🪟از پنجره ها

یکی از لذذذت بخش ترررین تفریحاتم، رفتن به google play و نصب کردن اپلیکیشن های مختلف به صورت رندوم و کار کردن باهاشون‌ه.^^

#شما_فرستادین : درباره #کیس_۳  راستش من هنوز کاملا وارد فاز بالینیِ درمان و یجورایی لمس Bedside manner نشدم؛ اما احساس میکنم اگر خودم در چنین موقعیتی قرار بگیرم؛ در گام اول موقعیت سنجی میکنم! یعنی به فراخور خود شخص و بیمار تصمیم میگیرم؛ میشه گفت یجورایی Case-Based  ؛ اگه بخوام با مثال توضیح بدم؛ اگر که بیمارم ۷۰ ساله است و از لحاظ وضعیت منتال و روحی روانی ۱۸ونیم سالشه و از منم سر زنده تره( که البته این روزا شاید کم پیش بیاد اما چنین مامان‌بزرگایی دیدم که میگم😅) من بهشون میگم و البته سعی میکنم خوشبینانه و البته با لحن امیدوارانه بگم بهش؛ چون حس میکنم انقدری قوی و خودساخته باشه که بتونه کنار بیاد و بپذیره موضوع رو؛ از طرفی مثلا اگر بیمار از لحاظ اعتقادی ؛ آدم معتقدی باشه ؛ باز تصمیم من گفتنِ موضوع هست؛ چون کاملا لمس میکنم چنین آدمی میتونه چقدر منطقی با موضوع کنار بیاد و اتفاقا صبر نشون بده و بیماریش رو نه یک اتفاق بد که حتی یک امتحان گذرا و موقت بدونه که باید در اون پیروز بشه ... از اون طرفم خیلی وقت ها پیش میاد که حس میکنم شرایط به قدری سنگین و غم‌بار و اندوهناک باشه که حتی دادن خبر یک سرماخوردگیِ دیگه به یه بیمار مساوی باشه با افسردگی و اضطراب و تنش و درگیری درونی و بیرونی براش... و این مواقع علیرغم اینکه از لحاظ اخلاقی به نظرم کار درستی نباشه؛ اما سعی میکنم حداقل در اون زمان مستقیم نگم، و به شکل غیر مستقیم اعلام کنم؛ ( اگر امکانش باشه) البته اگر مثلا؛ مثل  این مورد کنسر مطرح باشه تعلل و درنگ کردن حتی یک ثانیه هم جایز نیست؛ اما به نظرم میشه درمان هایی رو شروع کرد و به مرور بیمار و همراهانش رو اقناع و توجیه کرد... پس‌نوشت: این صرفا نظر شخصی من بود؛ و طبعا ایرادات زیادی هم ممکنه داشته باشه؛ اما فکر کردن درباره اش؛ و همزاد پنداری با این موقعیت در حداقلی ترین حالت کمک کرد تا با ساختار ذهنی خودم در اپروچ به این موقعیت کمی بیشتر آشنا بشم؛ و کمی بیشتر به خودآگاهی نزدیک بشم؛ در انتها بازم ممنونم از شما بابت اینکه این بحث رو مطرح کردید. 🕊🖐🏻☺️

چقد این سوال منو به فکر فرو برد! بنظرم هیچ توجیهی نمیتونه و نباید آزادی و اختیار انسان رو بگیره! اینکه یه پرنده رو از ترس شکارشدن توی قفس نگه داری و توجیه‌ت این باشه که بهش دانه میدی خیلی دلیل بی ارزشی هس لااقل برای من! بیمار حق داره وضعیت سلامتی‌ش رو بدونه. همونطور که امید بخشی از وجود انسانه رنج هم بخشی از وجود انسانه. امید واهی دادن و مخفی کردن واقعیت میتونه همین رنج و پذیرش حقیقت رو چند برابر برای بیمار در آینده سخت تر کنه. و نکته دیگ اینکه سبک زندگی یه فرد سالم با یه فرد که ممکنه زندگی کوتاهی داشته باشه بسیار متفاوته. اون فرد ممکنه با کسایی ک دوست داره وقت بیشتر بگذرونه، محبت بیشتری بکنه، کارای عقب افتاده ای اگ داره انجام بده و حقی گردن کسی داره ادا کنه ،حلالیت بطلبه و تو فرهنگ ما که به اخرتی معتقدیم شاید بخواد کار خیری برای اون دنیاش مثل وقف و.. انجام بده. بنظرم بیمار حق داره بدونه حتی دردناک ترین جزییات بیماریش رو و فقط زمانی درسته ندونه که صلاحیت تصمیم گیری نداشته باشه مثلا مجنون باشه یا مشکلات روانی دیگ..

مدتها پیش این سوال ذهنمو مشغول کرد که اگر به چنین موردی برخورد کردم باید چیکار کنم. سن بیمار بالاست، عمر زیادی رو گذرونده و شاید مهلت خیلی خیلی کمی برای زنده موندن داشته باشه، این وظیفه‌ی پزشکه که اطلاعات دقیق و صحیح رو به بیمارش بده تا جهت سلامتیش قدم برداره اما بقیه‌ش به خود بیمار مربوطه که میخواد نجات پیدا کنه یا نه. من به بیمارم اطلاع میدم و بقیه‌ش رو به عهده خودش میزارم، شاید توی فرصت کمی که براش مونده بخواد کارهایی رو انجام بده که اگر ندونه، سمتشون نره. شاید بخواد عشق بیشتری خرج و دریافت کنه، کسانی رو ببخشه یا طلب بخشش کنه. همونطور که پزشک قسم میخوره جون آدمهارو نجات بده بی توجه به آدم خوب یا بد بودنشون، پس باید با بیمار صادق باشه بدون توجه به ناراحتی یا خوشحالیش.

خوشحال شدن از خبر مرگ آدم ها برام تعریف نشده است اما وقتی به جنایت هاشون فکر میکنم ، میبینم چه اتفاق خوبی که دیگه نیستن تا آسیب های بیشتری بزنن..! ولی هنوزم هییچ مرهمی نیست برای اعدام ها و کشتار های ناجوانمردانه ای که از ۶۷ شروع کردن تا به امروز!!

[ جای مردان سیاست بنشانید هلی‌کوپتر ]

اینم الان دیدم گفتم اینجا مطرحش کنم اگه کسی علاقه‌مند بود و تجربه اش رو داشت،شرکت کنه.

به نظرم این از اون سوالایی هست که همه مون یه راهکاری براش بلدیم.. پس نظراتتون رو بگین و مشارکت کنین بچه ها!😁

#یکشنبه‌های_اخلاق‌پزشکی

خانم Z زنی ۷۰ ساله ایست که به دنبال تغیر در عادات دفع و کاهش وزن معلوم شد بیمار به سرطان روده دچار شده است. فرزندان بیمار از پزشک درخواست کردند که مسأله سرطان را از مادرشان پنهان کنند؛ آنها بر این باور بودند که اگر مادرشان در این سن از این موضوع مطلع شود، امید خود را از دست میدهد. رویکرد شما در این موقعیت چیست؟ ۱.حقیقت را به بیمار میگویید؟ ۲.مشکل بیمار را برایش آشکار نمیکنید؟ ۳.بیمار را فریب میدهید و به او در خصوص مشکلش دروغ میگویید؟ ۴.یا که راه حل دیگری را انتخاب میکنید؟ 📩 منتظر پاسخ و نظراتتون هستم.(راه ارتباطی در بیگرافی کانال)

خب بچه ها ی خوابگاه جمع شدن وسطی بازی کنن، برم ببینم حالم خوب میشه یا نه!