نقطه نظرات سوسیالیستی ☭

‍ 🔴 یک توییت ساده! 🔻 از روزی که میرغفاری و دیگر چپ‌های رفرمیست را خادمان بورژوازی خواندیم، خیلی نمی‌گذرد که این آقایان، کارگران را در طبق اخلاص گذاشته و تقدیم «دولت محرومان» می‌کنند. میرغفاری که لابد خود را صدای کارگران می‌داند، رئیس‌جمهور متوفّی را به مدال «شنونده‌ی صدای کارگران» مزیّن کرده و به دیار آخرت روانه می‌کند. بسیار خوب؛ دست‌کم برای ما روشن شد وقتی صدای کارگران شنیده شود، چه فرقی به حال‌شان می‌کند! آنان که سیاست مستقل پرولتری را پیرایه‌ای روشن‌فکرانه و ایدئالیستی خواندند و افشای سیاسی رهبری بورژوایی کارگران را افزوده‌ای غیرضروری و خُرده‌گیرانه دانستند، می‌توانند چشم‌های‌شان را بگشایند و ببینند در این سه سال که نماینده‌شان صدا بلند کرد و البته صدایش به گفته‌ی خودِ او از طرف رئیس کابینه شنیده شد، چه بر سر کارگران و زحمت‌کشان آمد: لیست بلندبالای سیاست‌های نئولیبرالی که یک‌دم از کار نیفتادند، از افزایش کم‌تر از تورّم دست‌مزدها بگیر تا افزایش سنّ بازنشستگی، مولّدسازی و برنامه‌ی هفتم توسعه. چه شیخ حسن روحانی رئیس‌جمهور باشد چه «سیّد محرومان» یا هرکس دیگر، دولت جمهوری اسلامی دولتی بورژوایی‌ست و حول تضاد کار مزدی و سرمایه، سیاست‌های سرمایه‌دارانه اتخاذ می‌کند. به‌وقت اجرای سیاست‌های ضدّکارگری، میرغفاری‌ها صدای اعتراض کارگران‌اند و دولت رئیسی را همان امتداد دولت‌های قبلی می‌خوانند؛ اما بزنگاه‌ها که سر می‌رسند، آن‌وقت چشم غیرمسلّح می‌بیند که این نمایندگان بورژوایی چه افق و برنامه‌ی ضدّکارگری و سرمایه‌دارانه‌ای را پیش پای کارگران گذاشته‌اند. از مبداء بزنگاه که به محور فرآیند بنگری، عیان می‌شود که آن صدای اعتراض شدن‌ها هیچ نبوده جز هم‌راه‌کردن کارگران با خود تا به وقتش رهبری و سیاست و نظمی سراپا ضدّکارگری را به ایشان حقنه کنند. چشمان کارگران باید از پیش مسلّح گردد و مواضع متعاقب سقوط بال‌گرد رئیس‌جمهور امکان آن را می‌دهد. تنها سیاست مستقل پرولتری می‌تواند نماینده‌ی راستین منافع کارگران باشد. کارگران و زحمت‌کشان به هیچ افق و سیاست بورژوایی نمی‌توانند دل ببنند؛ فقط یک راه رهایی واقعی پیشِ روی کارگران است: مسیر نفس‌گیر مبارزه‌ی طبقاتی و افق و سیاست خود آنان. ————— https://t.me/SocialistPointOfView

‍ 🔴 یک توییت ساده! 🔻 از روزی که میرغفاری و دیگر چپ‌های رفرمیست را خادمان بورژوازی خواندیم، خیلی نمی‌گذرد که این آقایان، کارگران را در طبق اخلاص گذاشته و تقدیم «دولت محرومان» می‌کنند. میرغفاری که لابد خود را صدای کارگران می‌داند، رئیس‌جمهور متوفّی را به مدال «شنونده‌ی صدای کارگران» مزیّن کرده و به دیار آخرت روانه می‌کند. بسیار خوب؛ دست‌کم برای ما روشن شد وقتی صدای کارگران شنیده شود، چه فرقی به حال‌شان