تبسـُّم

اومدم بگیرم بخوابم،یادشون اومد کوچه‌مون باید خوشگل شه:)))))برادر من به درک،گرمت نیست؟

امروز یه «آخیش» بزرگم

دارم به این فکر میکنم که فردا سردرد های این یک ماه اخیرم بلاخره تموم میشن؟دهمین و اخرین قرص مسکن رو کف دستم نگه داشتم و یادم نمیاد چندتا از این ده تا سهم من بوده.چقدر همه چیز درعین طولانی بودن سخت و نفس گیر گذشت.چقدر ترسیده بودم!چقدر اولش سخت بود و اخرش سخت تر شد...دیدم به چشم که اطمینان به هرچیز حتی ذهنت ریسک داره.چقدر ادعامون میشه میتونیم و چقدر از درون پودر شدیم و نابلدیم؛ولی خب قدرتمون اونجاست که نیم ساعتم شده قبل از شروع به هرچیز بی ربطی بخندیم و به رومون نیاریم چقدر تخت فشاریم. برای بار چندم دیدم که تموم شد؟راستی چقدر این اواخر همه چیز داره تموم میشه؟دارم خودم رو گول میزنم ولی میبینم تغییر رو توی همه‌چیز.من تغییر کردم.همه دارن تغییر میکنن و مثل این میمونه که همه‌ به صف وایساده باشن برای عرض خیر مقدم بابت ورودت به یه دنیای جدید،دنیایی که نمیدونی چخبره توش ولی مجبوری تن بدی به گذر زمان و تغییر.اصلا شاید این سردرد ها منشاءش همین فکر و خیالاست.لابد واسه همین دهمین قرص هم مثل قبلیا تاثیر نداره.پس بره سطل اشغال بهتره.شب بیداریات بخیر.

که تَر کنم گلویی،به یادِ آشنا من... @mimism

بزرگ شدن از چیزی که فکرش رو می‌کردم سخت‌تره.

بیا بریم یه جا بشینیم،نه تو حرف بزن نه من

‏همیشه لازم نیست حرف خاصی بزنیم، فقط برام آهنگ بفرست.

امروز صبح خبر خوشی می‌رسد، تو خواب مرا دیده‌ای...