دلنویس (بامبوسابق)

«ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد ایمان بیاوریم به ویرانه های باغ های تخیل به داس های واژگون شده‌ی بیکار و دانه های زندانی. نگاه کن که چه برفی می‌بارد. شاید حقیقت آن دو دست جوان بود آن دو دست جوان که زیر بارش یک‌ریز برف مدفون شد و سال دیگر، وقتی بهار با آسمان پشت پنجره هم‌خوابه می‌شود و در تنش فوران می‌کنند فواره های سبز ساقه های سبک بار شکوفه خواهد داد ای یار، ای یگانه ترین یار.»

فروغ فرخزاد

غم سـینه‌سوز یعنی این :)

اشک تاوانی است که چشم‌ها باید بابتِ درست ندیدن بپردازند...

نه سفیدی بیانگر زیبایی است.. و نه سیاهی نشانه زشتی.. کفن سفید اما ترساننده است و کعبه سیاه اما دوست داشنتی است... انسان به اخلاقش هست نه به مظهرش.... قبل از اینکه سرت را بالا ببری و نداشته هات را به پیش الله گلایه کنی.. نظری به پایین بینداز و داشته هات را شاکر باش انسان بزرگ نمیشود ، جز به وسیله ی فكرش ، شریف نمیشود ، جز به واسطه ی رفتارش ، و قابل احترام نمیگردد ، جز به سبب اعمال نیكش.

بسیاری از ما درباره بخشایش خوانده و حرف زده‌ایم و از لحاظ فکری می‌فهمیم که رها کردن خشم نسبت به دیگران چرا می‌تواند مفید باشد، امّا باز هم به آزردگی‌ها می‌چسبیم. گاهی فکر می‌کنیم با نگه داشتن کینه‌هایمان، انتقام خود را می‌گیریم و شخص مقابل را وادار می‌سازیم به علت آزار دادن ما عذاب بکشد، امّا این طور نمی‌شود. خردمندی گفته است: «رنجش و بیزاری، مانند این است که ما زهر بنوشیم و امیدوار باشیم طرف مقابل بمیرد.» در حالی‌ که فقط خودمان میمیریم. ✍🏻 دبی فورد

من حتی تو اوج صمیمیت بازم به آدم‌ها شک دارم. فکر میکنم علاقه، رفتار و کارهاشون فیکه.

دور این آدما؛ یه خط قرمز پررنگ بکش! 1-کسایی که باعث میشن حس کنی کافی نیستی. 2-بهت دروغ میگن. 3-وایب بدی بهت میدن. 4- برخلاف توجه کردنات برات وقت نمیذارن. 5-ازت انتظارات نامعقول دارن. 6-قلبتو فشار میدن و روحتو میخراشن 7- برات احترام و ارزش قائل نیستن. 8 میخوان به هر قیمتی شخصیتتو تغییر بدن. |استریا|

کاش همونقد که توقع دارید لیاقت‌ هم داشته باشید‌ .

دیگر هیچ­‌چیز چنان­که بوده نخواهد بود: آدم‌­ها پیر می­‌شوند، اشیاء در هم می­‌شکنند، احساس­‌ها تغییر می­‌کنند. هرگز نمی‌­توانی به خانه‌ات برگردی، حتی به همان­‌جا و همان آدم­‌ها، اگر دست برقضا هر دو برجا مانده باشند، نه همان­‌جور، بلکه فقط آن­جا مانده باشند، در ذات خودشان. گرینگوی پیر – کارلوس فوئنتس

در مرحله‌ی خاصی از مواجهه با رنج انسان تنهایی را بر می گزیند. چرا که متوجه میشود هر حضوری تنها رنجش را مضاعف میکند. درک پریشانی درونش برای ناظر بیرونی ناممکن است. سکوت را انتخاب میکند یا دیگر نقاب ها را خشم، مسخرگی، بی تفاوتی و... " آلبر کامو "