Kafka on the Shore.

مشکل اینجاست که زنِ حسابی اول به فکر این باش که می‌خوای باهاشون چی بنویسی؟

تا الان چهارتا خودکار خریدم و حس می‌کنم همه کم‌رنگن، وسواسی شدم.

میگن برای آزمون نهایی باید خودکار مشکی پررنگ استفاده کنیم.

اجازه نمی‌دی بشم یه بی‌روح، یه مُرده؟ خودت کولم می‌کنی تا خونه؟ به خنده‌های من فکر می‌کنی تو تموم طول راه؟ جنگیدن کنارم، برات باعث افتخاره؟ امروز آخرین روز نیست؟ می‌شی ریشه‌های من؟ هنوز رویا داریم؟ هنوز امیدواریم؟ از اون در هر چی بیاد تو، ما باهاش رو به رو می‌شیم؟

عذاب.

انگیزه و هدف هست، امیدی به رسیدن نیست. بدِ آسیایی جای امید تا دلت بخواد اضطراب و بغض گذاشته تو جونمون.

باید یه انگیزه پیدا کنی.

یه اضطراب و دلشوره‌‌ی دائمی دارم. انگار که ده‌تا زن تو دلم دارن چنگ می‌زنن به رختا. استیصال و درماندگی رو توی بند بند وجودم حس می‌کنم. این وهم و مِه‌ای که جلوم رو پوشونده باعث می‌شه حس کنم هر لحظه ممکنه وارد یه چاهِ عمیق بشم. حالا من تجسمِ ناچاری و غم و سردرگمی‌ام. کاش می‌شد به جبرانِ سختیِ این روزها، چند ماهی مرخصی استعلاجی از باری‌تعالی می‌گرفتم...

کلا یکی بیاد زندگیمو گردن بگیره خودم خسته شدم واقعا نمی‌تونم.

کنکورم همینطور.