Singularity

لعنتی من سه تا آرامبخش خوردم تا بخوابم

اینقدر درد جسمانیم زیاده که بلند بلند می خندم.

اگر به اون ناشناس بر نمیخوره از عشقم گذاشتم.

خورشید.

دو ساعت موهامو نوازش کرد تا درد عصبیم کمتر بشه. و الان رفت خوابید و منو دردم تا صبح:

اینقدر درد کشیدم که نسبت بهش سِر شدم.‌ هرچی میگذره،‌ بی تفاوت تر میشم؛ انگار نه انگار درگیری های روح و جسمم، شکسته ام کرده. اهمیت نداره که کم آوردم و نظاره گرم؛ هیچی مهم نیست.

قبلا خیلی خوب می تونستم خستگیم رو پنهان کنم؛ ولی الان؟ چشمام همه چی رو لو میدن.