Foot Anlaysis

خوشم میاد اشتباه توی کارم نیست. کافیه توییتهاش رو چک کنید تا بفهمید با چه موجودی طرفید. #والری_لگاسف @FootAnalysis

برای من، به ترتیب دو تیم هلند و پرتغال شانسهای اول قهرمانی اند. #والری_لگاسف @FootAnalysis

"چرا؟" در روز بیست و هفتم اپریل سال ۲۰۱۱ مطرحش کرد. بعد از آن روز، لیگ های اسپانیا و انگلستان را برد. و همین. کم کم از آن بالا رانده شد. تصمیمش برای جدایی از مادرید -صرف نظر از اینکه برای موفقیت طولانی مدت باشگاه درست بود- برای طرفدارانش منطقی نبود. بازگشتش به چلسی و قهرمانی دوباره در انگلستان در جهت اثبات اینکه هنوز هم میتواند، طرفدارانش را آرام کرد، اما انتخاب مرگبارش... همان صندلی ای که احتمالا در تمام عمرش آرزویش را داشت... همانی که خیلی‌ها بسیار ساده و به واسطه ی «بازیکن سابق» بودن به آن رسیدند... همانی که او را اجبار به اثبات چندین باره ی خود کرد... همانی که احتمالا همان روز اول، وقتی از جانب رئیس به صرف شراب و گپ و گفت دعوت شد عاشقش شد... . نبودن رئیس را ندید. بی مایه بودن وودواردز را ندید. از دست رفتن فرهنگ قهرمانی را ندید. نمک نشناس بودن بازیکن یاغی سابق باشگاه را ندید. شاید هم همه ی این ها را دید و با خود گفت "اگر رئیس اینجا بود، به همشون یه فرصت میداد". مسئله ی همه ی اشتباه های انسانی همین است: "ندیدن، دیدن و متفاوت انگاشتن". رقیبش در دلارهایش دوش میگرفت و همه هوایش را داشتند. انگاری هیچکس دوست نداشت بازی های فیزیکی را ببیند. چه گزاره ی پر نفاقی. همانهایی که برای دیدن تایسون فیوری سر و دست میشکاندند. انگلیسی های کینه توز نابودش کردند. همانهایی که روزی روزگاری به واسطه اش آمار فروش روزنامه هایشان سر به فلک کشیده بود. همانهایی که مجبورش میکردند با طعنه جوابشان را بدهد. همان امثال جیمز ردنپ ها که توانایی تشخیص نوک انگشتان پایشان از سرشان را نداشتند. پسرک های فرانسوی اش نابودش کردند. از ماکلله به اینها، افول بزرگی بود. دفاع چپ انگلیسی بی مغزش نابودش کرد. از اشلی کول به این جوان کله شق و چاق. هیچکس هوایش را نداشت. گویی در تمام بریتانیا، همه به دنبال یک سر برای بردن به چوبه ی دار بودند، و سر او را نشان کرده بودند. "نقلست که درویشی در آن میان ازو پرسید که عشق چیست گفت: امروز بینی و فردا بینی پس فردا بینی آن روزش بکشتند و دیگر روزش بسوختند و سوم روزش به باد بردادند یعنی عشق اینست." صبور نبود. به کارش اعتیاد داشت و میخواست هر چه سریعتر برگردد. انتخاب بعدش از همه را شوکه کرد. باشگاه آن مردک یهود. بازیکنانش را دوست داشت. اما به استثنای کین، همه شان هنوز پسر بودند. تا مرد شدنشان فاصله بسیار بود. دله علی بیش از بقیه قلبش را درد می آورد. بزرگترین شکنجه برای یک استاد، دیدن شاگرد پر پتانسیلِ بی عمل است. سعیش را کرد. به یک فینال رسید. مردک ابله یهودی برای جلوگیری از پرداخت پاداش قهرمانی احتمالی اش، اخراجش کرد. دستش کوتاه ماند. دوباره بر دارش بردند. هوای لندن همیشه سرد و ابریست و اغلب باران می بارد. پرتغال اما اینگونه نیست و در آنجا، آفتاب همیشه دلیلی برای تابیدن دارد. مثل ایتالیا. رم را انتخاب کرد. در فصل اول به یک قهرمانی رسید. نتوانست به چمپیونزلیگ راه یابد. راهی لیگ اروپا شد. خودش خیلی خوب میدانست که مسیر درست و پله پله همین است. در سال دوم به فینال رسید. آنتونی تیلور را برایش گذاشتند. یاد و خاطره ی بیست و هفتم آپریل سال ۲۰۱۱ برایش زنده شد. "چرا؟". اخراجش کردند. حرامزاده های نمک نشناس، اخراجش کردند. نه خرید درست و حسابی ای داشتند، و نه برنامه ی درستی. یک قران پول داشتند، و آرزوها و درخواست هایشان صد شاهی خرج برمیداشت. پینتو هم که پخمه تر از وودواردز بود. مجبورش کردند که برود. به جایش گلادیاتور آورده بودند. با گریه سوار ماشین شد. با گریه مجبور به ترکشان شد. بی کار شد. پیشنهاد عربها را نپذیرفت. به پرتغال نرفت. طرفدارانش نفس راحتی کشیدند. باور داشتند که این بار انتخاب های احساسی را میگذارد کنار. باور داشتند که این بار، در انتظار یک تیم درست و حسابی میماند. زندگی بسیار سریع میگذرد. در سی و یکم می سال ۲۰۲۴ خبرش را آوردند. خبر سرمربی گری اش در فنرباغچه را. در لیگ ترکیه. عکس العمل صادقانه ام به این خبر این بود: «دیگر در طی سه سال آینده فوتبال نگاه نخواهم کرد. ممنون رئیس». به گمانم بسیاری از طرفدارانش هم همین باشند. داستانش به پایان نرسیده و هنوز زنده است، اما کام مان تلخ است. نمیدانم چه باید گفت. این را میدانم که برای من، شخصا، دیگر بس است. حداقل دیگر لازم نیست از او در مقابل عده ای نمک نشناس دفاع کنم. او اکنون دیگر مشکل طرفداران فنرباغچه و گالاتاسرای است. چه دوران سختی بود. چقدر بد و دردناک. نیاز به مدت طولانی استراحت دارم، که خب، به لطف این انتخاب، حاصل شد. #والری_لگاسف @FootAnalsysi

