارت فروغ در سایت  

🟢بیست و چهارمین دوشنبه دوشنبه‌ای که قضا شد این دوشنبه بنا بود یک دوشنبه خیلی خاص باشد. داشتم تدارک می‌دیدم که میزبان جمعی از همراهان پایه مهربان با آب و خاک باشم و به همراه خانم آیه حمداوی عیش و نوشی به سبک بی‌پسماند خودمان داشته باشیم. بنا بود کلی رجز پسماندصفری برای هم بخوانیم و هی جواب دهیم: این که چیزی نیست من فلان قدم را هم برداشتم! بنا بود هی کیف کنیم از عقب ماندن از هم در این رقابت بی‌‌هیاهو و دریچه‌های تازه کشف کنیم در دل دیوار روزمرگی. بنا بود غذای پایدار بخوریم و در خانه‌ی پایدار چرخی بزنیم و شیوه‌های مهربانی با طبیعت در عمارت فروغمان را تماشا کنیم. بنا بود و نشد. بنا نشده فروریخت. به خاطر اقدام دیرهنگام، بلیط در زمان مناسب گیر سازمان بازیافت نیامد و همه برنامه به هم ریخت. به همین سادگی بی‌نظمی و اهمال، مثل گاوی بی‌خبر سرش را پایین انداخت و علف اشتیاقمان را چرید و رفت. حالا نشسته‌ام به تماشای جای خالی و دارم تلاش می‌کنم دوباره چراغ دلم را روشن کنم. این چهار سال یاد گرفته‌ایم که همواره به عطر نافه‌ی خود خو کنیم و هرجوری پرت شدیم چهار دست و پا پایین بیاییم؛ وگرنه متلاشی می‌شویم. به زودی تور مجازی خانه پایدار را همین جا برگزار می‌کنم. #چهل_دوشنبه‌‌ی_سبز_بانجمه لینک مطالعه مطلب آب خاکستری عمارت فروغ در سایت  

این دوشنبه بنا بود یک دوشنبه خیلی خاص باشد. داشتم تدارک می‌دیدم که میزبان جمعی از همراهان پایه مهربان با آب و خاک باشم و به همراه خانم آیه حمداوی عیش و نوشی به سبک بی‌پسماند خودمان داشته باشیم. بنا بود کلی رجز پسماندصفری برای هم بخوانیم و هی جواب دهیم: این که چیزی نیست من فلان قدم را هم برداشتم! بنا بود هی کیف کنیم از عقب ماندن از هم در این رقابت بی‌‌هیاهو و دریچه‌های تازه کشف کنیم در دل دیوار روزمرگی. بنا بود غذای پایدار بخوریم و در خانه‌ی پایدار چرخی بزنیم و شیوه‌های مهربانی با طبیعت در عمارت فروغمان را تماشا کنیم. بنا بود و نشد. بنا نشده فروریخت. به خاطر اقدام دیرهنگام، بلیط در زمان مناسب گیر سازمان بازیافت نیامد و همه برنامه به هم ریخت. به همین سادگی بی‌نظمی و اهمال، مثل گاوی بی‌خبر سرش را پایین انداخت و علف اشتیاقمان را چرید و رفت. حالا نشسته‌ام به تماشای جای خالی و دارم تلاش می‌کنم دوباره چراغ دلم را روشن کنم. این چهار سال یاد گرفته‌ایم که همواره به عطر نافه‌ی خود خو کنیم و هرجوری پرت شدیم چهار دست و پا پایین بیاییم؛ وگرنه متلاشی می‌شویم. به زودی تور مجازی خانه پایدار را همین جا برگزار می‌کنم. #چهل_دوشنبه‌‌ی_سبز_بانجمه لینک مطالعه مطلب آب خاکستری عمارت فروغ در سایت