می‌کند! آنان که سیاست مستقل پرولتری را پیرایه‌ای روشن‌فکرانه و ایدئالیستی خواندند و افشای سیاسی رهبری بورژوایی کارگران را افزوده‌ای غیرضروری و خُرده‌گیرانه دانستند، می‌توانند چشم‌های‌شان را بگشایند و ببینند در این سه سال که نماینده‌شان صدا بلند کرد و البته صدایش به گفته‌ی خودِ او از طرف رئیس کابینه شنیده شد، چه بر سر کارگران و زحمت‌کشان آمد: لیست بلندبالای سیاست‌های نئولیبرالی که یک‌دم از کار نیفتادند، از افزایش کم‌تر از تورّم دست‌مزدها بگیر تا افزایش سنّ بازنشستگی، مولّدسازی و برنامه‌ی هفتم توسعه. چه شیخ حسن روحانی رئیس‌جمهور باشد چه «سیّد محرومان» یا هرکس دیگر، دولت جمهوری اسلامی دولتی بورژوایی‌ست و حول تضاد کار مزدی و سرمایه، سیاست‌های سرمایه‌دارانه اتخاذ می‌کند. به‌وقت اجرای سیاست‌های ضدّکارگری، میرغفاری‌ها صدای اعتراض کارگران‌اند و دولت رئیسی را همان امتداد دولت‌های قبلی می‌خوانند؛ اما بزنگاه‌ها که سر می‌رسند، آن‌وقت چشم غیرمسلّح می‌بیند که این نمایندگان بورژوایی چه افق و برنامه‌ی ضدّکارگری و سرمایه‌دارانه‌ای را پیش پای کارگران گذاشته‌اند. از مبداء بزنگاه که به محور فرآیند بنگری، عیان می‌شود که آن صدای اعتراض شدن‌ها هیچ نبوده جز هم‌راه‌کردن کارگران با خود تا به وقتش رهبری و سیاست و نظمی سراپا ضدّکارگری را به ایشان حقنه کنند. چشمان کارگران باید از پیش مسلّح گردد و مواضع متعاقب سقوط بال‌گرد رئیس‌جمهور امکان آن را می‌دهد. تنها سیاست مستقل پرولتری می‌تواند نماینده‌ی راستین منافع کارگران باشد. کارگران و زحمت‌کشان به هیچ افق و سیاست بورژوایی نمی‌توانند دل ببنند؛ فقط یک راه رهایی واقعی پیشِ روی کارگران است: مسیر نفس‌گیر مبارزه‌ی طبقاتی و افق و سیاست خود آنان. ————— https://t.me/SocialistPointOfView

⭕️درباره‌ی غزه و حربه‌ی «مقابله با یهودستیزی» در آلمان 🔺نقطه نظرات سوسیالیستی (S.P.O.V) 🔻با گذشت هشت ماه از آغاز نسل‌کشی در غزه و کشته شدن قریب به چهل هزار فلسطینی، صدای مخالفت با جنگ در جوامع غربی رساتر شده و تظاهرات اعتراضی، ده‌ها شهر و صدها مرکز آموزشی را درنَوَردیده است. صرف‌نظر از این واقعیت بنیادین که فشار اجتماعی به دولت‌های سرمایه‌داری غرب هنوز به مرحله‌ای نرسیده که مانع از حمایت این دولت‌ها از جنایات اسرائیل شود، گستره‌ی اعتراضات در کشورهای غربی یکسان نیست. به عنوان نمونه، دولت آلمان با استفاده از حربه‌ی «مقابله با یهودستیزی» امکان هرگونه اعتراض گسترده‌ی اجتماعی را در نطفه خفه کرده و معدود تجمعات اعتراضی (از جمله در دانشگاه‌های برلین و بن) را با قوه‌ی قهریه‌ی پلیس در هم کوفته است. این سیاست سرکوب‌‌‌گرانه تا اندازه‌ی زیادی موفق بوده، به‌طوری که تعداد و بزرگی تجمعات حامیان فلسطین در آلمان به‌مراتب کمتر از سایر کشورهای غربی از جمله انگلستان و آمریکا بوده است. 📝باهم بخوانیم. ــــــــــــــــــــــــــــــ https://t.me/SocialistPointOfView

