سانازیسم

کانال شخصیم اینه که هر روز فعالم داخلش، اگه دوست داشتید فالو کنید: https://t.me/sanazismchannel

apathique

تو پاتوقم بودم. یه عده چتر بازی میکردن. یه عده قایق سواری میکردن. یکی دوچرخه سواری میکرد. یه عده شنا میکردن. یه عده لب ساحل قدم میزدن و عکس میگیرفتن. و من هم یه جا نشسته بودم و آهنگ‌هامو گوش میکردم و “جریان داشتن زندگی آدم‌های نرمال” رو تماشا میکردم و به زندگی و حجم تنهایی و غمم فکر میکردم. میشه یه روزی منم زندگی رو [دوباره] دوست داشته باشم؟

بدترین کاری که آدم‌ها میتونن در حق هم کنن، حرف نزدن با همدیگه‌ست.

شاید تو “بی رحمی و بی انصافی” ریده باشن واسه آدم و ما نفهمیده باشیم! کسی چه میدونه!

با اینکه اگه تونل بیشتر از یه حدی طولانی بشه، احساس خفگی میکنم و فوبیای فضای بسته‌م اکتیو میشه، اما تونل رو دوست دارم.

یه جایی نوشته بود: بدون تو غرق شدم تو دنیایی که ازش بیزار بودم.

اگه بودنم تو این کالبد، فقط یه دستاورد مهم داشته باشه، اینه که بچه‌ی جدیدی رو به این دنیای کثافت وارد نکردم.

مریض بودن رو به “همراه مریض بودن” ترجیح میدم.