بنفشک.

همان‌قدرکه می‌ارزد،دردخواهدداشت!

همان‌ قدرکه می‌ارزد،دردخواهدداشت!

دنبال آدمی باشین که به جای محدود کردن به فکر پیشرفتتونه

هی مینویسم، هی پاک میکنم؛ نمیدونم چطوری باید بیان کرد این حجم از اذیت شدن بخاطرِ نبودِ یک انسان در زندگیم رو. https://t.me/+vNUFk9AsHXE5NTFk

من هیچوقت مجبورت نمیکنم قدرمو بدونی وقتی رفتم خودت حسش میکنی.

نمیدونم تهِ این مسیر چیه و حتی نمیدونم قراره نور مسیرِ تابیدنش رو تو زندگی پیدا کنه یا نه. ولی فعلا که زورِ زمان و بزرگ شدن به همه چیز چربیده و یه تنه داره ازم جلو میزنه منم مجبورم. مجبورم همزمان که دارم گریه میکنم بدوئم. مجبورم بدوئم که خودمو از کثافتِ زندگی کنار بکشم. مجبورم به گذشتن از این باتلاق.

یه شب بینِ همین دردو بغضا می‌میرم. حس میکنم دیگه هیچوقت حالم خوب نمیشه هیچوقت هیچ‌چیز مثلِ قبل نمیشه هرچی‌ جلوتر میره فقط سنگای زیر پام بیشتر میشن بیشتر زمین میخورم، بیشتر له میشم. چرا من همیشه حالم بده؟؟

آخرین پناه خوابیدن بود؛ که “خواب دیدن” خرابش کرد.

نجات دهنده‌ی تو آینه فقط بقیه رو نجات داد، خودش غرق شد.

و در نهایت تعداد سالهای زندگی مهم نیست ، بلکه میزان زندگی در آن سالها مهم است.