حــُــب

‏بیداریَم چه دانی؟ ای خفته‌‌ای که شب‌ها ‏نَنْشَسته‌ای به حسرت، نشمرده‌ای ستاره ‏⁧ #فروغی_بسطامی⁩

میگفت: یک وقتهایی هست مچ خودت رو در حال انجام دادن کاری میگیری که قبلا دیگران رو بابتش قضاوت کرده بودی. خیلی هولناکه، روبه رو شدن با خودت...

‏هممون یه رفیق داشتیم که صبح تا شب باهاش در ارتباط بودیم و سر یه اتفاقی که یا خودش عاملش بوده یا دیگران واسه همیشه از دستش دادیم...!

اگه یه روزی بیصدا مرگ بیاد سراغم و من قبلش نتونم باز صورت ماهت روببینم چی؟ اگه یکروز مرگ بیاد سراغم و بخزه زیر پتوی من و من برای آخرین بار در آغوش نکشیده باشمت چی؟ اگه مرگ بی صدا کلید بندازه و تنهاییمو بدزده و من برای آخرین بار نتوسته باشم صدات رو بشنوم چی؟ اگه بی‌خبر وقت رفتنم بشه و من برای بار آخر بهت نگفته باشم دوست دارم چی؟

تاحالا شده هرروز تموم بشی وهربار دوباره از نو شروع کنی؟

۵ سال دور زندگی کردن از من کسی رو ساخت که گاهی خودم هم از دیدنش مات میمونم …

احساساتِ لگدمال شده‌ی خودمان را در مشت‌هایمان جمع کردیم، و سپس برای همیشه رفتیم.

به اندازه فروغ دلتنگم، اونجا که برای پرویز شاپور می‌نویسه: «دلم می‌خواهد آن‌قدر کوچک بشوم که به قدر یک پرنده باشم. آن وقت پر بزنم و بیایم پیش تو.»

شاید یه پیاله آبدوخیار نجاتم بده از غم

ته خط ایستاده بودم ولی امیدوار بودم