⭕️ بلک‌فیش و شرکا ✂️ برشی از متن: «ما به زودی شما را به بازارهای خرید و فروشِ #برده در #لیبی آشنا خواهیم کرد؛ جایی‌که اعتراضاتِ به‌حقِ فرودستان، با مداخله‌ی دولت‌های جنایت‌کارِ عضو پیمان تروریستی #ناتو به پیشاتاریخ فرستاده شد.» نقل قول بالا بخشی از مطلب انتشاری رسانه‌ی چپ طبقه‌ی متوسطی بلک‌فیش است. آن‌ها مدعی‌اند اعتراضات به‌حق فرودستان، با مداخله‌ی دولت‌های جنایت‌کار ناتو به پیشاتاریخ رفته است. بیایید این مطلب را از نقطه نظر مارکسیست‌-لنینیستی بکاویم تا بفهمیم در اذهان این طبقه‌ متوسطی‌های کافه‌‌کتابی و یوتیوبر چه می‌گذرد! 📝 متن کامل ————— https://t.me/SocialistPointOfView

⭕️ انقلاب اکتبر و کمونیسم جنگی؛ در نقد مهملات بورژوازی ✂️ برشی‌هایی از متن: ❓ جارچیان طبقه‌ی سرمایه‌دار می‌گویند در سال‌های ابتدایی انقلاب اکتبر، بلشویک‌ها به‌سبب «علاقه‌ی افراطی» و خالی از «عقلانیت» به نظام اشتراکی، به‌طور «ظالمانه‌ای» با دهقانان جنگیده، با قحطی‌های مصنوعی ایشان را قلع‌وقمع کردند و سپس محصولات‌شان را مصادره کرده و آنان را با «تورم» نابود کردند. اما آیا واقعاً عمل‌کرد لنین و هم‌حزبی‌های او این بود؟ ❓ سیاست تشویق به اشتراکی‌کردن زمین‌های کشاورزی در کشور شوراها چه سرگذشتی دارد؟ چرا دشمنان سوسیالیسم تشویق به سیاست اشتراکی‌کردن زمین ‌توسط بلشویک‌ها را غیرعقلانی توصیف می‌کنند؟ و پرسش‌هایی دیگر... 📝 باهم بخوانیم. ————— https://t.me/SocialistPointOfView

🔴از تَرَک تا شکاف 🔺(یادداشت ارسالی از یک رفیق) 🔻سیر پرشتاب وقایع چند سال اخیر به ویژه بعد از شروع جنگ اوکراین، ظهور و افول ماجرای «زن، زندگی و آزادی» در ایران، عملیات هفتم اکتبر، جنایات غیر قابل وصف اسرائیل و متعاقب آن همبستگی توده‌های اقصی نقاط دنیا و پاسخ نظامی ایران به اسرائیل، ترک‌های کوچک و بزرگ زیادی را در اذهان کدگذاری شده توسط مدیای بورژوا-امپریالیستی، پدید آورده است. بسیاری از چهره‌های به اصطلاح روشنفکر و اپوزیسیون پروغرب بیش از پیش اعتبار خود را از دست داده‌اند، زیباکلام، پهلوی، علی‌نژاد، اسماعیلیون و ... . تجمعات گسترده‌ی دانشجویان امریکایی و اروپایی را می‌بایست بر بستر همین ترک‌های ذهنی بازشناخت. گرچه می‌توان از زوایای دیگری نیز به این مسئله نگریست حتی اگر بخواهیم با عینک رائفی‌پوری(1) جریانات اخیر را ببینیم و مسائلی از قبیل صدور حکم بازداشت نتانیاهو از طرف دیوان کیفری بین‌المللی، به رسمیت شناختن فلسطین از جانب برخی دول اروپایی، همراهی نکردن امریکا و اتحادیه اروپا با اسرائیل برای حمله به رفح و ... را پروژه‌ی جدید امریکا برای فاصله گرفتن از