جیم.

پیوسته به آرزو تو را باید خواست عطار

« طاهره عزیز؛ این روش قابل دوام نیست، من در میان دودلی سرگردانم، در وسط دو راهی واقع شده ام این غم سنگینی که مثل سم مهلکی هستی و وجود مرا می‌خورد و می‌کاهد عاقبت مرا خواهد کشت. می‌دانی چیست؟ همه اینها دست توست تو مرا نیمه جان کرده‌ای، در حالیکه مرده ام زندگی می‌کنم؟ آیا باورت نیست؟» -از نامه های غلامحسین ساعدی به طاهره‌.

« طاهره عزیز؛ این روش قابل دوام نیست، من در میان دودلی سرگردانم، در وسط دو راهی واقع شده ام این غم سنگینی که مثل سم مهلکی هستی و وجود مرا می‌خورد و می‌کاهد عاقبت مرا خواهد کشت. می‌دانی چیست؟ همه اینها دست توست تو مرا نیمه جان کرده‌ای در حالیکه مرده ام زندگی می‌کنم؟ آیا باورت نیست؟ » -از نامه های غلامحسین ساعدی به طاهره‌.

در طالع من نیست که نزدیک تو باشم می‌گویمت از دور دعا گر برسانند سعدی

شود آیا که فراموش کنم چشم تورا؟ @deleimaan

«آیدا جانم؛ بدترین روزهای عمرم را می گذرانم. فشار تهی دستی و فشار آن زن بی انصاف بی رحم از طرف دیگر، فشار بانک که پول سفته اش را می خواهد و فشار بی غیرتی و وقاحت این مرد شارلاتان که دو ماه عمر مرا به امروز و فردا کردن تلف کرده است، همه مرا در منگنه گذاشته اند. از صفر می باید شروع کنم، اما برای آن که به صفر برسم خیلی باید بکوشم. مع ذلک نفس گرم تو، وجود تو، عشقت و اطمینانت مرا نیرو می دهد. پر از امید و پر از انرژی هستم. تو را دارم و از هیچ چیز غمم نیست. از صفر که هیچ، از منهای بی نهایت شروع خواهم کرد و از هیچ چیز نمی ترسم. من در آستانه ی مرگی مأیوس، در آستانه ی “عزیمتی نابهنگام” تو را یافتم؛ وقتی تو به من رسیدی من شکست مطلق بودم، من مرده بودم. پس حالا دیگر از چه چیز بترسم؟» -از نامه های احمد شاملو به آیدا.

«آیدا جانم؛ بدترین روزهای عمرم را می گذرانم. فشار تهی دستی و فشار آن زن بی انصاف بی رحم از طرف دیگر، فشار بانک که پول سفته اش را می خواهد و فشار بی غیرتی و وقاحت این مرد شارلاتان که دو ماه عمر مرا به امروز و فردا کردن تلف کرده است، همه مرا در منگنه گذاشته اند. از صفر می باید شروع کنم، اما برای آن که به صفر برسم خیلی باید بکوشم. مع ذلک نفس گرم تو، وجود تو، عشقت و اطمینانت مرا نیرو می دهد. پر از امید و پر از انرژی هستم. تو را دارم و از هیچ چیز غمم نیست. از صفر که هیچ، از منهای بی نهایت شروع خواهم کرد و از هیچ چیز نمی ترسم. من در آستانه ی مرگی مأیوس، در آستانه ی “عزیمتی نابهنگام” تو را یافتم؛ وقتی تو به من رسیدی من شکست مطلق بودم، من مرده بودم. پس حالا دیگر از چه چیز بترسم؟» -از نامه های احمد شاملو به آیدا.

در هوس خیال او، همچو خیال گشتم وز سر رشک نام او، نام زخ قمر برم مولانا

آنک ز تاب روی او نور صفا به دل کشد و آنک ز جوی حسن او آب سوی جگر برم