"چرا؟" #والری_لگاسف @FootAnalysis

من انگیزه ی لاپورتا برای اخراج ژاوی رو درک میکنم. بارسلونا روی کاغذ پر از بازیکنان با استعداده. بماند که بازیکنان با تجربه ی فوق العاده ای هم داره. شرایط دقیقا مشابه سال ۲۰۰۵ شده. تصور کنید اگر فرانک رایکارد مصاحبه میکرد و میگفت توانایی رقابت با رئال رو نداریم. اخراج ژاوی تصمیم درستی بود که دیر اتفاق افتاد. بارسلونا هانسی فلیکی رو به خدمت گرفته که در بازسازی شاکله ی تیمی بسیار تواناست. به عبارتی، پیکان مدل ۷۵ رو دادن رفت، به جاش یه فراری قرمز خوشگل از همون مدلایی که دوست دارین گرفتن. #والری_لگاسف @FootAnalysis

الان فرصت مناسبیه که زباله ها رو بندازه بیرون. با هر روشی. حتی با بریدن سر با پنبه. فقط زباله ها رو بندازه بیرون و تیم رو توسعه بده. #والری_لگاسف @FootAnalysis

ای بابا ای بابا :))))))) #فشاره ؟ #والری_لگاسف @FootAnalysis

سیتی فن ها و بارسا فن های عزیز، آرامش خودتون رو حفظ کنید. فوتباله دیگه. یه روز میبازید، یه روز دیگه هم باز میبازید. لازم نیست ادبیات خانوادگیتون رو همه جا بروز بدید. #والری_لگاسف @FootAnalysis

تیکی تاکا دوباره باخت؟ آخی ناراحت شدم :)))) #والری_لگاسف @FootAnalysis

صبح تا شب در تمامی مطبوعات آروغ روشن فکری و تیکی تاکا میزنند، اما بلافاصله بعد از ده نفره شدن شلوارشان را خراب میکنند. تفاوت کا با هم اینجاست دوست عزیز. #والری_لگاسف @FootAnalysis