اسرائیل قلمداد کنیم، خود موید این قضیه است که دگرگونی‌های پدید آمده در سطح جهان، گریزی برای آمریکا باقی نمی‌گذارد. تجمعات دانشجویی در حال حاضر، خصلتاً حاوی ضدِّامپریالیسم است، لیکن کم‌تر حاملِ آگاهانه‌ی سویه‌های ضد‌ِّامپریالیستی است. دانشجوی آمریکایی و اروپایی، شرایط فعلی را بستر همان ارزش‌های فانتزیک غالب (حقوق بشر، عدم خشونت، آزادی، دموکراسی و ....) درک می‌کند و یا با دیدی منفعت‌طلبانه شعار نه اسرائیل نه اوکراین سر می‌دهد و خواهان قطع حمایت‌های مالی از این دو به نفع خویشتن است. اگر جنبش ضدِّجنگ در دوران جنگ ویتنام زیر سایه‌ی اتحاد جماهیر شوروی گاهی سویه‌های سوسیالیستی و ضدِّامپریالیستی پیدا می‌کرد، که حتی به روشنفکر ایرانی نیز رویکرد ضدِّامپریالیستیی تزریق می‌کرد، جنبش همبستگی با فلسطین در جهان امروز بر بستری متفاوت نشو و نما می‌یابد. باید از ظرفیت‎‌های چنین فرصتی برای تعمیق آگاهی طبقاتی و سوسیالیستی غافل نماند. راه طولانی است و پر پیچ و خم، اما امروز بیش از هر زمان دیگری بارقه‌های امید بر ما نمایان شده است و مسئولیت کمونیستی و کار حوزه‌ای بر دوش رفقا سنگینی می‌کند. تَرَک‌ها را با گُوِه‌ی پراتیک طبقاتی‌ـ‌سیاسی به شکاف‌های عظیم تبدیل کنیم، رفقا! __ (1) منظور از عینک رائفی‌پوری شیوه‌ی نگرشی است که تئوری نفوذ و توطئه را به تمامی اخذ و دورنی کرده است. ___________ https://t.me/SocialistPointOfView

⭕️فریب آمار 🔺نقطه نظرات سوسیالیستی ✂️برشی از متن 🔻چندی پیش رئیس سازمان برنامه و بودجه‌ی کشور در یک توئیت اعلام کرد که «بر اساس گزارش صندوق بین‌المللی پول، در سال ۲۰۲۳ میلادی ایران با نرخ رشد اقتصادی ۵.۴ درصد، دومین رتبه را در بین کشورهای جهان داشته است. با آرزوی تکرار این موفقیت در سال جاری.». این توئیت کوتاه نه یک دروغ خودساخته از جانب یک مسئول بلندپایه است و نه یک خبر کذب نشریافته از درگاه خبری و رسانه‌ای حاکمیت بورژوایی که مدت‌هاست در میان اکثریت جامعه‌ی ایران فارغ از تقسیم‌بندی‌های طبقاتی فاقد اعتبار و اعتماد قلمداد میشود. 🔻بی‌شک همان اندازه که این خبر و گزارش نرخ رشد اقتصادی ایران درست و واقعی است، به همان میزان نیز سفره‌های خالی فرودستان و طبقه‌ی کارگر واقعی و ملموس است. اما این تناقض واقعیات نامتجانس محصول چه معادله‌ای است؟ 📝باهم بخوانیم. ــــــــــــــــــــ https://t.me/SocialistPointOfView

