𝙩𝙚𝙭𝙩𝙞𝙨𝙢🦋

این اخرین پیم چنل هست … بدرود

«می‌روم بخوابم، خرد و خسته‌ام؛ تمام بعدازظهر بی‌محابا گریستم؛ تو را بیش‌تر در آغوش می‌گیرم، تو هم بیش از پیش دوستم بدار، چون غمگین‌ام.» -از نامه‌ی ژرژ ساند به گوستاو فلوبر.

همه عمر را عاشق بوده ام.تو خود این را بهتر می دانی.اما هرگز عشقی چنین پرشور نداشته ام.عشقی که تنها هنر من،هنر کلام،در برابر آن بی رنگ می شود و لُنگ مي اندازد.گرچه با وجود اين،بهترين شعرهايم نام تو را دارند. چه پيش آمده است؟آيا در اين هنر ورزيده شده ام تا بتوانم آخرين شاهكار خود را هم به پاي تو بريزم؟ نمي دانم.هرچه هست اين است كه خيالت لحظه اي آرامم نمي گذارد.مثل درختي كه به سوي آفتاب قد مي كشد همه وجودم دستي شده است و همه دستم خواهشي.خواهش تو...تو را خواستن و تو را طلب كردن.الهام آفرين،كلام آفرين و شادي آفرين.♥️

تصادفی بایکی آشنامیشی بعد اون کل داستان زندگیتو درک میکنه، ازت جوری مراقبت میکنه که هیچکسی تاحالا اینجوری مراقب قلبت نبوده، جوری حرفاتو میفهمه که هیچکسی تو تموم این سالها نفهمیده.درست مثل اینکه خدا بعد از یه عالمه سختیا یکیو میاره میگه: ببین هنوزم هواتو دارم...

کسی چه میدونه تو چه شب هایی وقتی تو اتاقت بودی و جای اینکه همش بخندی و با دوستات حرف بزنی ، موزیک قفلیتو پلی کردی و اشک ریختی اما قضاوتت کردن که همش تو گوشیتی و گوشه گیری. کسی چه میدونه وقتی تو یه جمع بودی و میخندیدی ، روح و فکرت تو اون جمع نبود فقط جسمت اونجا حرکت میکرد اما گفتن چقدر داره خوش میگذرونه. کسی چه میدونه تو چه مشکلات و روزای سختی رو گذروندی اما چون میخندی و نمیخوای کسی درد هاتو ببینه ، قضاوتت کردن که تو یه خوش گذرونِ بی درد و غمی. هیچکس کل زندگیت رو کنارت نبوده و مهم تر از مشکلاتی که گذروندی ، شب هایی که به زور صبح کردی ، صبح هایی که چشم های قرمز پف کردت رو قایم کردی ، ندیده. کسی زندگیت رو زندگی نکرده که بفهمه چی کشیدی ، چی دیدی ، چی تجربه کردی ، چقدر دلتو شکوندن ، چجوری شکوندن و چجوری تونستی خودت رو از اون باتلاق درد بکشی بیرون. شاهد نبودن اما مثل یه قاضی محکومت میکنن به کار نکرده ؛ ولی تو بخند ، ادامه بده ، بذار فکر کنن خوبی ، حتی اگه نبودی ، نذار نقطه ضعف بگیرن ؛ چون اون لحظه میشنوی و میبینی خنده و قهقهه رفیقات رو به بهونه خوشحال کردنت و آدم هایی که درد تو ذره ای براشون اهمیتی نداره.

مشکلات تورو قوی تر میکنه از تو ی ادم دیگه می‌سازه که قبلا وجود نداشته، اما همون مشکل از حست تغذیه میکنه. اینجوری که تو‌هرچی بیشتر سختی بکشی، بیشتر نسبت به همچی بی حس میشی و  این داستان انقدر  تکرار میشه که یادت میره آخرین بار کی از ته دلت اونقدر خندیدی که از گوشه چشمات اشک اومده. -مهدی.