مُحـرَذ

جمله‌ای که این روزها اغلب درون سرم تکرار می‌شه اینه که «راحت نیست اما، غیرممکن هم نیست».

اگه هنوز دردت می‌گیره، امیدوار بمون.

یادت نره که دردت فقط به درد خودت می‌خوره آدمی‌زاد.

آدم‌ها خیلی‌راحت هم‌دیگه رو توی جملاتی که به زبون می‌آرن، رها می‌کنن‌.

بعضی از حرف‌ها هم هستن که اون‌ها رو نمی‌تونی بگی. مراقبی نگی. نباید بگی. یه‌وقت نگی!

توی یه سری چیزا دارم برمی‌گردم به همون دیفالت سنتی. مثلاً الان به نظرم یه چیزی می‌دونستن قدیمیا که می‌گفتن مرد نباید گریه کنه. اگه پسری و متوجه‌ی منظورم می‌شی که ایول. اگه پسری و نمی‌فهمی رو چه حساب این حرف رو می‌زنم و به نظرت عقب‌موندگیه این تفکر، یه روزی متوجه می‌شی، از راه سختش متأسفانه. عین من.

اما اگه من نتونم انجامش بدم، کی می‌خواد انجامش بده؟

تعداد «‌ای‌کاش این رو من نوشته بودم!»هام زیاد شده.

آدم‌هایی که زود کلافه نمی‌شن؛ اون‌ها می‌تونن درکت کنن.

آدم‌هایی که زود کلافه نمی‌شن؛ اون‌ها درکت می‌کنن.