🔴کمبریج: تجمعات ضدّاسرائیلی 🔺(یادداشت ارسالی از رفیقی حاضر در تجمعات) 🔻مبارزه‌ی فلسیطن علیه طفیلی امپریالیسم، اسرائیل، واجد خصلت ضدامپریالیسم آمریکایی است و مورد استقبال و حمایت و دخالت‌ورزیِ نیروهای پرولتری؛ تکثیر این مبارزه در اقصانقاط جهان در زمانه‌ی افول هژمونی امپریالیسم آمریکا توانسته تأثیری فراتر از تجمعات خودجوش دانشجویی داشته باشد و همین تأثیر سیاسی نیز واکنش‌های زیادی را از سوی دُوَل و جریانات سیاسی باعث شده است. محرز است که این تجمعات برآمده از یک جنبش اجتماعی است و واجد سویه‌های متضارب بسیار که سعی نیروهای پرولتری باید در ارتقای طبقاتی و سیاسی آن‌ها و پاکیزه کردن آن‌ها از سویه‌های لیبرالی و بورژوایی و تیزتر کردن لبه‌های کمونیستی آن‌ها باشد. مبارزه‌ی فلسطین اهمیت وافری برای طبقه‌ی کارگر جهانی و به‌ویژه طبقه‌ی کارگر خاورمیانه و علی‌الخصوص طبقه‌ی کارگر ایران دارد. در سطح عام، طبقه‌ی کارگر با فهم اضطرار مبارزه‌ی فلسطین، با پای نهادن در این روند، مسیر مبارزه‌ی طبقاتی را پاکوب می‌کند و در سطح خاص، از آن‌جا که اپوزیسیون برانداز جمهوری اسلامی تمام‌قد پشت اسرائیل صف‌بندی کرده است، لذا اهمیت وافر سیاسی این مسأله برای طبقه‌ی کارگر ایران مبرهن است: این یک تقابل سیاسی علیه اپوزیسیون برانداز بورژوا‌ـپروامپریالیستی است. از سوی دیگر، جمهوری اسلامی در مقام متخاصم محض با اسرائیل، مدافع مبارزه‌ی فلسطین است و لذا اگر طبقه‌ی کارگر اهمیت و ضرورت هم‌پیوندی‌اش را با مبارزه‌ی فلسطین درک و فهم نکند، از توانایی و وجاهت سیاسی لازم برای کسب هژمونی و تسری آن بر کل جامعه و منطقه‌ی خاورمیانه برخوردار نخواهد بود. پس مبارزه‌ی فلسطین اهمیت کانونی برای پیش‌بُرد مبارزه‌ی طبقاتی و پراتیک سویه‌های اساسیِ سیاسی آن دارد. *** با الهام از فعالیت‌های دانشجویی آمریکایی در اعتراض به عملیات‌های نظامی اسرائیل و اشغال‌گری‌شان و نیز کشتار بی‌رحمانه‌ی غیرنظامیان فلسطینی توسط ارتش اسرائیل و هم‌چنین در اعتراض به کمک‌های دولتی و شرکتیِ کشورهای حامی اسرائیل، لذا هم‌راستا با دانشجویان دیگر دانشگاه‌های انگلیس مانند آکسفورد، منچستر و شفیلد، دانشجویان دانشگاه کمبریج از دوشنبه ۱۷ اردیبهشت اقدام به برپایی چادرهای اعتراضی در مقابل کالج کینگز، یکی از نمادهای دانشگاه کمبریج، کرده‌اند‌. درخواست‌های دانشجویان کمبریج در این کمپ اعتراضی که بیش از ده روز ادامه داشته است در قالب سه خواسته‌ی مشخص بیان شده است: ۱. شفافیت دانشگاه کمبریج در مورد سرمایه‌گذاری و روابط مالی در اراضی اشغالی و شرکت‌های اسلحه‌سازی مرتبط با اسرائیل، ۲. پایان دادن به چنین سرمایه‌گذاری‌ها و روابطی و ۳. تضمین عدم پیگرد دانشجویان معترض. با بیش از ده روز از شروع کمپ اعتراضی، مسئولین دانشگاه با لفاظی در مورد آزادی بیان، نکوهش یهودی‌ستیزی و توأمان اسلام‌ستیزی از پاسخ‌گویی مستقیم به خواسته‌های مشخص دانشجویان سرباز زده‌اند‌. با عدم پاسخگویی دانشگاه، دانشجویان با پوشاندن صورت‌های خود با چفیه به شکل مبارزین فلسطینی، در اقدامی شجاعانه که احتمالاً عواقب قانونی برای آن‌ها در پی خواهد داشت، با عبور از نرده‌ها، محوطه‌ی ساختمان سنای