𝙼𝚘𝚘𝚗'𝚜 𝚋𝚊𝚋𝚢𝚜

بزرگترین و شدیدترین آسیب روحی، زخم خوردن از کساییه که انتظار داشتیم ازمون محافظت و پشتیبانی کنن.

در سرم جنگ‌های بسیاری‌ست و تنها کشته‌اش منم.

برایِ سکوتِ من اسم هایِ زیادی گذاشته شد. افسرده، منزوی، مغرور، خودخواه و این لیست ادامه خواهد داشت و اگر بخواهم همه را بیان کنم و ادامه بدهم موهایم همرنگ دندان هایم خواهد گشت! اما پشتِ ابرِ تیره‌ی سکوتِ من، احساساتی پنهان شده بودند که بشری از ان‌ها خبر نداشت. انسان هایی که حتی من را می‌توانستند بهتر از دیگران بشناسند، حتی اون ها هم گاهی اوقات گولِ سکوت‌م را خوردند، و باورتان نمی‌شود که باورشان شد! سکوت‌م را باور کردند، اما لحظاتی را که به آنها خیره می‌شدم، تا تک‌تکِ اجزایه چهره‌شان را به خاطر بسپارم را نشنیدند. نپرسیدند، که " چرا یک دقیقه‌ای هست که به من خیره شدی؟ " نخواستند بدانند، بدانند که ابرِ تار و تیرِ سکوت‌م عزادارِ روزی بود که ترکشان کند، میخواست به خاطرِ ذهنِ فراموش کارش بسپارد، تک‌تکِ چین و چروک هایِ آن چهره را! نپرسیدند؛ شاید نمی‌خواستند بشنوند، و تو بشنو دوستِ من! تو بِشنو، که در این ملک کسی نمی‌خواهد بشنود، همه می‌خواهند شنیده شوند!