L'Amour médecin

«...حالا وقتش رسیده که به پسر انسان خیانت شود و به دست گناهکاران بیفتد. بلند شوید برویم.‏ نگاه کنید!‏ شاگرد خائن من می‌آید!‏» . [انجیل متی ۲۶‏: ۴۵-۴۷]

وقتی ساعت نُه شب از بیمارستان بر میگشتم، نه میلی به خوردن داشتم ،نه به نوشیدن ، نه به خوابیدن. هیچ چیز نمیخواستم جز آن که کسی دنبالم بیاید و مرا برای زایمان صدا نزند. در طول دو هفته پنج باری هم نیمه شب مرا از همان مسیر های سورتمه رو بالای سر مریض بردند . [ یادداشت های یک پزشک جوان || میخاییل بولگاکف | ترجمه آبتین گلکار ، نشر ماهی ،صفحه ۷۲ ]

گوش میدادم که قلب در آن اعماق بدن چه تپش اسرار آمیزی دارد ، و فقط یک فکر در سرم بود ؛ چطور او را نجات بدهم؟ نبردی دز جریان بود. هر روز صبح نبرد از درخشش بی فروغ برف آغاز و سوسوی شعله زرد و فروزان چراغ نفتی پایان می‌گرفت.

شب ها در هاله ای لرزان ، خوابِ جراحی های ناموفق ، دنده های عریان و دست های آغشته به خون خود را می دیدم و با وجود گرمای بخاری هلندی، منجمد و خیسِ عرق از خواب می‌پریدم.

«هر کسی درگیر مشکلات خودش است، زندگی خودش، ناراحتی‌های خودش و ما انتظار داریم که مردم متوجه زندگی ما باشند. ناراحتی مرا ببین. به خاطر من ناراحت باش. بیا توی زندگی من. به مشکلات من اهمیت بده. مواظب من باش.» • شارون کریچ @letterssto