دانشگاه کمبریج را اشغال کرده و چادرهای دیگری در این محوطه بر پا کرده‌اند‌. ساختمان سنای دانشگاه کمبریج محل برگزاری مراسم فارغ‌التحصیلی دانشجویان کمبریج است و این مراسم از قرن ۱۸ در این ساختمان برگزار می‌شده است. دانشجویان در بیانیه‌ای دلیل این اقدام خود رو وادار کردن دانشگاه به پاسخگویی اعلام کرده‌اند‌. در پاسخ و در نتیجه‌ی این اشغال، دانشگاه مجبور به تغییر محل مراسم فارغ‌التحصیلی آینده، که آخر این هفته برگزار خواهد شد، به مکان فعلاً نامعلومی شده است. شاخص‌ترین گروه‌های سازمان‌دهنده‌ی کمپ دیمیلیترایز کمبریج (دانشجویی)، پارتی کمونیست انقلابی (شاخه‌ی دانشجویی کمبریج)، یهودیان کمبریج برای عدالت در فلسطین (دانشجویی)، بادبادک‌ها در همبستگی (مردم‌نهاد)، کمپین همبستگی فلسطین (مردم‌نهاد) هستند که در قالب گروه کلی کمبریج برای فلسطین برای این کمپ فعالیت کرده و بیانیه‌های هماهنگ منتشر می‌کنند. فعالیت‌هایی شامل هم‌اندیشی و آموزش در رابطه با مسأله‌ی فلسطین در کمپ راه‌اندازی شده است. مراسم عبادت در ادیان مختلف شامل اسلام و یهودیت در پایان روز اجرا می‌شود که در آن پیروان این ادیان در داخل کمپ با حمایت دیگران به انجام فرایض مشغولند. این فعالیت پاسخی به اتهامات در خصوص یهودی‌ستیزیِ دانشجویان معترض است. اعضای کمپ هنوز با برخوردهای خشن پلیسی به شکل آمریکا مواجه نشده‌اند‌. هر چند اشخاصی شامل دانشجو و غیردانشجو، به‌طور موردی به اعضای کمپ با الفاظ نژادپرستانه توهین می‌کنند. ——— https://t.me/SocialistPointOfView

کمبریج: تجمعات ضدّاسرائیلی ——— https://t.me/SocialistPointOfView

⭕️ انسان طراز نوین؛ نقدی بر شارلاتانیزم غنی‌نژاد ✂️ برشی از متن: 🔻 «پلیدی‌»های نظام‌های سوسیالیستی کم نیستند اگر نظری به تاریخ سده‌ی گذشته بیندازیم: «قحطی‌های عمدی»، «کشت‌وکشتارهای وحشیانه» و «سرکوب سبعانه‌ی آزادی‌های فردی». گویی تاریخ سده‌ی بیستم در ظهور عده‌ای خون‌آشام خلاصه می‌شود که تشنه‌ی سیری‌ناپذیر خون مردمان بی‌گناهی بوده‌اند که داشتند زندگی‌شان را به‌خوبی و خوشی سپری می‌کردند. البته که این خوانش کمیک‌ از تاریخ، در جامعه‌ی امروزی هیچ‌گاه مورد پرسش قرار نمی‌گیرد و زیر سؤال نمی‌رود. تنها چیزی که می‌بینیم صرفاً بازگویی این «بدیهیات» توسط طیف وسیعی از افراد است بی‌آن‌که در حقیقتش شکی به دل راه دهند. کنشی که خود نتیجه‌ی ناگزیر طبیعت‌وار‌گی جامعه‌ی سرمایه‌داری و تحت انقیاد قرار گرفتن افراد آن است. در این متن سعی داریم تا به یکی از پروپاگانداهای اصلی حول نقد اتحاد جماهیر شوروی و از دلایل «ناکامی»‌های آن، یعنی نادیده‌گیری «ذات انسانی» توسط سوسیالیسم، بپردازیم و به آن در بستر تاریخ مبارزه‌ی طبقاتی پاسخ دهیم. 📝 باهم بخوانیم. ————— https://t.me/SocialistPointOfView