شهاب الدین انوری

وای از آن دم که بگردد ورق!

هر شیشهْ‌دل حریف تک و تاز عشق نیست! جایی که مرد ناله کند، زن چه می‌کند؟ #مولانا_عبدالقادر_بیدل_دهلوی این روزها ما رو هم دعا کنید یا علی🖤

جمع با زینت نگردد جوهر مردانگی از برش عاری بود گر سازی از زر تیغ را زینت هرکس به قدر اقتضای وضع اوست قبضه داند بر سر خود به ز افسر تیغ را سرخوشِ ‌تسلیم از تهدید دوران ‌ایمن است کس نراند بر سر بسمل مکرر تیغ را #مولانا_عبدالقادر_بیدل_دهلوی نکته‌ای که در این غزل توجه من رو جلب کرد این بود که: در ردیف این غزل عبارت «تیغ را» نشسته. وقتی ردیف یک غزل یک اسم خاص باشه مثل همین تیغ یا شمع یا آستین و…، شاعر معمولا با مکاشفات و زوایای پیدا و پنهان اون اسم، مضمون می‌سازه. یعنی مرکز دایره واژگانی بیت و کلا شعر، عبارتیه که در ردیف اومده. اما اینجا داستان فرق می‌کنه، در این سه بیت می‌بینیم که تیغ از واژگان فرعی مضمون پردازیه. مثلا در مصرع اول، خاصیت برندگی مد نظره(تیغی که از زر ساخته شده)، در بیت دوم واژه کلیدی «قبضه‌»ست و در بیت سوم واژهٔ کلیدی «بسمل». البته ذکر کنم که هر سه بیت مدعا مثله. چیزی که می‌خواستم بگم در اصل این بود که در سبک هندی فن مضمون پردازی هم تا حدی متفاوت می‌شه. و یکی از اصلی ترین دلایل تغییر سبک هم از این دست موضوعاته. شاعر امروز اگر این دو نوع مضمون پردازی رو بلد باشه و تفاوت‌هاش رو بدونه و آنقدر رند باشه که در جای درست ازش استفاده کنه، سود کرده.

زبانِ حالِ عاشق گر دعایی دارد این دارد که یارب مهربان گردان دل نامهربانش را #مولانا_عبدالقادر_بیدل_دهلوی

ز برق جلوه‌اش آگه نی‌ام لیک این قدر دانم که عالم چشم خفاش است نور آفتابش را #مولانا_عبدالقادر_بیدل_دهلوی

سخت دشوار است پردازِ شکستِ رنگِ من بشکن ای نقاش اینجا خامهٔ تصویر را #مولانا_عبدالقادر_بیدل_دهلوی

کجا روم که بر آرم سر از خط تسلیم به کنج زانوم آفاق خورده‌است خمی #مولانا_عبدالقادر_بیدل_دهلوی

دفتر پاسداشت زبان فارسی حوزهٔ هنری بر گزار می‌کند. شناخت زبان خاقانی استاد دکتر #محمدرضا_ترکی دریابید! دریابید!

پرسیدید ابو یحیی کیست