•شکیبا نویس•

پست آخر مجتبی شکوری رو تازه نشستم دیدم؛ و الان حس می‌کنم من هم توی یه تاریکیِ بزرگِ «کیستی» گیر کردم. من هم خیلی وقتا حسودم؛ خیلی وقتا یه چیزایی میگم که با خودم فاصله داره؛ خیلی وقتا خودمو یه جوری نشون میدم که نیستم؛ و خیلی وقتا تظاهر به چیزایی می‌کنم که خودم تعجب می‌کنم. راستین زندگی کردن خیلی مهمه؛ و زمانی راحت‌تر میشه واقعیت‌های زندگی رو قبول کرد که آدم خودشو ببخشه به خاطر همه‌ی عللی که باعث میشه آدم خودشو واسه اون رفتارها سرزنش کنه. پیشنهاد می‌کنم وقت بذارید و این ویدیو رو ببینید. https://www.instagram.com/reel/C9LaDp7x88w/?igsh=MWcwYmt2ZDk2cm9qeg==

خاطرخواه بودن هزینه سنگینی داره جان دلم؛ نگهداری می‌خواد، آبیاری می‌خواد، توجه می‌خواد. نمی‌شه که تا خاطرخواه شدی پرونده طرفو ببندی که. خاطرخواهی تازه اول ماجراست.

تو حق نداری کسی رو قضاوت کنی که کل زندگیش رو ندیدی، روزای سختش رو حس نکردی، از نزدیک شاهد هیچی نبودی. تو فقط یه قسمت کوچیک از عمرشو تماشا کردی. تو فقط دیدی چیکار کرده، ولی ندیدی بهش چی گذشته. شاید این بهترین تصمیمی بوده که اون آدم گرفته، ولی "قضاوت" بدترین تصمیمیه که تو گرفتی.

حس می‌کنم روحی دارم که خیلی وقته از سی‌سالگیش گذشته.

نمی‌دونم؛ حس می‌کنم عوض شده همه چی. عزاداری‌های سال‌های قبل حس خوبی داشت و خالصانه بود؛ این چند سال این حس رو اصلا نمیده بهم و حس می‌کنم پر از ریا شده. نمی‌دونم هم چرا.

زیباییِ خالص.

و در آخر کسی رهایت می‌کند که به او هزاران‌بار گفته بودی از رها شدن بیزاری؛ و کسی بدترین ضربه را به تو می‌زند که به او هزاران‌بار گفته بودی از جنگیدن خسته‌ای.

- مرسی که بهم اجازه دادی خودمو همون‌طور که هستم نشون بدم.